Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013
Το χρέος της χώρας μας είναι Πολιτικό
Άρθρο του Νίκο Νικήτογλου
Η Ελλάδα βρίσκεται κοινωνικά, οικονομικά, παραγωγικά και πολιτικά κατεστραμμένη και μπροστά της ορθώνεται η πρόκληση ενός νέου ιστορικού κύκλου. Για να προχωρήσουμε όμως ως κοινωνία σε αυτή τη νέα περίοδο για τη πατρίδα μας, οφείλουμε να αναλύσουμε με όρους ορθού λόγου τις αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτό το τέλμα και να θέσουμε τα θεμέλια μίας νέας προσπάθειας. Η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας, η λανθασμένη θεώρηση για το πώς κυβερνιέται μία χώρα, η τηλεκρατία, η διαφθορά, η έλλειψη παραγωγής ελληνικής πολιτικής παιδείας και η έκπτωση των πολιτικών κομμάτων, αποτελούν τους τομείς στους οποίους κρίθηκε η Μεταπολίτευση.
Η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού φαίνεται από τη κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει στο σύνολο μας ως κοινωνία. Η πολιτική είναι συνώνυμο της Αλήθειας, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα όμως έγινε συνώνυμο της απάτης και του τυχοδιωκτισμού. Άνθρωποι που αγάπησαν όσο τίποτα άλλο τις καρέκλες και οδήγησαν τη χώρα σε μία δίχως προηγούμενο κρίση. Η διαλεκτική και πολιτική ένδεια των φορέων της ‘’πολιτικής’’ στη χώρα φαίνεται και από την απουσία μίας στρατηγικής για τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα, στη παγκόσμια οικονομία, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Μία ένδεια που φάνηκε πιο έντονα στον τομέα της Ανάπτυξης και της Παραγωγής, καθώς καταδίκασε την Ελλάδα σε μία κατάσταση εξαγωγής κεφαλαίων και όχι προϊόντων.
Αυτή η καριεροποίηση της πολιτικής και η οικογενειοκρατία, συναντάται συχνά σε χώρες του αποκαλούμενου ως τρίτου κόσμου. Επίσης τριτοκοσμική ήταν και η θεώρηση της πολιτικής κάστας για το πώς ασκείται η διακυβέρνηση στην Ελλάδα. Όταν διαθέτεις ένα πρόγραμμα και ως φορέας πολιτικής έχεις έναν έντονο εσωτερικό διάλογο, δεν χρειάζεται να πάρεις κάτω από τον έλεγχο σου το κράτος για να κυβερνήσεις. Δεν χρειάζεται να γίνεις Υπουργός για να αλλάξεις την κατάσταση. Το πρόγραμμα, ο προβληματισμός, ο διάλογος, η δημιουργία μίας νέας ατζέντας μπορούν να βοηθήσουν σε μία καινούργια θεώρηση της διακυβέρνησης.
Όμως, από κοινού με τη πολιτική κάστα στην Ελλάδα ήταν και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τα μέσα λοιπόν αντικατέστησαν τον δημόσιο δημοκρατικό διάλογο, φέρνοντας στην χώρα μία πρωτοφανή τηλεκρατία. Ασχολήθηκαν με την Επιβολή και όχι με την Εκλογή. Κάλυψαν με πρωτοφανή τρόπο αδικίες και προσέφεραν μεγάλη υποστήριξη σε ένα μέτριο πολιτικό προσωπικό το οποίο όντας ευάλωτο ικέτεψε για την βοήθεια τους.
Αυτό γέννησε και μία πρωτοφανή έκρηξη διαφθοράς στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αντιδιαφθορά και η διάκριση ενόχων και αθώων για τη παρούσα κατάσταση είναι προαπαιτούμενα για τη δημιουργία του νέου. Δεν γίνεται να χτίσουμε το καινούργιο πάνω στα τοξικά απόβλητα της μεταπολίτευσης. Δεν γίνεται να υπάρξει εθνική ομοψυχία και κοινωνική γαλήνη εάν δεν λογοδοτήσουν άνθρωποι οι οποίοι καταδίκασαν την χώρα σε αυτή τη κατάσταση. Γιατί ίσως το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Έλληνας και η Ελληνίδα αυτή τη στιγμή, είναι αυτό το αίσθημα ανομίας που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Οι ευθύνες της πολιτικής τάξης δεν γίνεται να αποσιωπηθούν πλέον, είναι οι πρώτοι που έπρεπε να πληρώσουν για την κρίση.
Γιατί όμως έφτασαν οι πολιτικοί να είναι τόσο εξαρτημένοι από εξωθεσμικούς παράγοντες, αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό ερώτημα. Πρώτα απ’όλα τα κόμματα τους δεν είχαν αυτόν τον εσωτερικό διάλογο που προαναφέραμε. Λειτουργούσαν ως πολιτικές μαφίες με βάση τη προώθηση των συμφερόντων τους, και όχι τη δημιουργία μίας νέας στρατηγικής για την Ελλάδα. Δεύτερον , από το ελληνικό πολιτικό λεξικό απουσιάζουν δύο λέξεις, η λέξη ‘’παραίτηση’’ και η λέξη ‘’συγγνώμη’’. Έτσι η ελληνική πολιτική κάστα, αντί να απευθυνθεί στην κοινωνία για διάλογο και κριτική, βρέθηκε να παρακαλάει τη Διαπλοκή να την διασώσει μέσω των καναλιών, των εφημερίδων και της υποβολής.
Αυτή η πολιτική και πνευματική ένδεια των κομμάτων οφείλεται και σε έναν άλλο πολύ σημαντικό παράγοντα. Στην έλλειψη παραγωγής ελληνικής πολιτικής σκέψης. Οι φορείς πολιτικής στη χώρας μας αποτελούσαν κακές απομιμήσεις του Κομμουνισμού, του Σοσιαλισμού, του Νεοφιλελευθερισμού. Δεν έθεταν την Ελλάδα στο επίκεντρο της ανάλυσης με ερωτήματα όπως ’’Ποίοι είμαστε ;’’, ‘’Πού κατοικούμε;’’ ,’’Πώς θέλουμε να ζήσουμε;’’. Θα μπορούσε να είναι μία αρχή για μία πρώτη ανθρωπολογική προσέγγιση της πολιτικής στη χώρα μας. Γιατί είναι πια εμφανές πως τα ιδεολογήματα και οι δανεικές ιδέες έχουν τελειώσει και έχουν μείνει στο παρελθόν. Και αυτή η ιδεολογική έκπτωση οδήγησε σε έκπτωση και τα ήδη νεκρά πολιτικά ‘’κόμματα’’.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος μας ως νέοι, ποια είναι η αποστολή μας. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μία. Σκοπός μας είναι να φέρουμε πίσω την πολιτική στην Ελλάδα και να αποκαταστήσουμε τη Δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε. Οφείλουμε να ξεκινήσουμε έναν δημοκρατικό διάλογο όλοι μαζί, μακριά από ιδεολογίες και ιδεολογήματα που ανήκουν στο παρελθόν. Υπάρχει ανάγκη για Πρόταση και όχι για απλά διαμαρτυρική θέση. Τίποτα δεν πρέπει να μοιάζει με το παρελθόν, οφείλουν να είναι όλα καινούργια. Ένας νέος ελληνικός διαφωτισμός όσον αφορά το μέλλον και τη δυναμική της Ελλάδας και του λαού της. Αυτό δυστυχώς είναι η ευθύνη που πέφτει στους ώμους της νέας γενιάς, η οποία οφείλει να είναι ενωμένη, απέναντι στα κοινά προβλήματα και τις νέες προκλήσεις.
Ο Νίκος Νικήτογλου είναι απόφοιτος του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 Responses to “Το χρέος της χώρας μας είναι Πολιτικό”
16 Μαρτίου 2013 στις 10:13 μ.μ.
Σας ευχαριστώ για τη δημοσίευση του άρθρου και θα ήθελα με τη σειρά μου να ευχαριστήσω τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, καθώς αποτέλεσε έναν Δάσκαλο για μένα και αναμόρφωσε το πολιτικό μου λεξιλόγιο με όρους δομικούς.
Δημοσίευση σχολίου