Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012
Α. Η Κρίση σε Νέα Φάση. Άμεσες Προοπτικές στο Ευρωπαϊκό Πεδίο για τη Δρομολόγηση Αποφάσεων.
Α. Η Κρίση σε Νέα Φάση. Άμεσες Προοπτικές στο Ευρωπαϊκό Πεδίο για τη Δρομολόγηση Αποφάσεων.
Σε όλη την Ε.Ε., η κρίση μπαίνει πλέον σε νέα φάση και οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού δεν μπορούν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της. Ήδη το απέδειξε η Ισπανία και ίσως έπεται η Κύπρος και η Ιταλία και άλλες χώρες της Ε.Ε. όπου με πολιτικές αποφάσεις ακολουθούν το δρόμο, που από την έναρξη της κρίσης προοδευτικές δυνάμεις προέβλεψαν. Και όπου προέτρεπαν σε κεντρική διαχείριση του θέματος του χρέους ως συνολικά ευρωπαϊκό ζήτημα για την έξοδο από την κρίση. Δηλαδή, ευρωπαϊκή λύση με πολιτικούς όρους.
Ενόψει των εκλογών τον Νοέμβριο του 2012 στις Η.Π.Α., οι παρεμβάσεις εντείνονται στο ευρωπαϊκό πρόβλημα καθώς η ηγεσία των Η.Π.Α. επιδιώκει να διασφαλίσει τα δικά της οικονομικά συμφέροντα ως προς την παράταση και τη φύση της κρίσης στην Ε.Ε. καθότι η ίδια η Οικονομία των Η.Π.Α. με το διογκωμένο χρέος της, δέχεται πιέσεις από τις αναδυόμενες οικονομίες και ιδιαίτερα από την Οικονομία της Κίνας. Άλλωστε, και η θητεία της Μέρκελ εισήλθε πλέον στην τελευταία περίοδο και η απομόνωση των απόψεών της στην παρούσα φάση αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα.
Ενόψει και των εν λόγω εκλογικών αναμετρήσεων σε ΗΠΑ και Γερμανία, διαμορφώνονται δεδομένα αποφάσεων, συμβιβασμών και δρομολόγησης ορισμένων λύσεων. Εξ αυτών όλων των εντάσεων, οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης και οι επαγγελματίες κινδυνολόγοι προσπαθούν να κατευθύνουν την εξέλιξη της κρίσης προς τα δικά τους συμφέροντα.
Ωστόσο, το νεοφιλελεύθερο σχέδιο της Μέρκελ που βρισκόταν υπό την πίεση τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από Κυβερνήσεις τουEurogroup έλαβε μία ανάσα από την εκλογική επικράτηση της Δεξιάς στην Ελλάδα, αποτέλεσε σανίδα σωτηρίας για την πολιτική της Μέρκελ και διευκόλυνε τους εκπροσώπους της πολιτικής της λιτότητας στο να επιμείνουν στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο με υπόδειγμα την Ελλάδα προκειμένου να αποφύγουν αποφάσεις σε πανευρωπαϊκή κλίμακα για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Οι διατεταγμένες προβλέψεις περί δήθεν μεγάλων ανατροπών, καταστροφών με μόνιμο παράδειγμα την Ελλάδα ότι δήθεν θα εξέλθει του ευρώ και της ΕΕ., αποτελούν μέρος της πρακτικής των πιέσεων και αποβλέπουν σε περαιτέρω διαπραγματεύσεις.
Στην κρίση υπάρχουν και είναι σε διαρκή αναμέτρηση και ένταση δυο στρατηγικές: Η προοδευτική στρατηγική της πραγματικής οικονομίας, της ανάπτυξης και της εργασίας και η στρατηγική της λιτότητας, της ύφεσης, της ανεργίας και του νεοφιλελευθερισμού.
Αρχίζει να ανακάμπτει και να εδραιώνεται ως ένα βαθμό η στρατηγική του επιχειρηματικού κόσμου, της παραγωγής, της πραγματικής οικονομίας και των δυνάμεων της εργασίας ύστερα από το χτύπημα της τελευταίας περιόδου από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας.
Η απαρχή αυτής της ανάκαμψης που θα χρειαστεί χρόνος για να αποτελέσει μια νέα πραγματικότητα, ήδη διαμορφώνει συνθήκες για την προώθηση και εδραίωση της ανάπτυξης, των επενδύσεων, της ρευστότητας, της δημιουργίας θέσεων εργασίας και της αύξησης των εισοδημάτων, ως προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση. Η στρατηγική αυτή αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων και δείχνει το δρόμο σε δεκάδες χώρες. Σημαντικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή, διαδραματίζουν ηγεσίες ισχυρών οικονομιών.
Ένας νέος άξονας διαμορφώνεται πλέον απέναντι στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, των αγορών, των πιστωτών, των τραπεζιτών, των κερδοσκόπων, των κύκλων που είναι απέναντι στην παραγωγή και την οικονομία καθώς και των πολιτικών δυνάμεων που είναι σε φθίνουσα πορεία και τις εκπροσωπούν. Των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού, που οδήγησε τις οικονομίες σε ύφεση και σε μείωση του πλούτου, σε βίαιη μεταφορά πλούτου από τις δυνάμεις της εργασίας στις δυνάμεις του κεφαλαίου, στην πρωτοφανή ανεργία και φτώχια. Των δυνάμεων που δίνουν λυσσαλέα μάχες οπισθοφυλακών αλλά που έχουν απομονωθεί σε σημαντικό βαθμό.
Η νίκη των Σοσιαλιστών στη Γαλλία αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα στην ΕΕ αλλά και διεθνώς για τις δυνάμεις που αγωνίστηκαν και θα συνεχίσουν να αγωνίζονται ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Ο νέος πρόεδρος Φ. Ολάντ εκφράζει μια νέα πολιτική και κυρίως κοινωνική πλειοψηφία πολιτών και εργαζομένων που αγνόησαν τις απειλές ότι θα υποστούν τις συνέπειες της Ελλάδας. Η ατζέντα του Φ. Ολάντ, θέτει ως κυρίαρχο την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας, ως πυλώνα στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο -που ήδη διατυπώθηκε και ως Κοινωνικό Σύμφωνο- την τροποποίηση του καταστατικού της ΕΚΤ για τον απευθείας δανεισμό των κρατών-μελών, τη μείωση των επιτοκίων στο 1%, τη θέσπιση ευρωομόλογου, τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, το περιορισμό της ισχύος των αγορών και τη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου.
Ωστόσο, ο Πρόεδρος Φ. Ολάντ ενώ σωστά είναι κατά της πολιτικής της λιτότητας στη Γαλλία όπου ήδη το έλλειμμα υπερέβη το 100% του Α.Ε.Π., προέτρεψε την Ελλάδα να τηρήσει το δημοσιονομικό πρόγραμμα λιτότητας υποδηλώνοντας πρακτικές δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Οι απειλές και οι εκφοβισμοί είναι το μόνο που απέμεινε στην απομονωμένη νεοφιλελεύθερη ηγεσία και αυτό αποτελεί έμπρακτο δείγμα του αδιέξοδου της ευρωπαϊκής δεξιάς και όσων συνέπραξαν και εφάρμοσαν συντηρητικές πολιτικές, που οδήγησε πολλές χώρες της Ε.Ε., σε οικονομική και κοινωνική διάλυση. Η αρχική παραδοχή της Μέρκελ για την κατ’ αρχήν αποτυχία τους στην Ελλάδα αποτυπώνεται σήμερα ως πανευρωπαϊκή οικονομική αποτυχία. Η πρόσφατη δήλωση του απερχόμενου πρόεδρου του Eurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιουνκερ ότι η Γερμανία συνιστά μέρος του προβλήματος της κρίσης, αποτελεί την επιβεβαίωση της θέσης κυβερνήσεων, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ότι η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της ύφεσης καταστρέφει τη μία μετά την άλλη τις οικονομίες των χωρών της ΕΕ.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επιμείνουν στη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους, καθώς ήδη μετά τη ήττα τους στη Γαλλία, επιχειρούν τη συγκρότηση άλλων συμμαχιών και τον έλεγχο του Eurogroup. Θα επιμείνουν -παρά την αποτυχία τους- στη περαιτέρω δημοσιονομική λιτότητα, στην ύφεση, στη μείωση του παραγόμενου πλούτου, στη ένταση της ανεργίας και στην υποτίμηση της εργασίας προκειμένου να ανακτήσει τα κέρδη του το χρηματιστηριακό και πιστωτικό σύστημα και να ανέλθει η κερδοφορία των επιχειρήσεων.
Και θα επιμείνουν, προβάλλοντας ένα μεταμορφισμό για μια δήθεν αναπτυξιακή πτυχή, επιδιώκοντας να ενσωματώσουν και να εκτονώσουν την άρνηση των λαών της ΕΕ σε αυτή τη καταστροφική πορεία για το σύνολο των ευρωπαϊκών οικονομιών και κοινωνιών, καθώς πλέον δεν θα πλήττεται από την ύφεση και την ανεργία μόνο η Ελλάδα ή οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου αλλά όλες οι χώρες της Ε.Ε. Το ελληνικό πρόβλημα δεν αποτελεί πλέον παρά μια παρωνυχίδα μπροστά στο μέγεθος και στον όγκο της χρηματοπιστωτικής κρίσης που εξελίσσεται στην Ισπανία και την Ιταλία.
Η διαμάχη αυτή θα συνεχιστεί, καθότι οι πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών δεν αποτέλεσαν ένα συμπαγές μέτωπο απέναντι στους οίκους αξιολόγησης, στις αγορές και στους πιστωτές. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση πολιτικά, το μέτωπο αυτό που συνδέεται με πανευρωπαϊκή λιτότητα, είναι σε υποχώρηση και αυτό αποτελεί το ελπιδοφόρο μήνυμα. Η ηγεμονία και η ισχύς της Μέρκελ αποδομείται αλλά ταυτόχρονα οξύνεται η διένεξη μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας που αποτελεί πλέον τη νέα πραγματικότητα στην Ε.Ε. και η μέχρι τώρα Γαλλογερμανική συμμαχία είναι σε κρίση.
Πρακτικές συμφερόντων που εκπροσωπεί η Α. Μέρκελ δε μπορούν να εμφανίζονται ως πεποιθήσεις των ευρωπαϊκών λαών, ο νεοφιλελευθερισμός θα υποστεί ισχυρό κλονισμό. Για παράδειγμα ο κεντρικός της ισχυρισμός ότι «με δανεικά δεν γίνεται ανάπτυξη» δεν ευσταθεί στον σύγχρονο κόσμο, αποτελεί μια απλουστευτική θεωρία που προτάσσεται ως πρόσχημα, προκειμένου να αποσιωπηθεί η επιδίωξη για την ενοποίηση της ευρωζώνης, πρόταση με την οποία όλοι συμφωνούν αλλά και επίσης, διαφωνούν με την κατ’ ουσία γερμανοποίηση αυτής της ενοποίησης.
Στη συνεργασία Ολάντ - Μέρκελ υπάρχουν έντονες διαφωνίες, καθότι το μέτωπο της λιτότητας αρνείται τόσο την τροποποίηση του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με στόχο τον απευθείας δανεισμό των κρατών-μελών όσο και το ευρωομόλογο αλλά και το ύψος και το εύρος των αναπτυξιακών κονδυλίων. Ήδη η παλιά διακυβερνητική Γερμανίας- Γαλλίας είναι σε κρίση λόγω των αντιθέσεων του Προέδρου Ολάντ με την Α. Μερκελ και διαμορφώνονται νέες συνεργασίες για ένα νέο άτυπο διευθυντήριο για το προσεχές Συμβούλιο Κορυφής, όπου ήδη έχουν γίνει προπαρασκευαστικές συζητήσεις για την ευρωπαϊκή εποπτεία του τραπεζικού συστήματος, την εγγύηση των καταθέσεων και την ευρωπαϊκή εποπτεία των δημοσιονομικών πολιτικών.
Και επανέρχεται σταθερά, ως άμεσης και κατεπείγουσας προτεραιότητας για την πολιτική και οικονομική ενοποίηση, τόσο το θέμα των δημοσιονομικών μεταβιβάσεων προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν την κρίση για την επίτευξη δημοσιονομικής σταθερότητας (αρνητική στάση και επιφυλάξεις της Γερμανίας) όσο και το θέμα της πολιτικής ένωσης για τη σταθεροποίηση της νομισματικής ένωσης (επιφυλάξεις της Γαλλίας που θέτει το συνδυασμό δημοσιονομικής σταθερότητας, κοινωνικής συνοχής και ανάπτυξης).
Καθοριστικής σημασίας σε αυτή την κατεύθυνση ήταν όχι μόνο η εκλογή στην Προεδρία της Γαλλίας του Φ. Ολάντ, ύστερα από τη συνεργασία στο δεύτερο γύρο του Σοσιαλιστικού κόμματος της Γαλλίας και της παραδοσιακής Αριστεράς αλλά και η άμεση έναρξη πολιτικής συνεργασίας με την Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ομπάμα και άλλες ηγεσίες. Η ήττα του Σαρκοζύ διέσπασε τον άξονα της λιτότητας στην ΕΕ, η ήττα της Μέρκελ θα είναι ο επόμενος σταθμός προκειμένου να ανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία από την καταστροφή και τις βλάβες που απέφερε αυτή η πολιτική.
Προς αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε σημαντικά και η ήττα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και των μνημονίων στις εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου στη χώρα μας. Οι Έλληνες πολίτες οδήγησαν σε επανεξέταση σχεδιασμούς συγκεκριμένων επιδιώξεων και συμφερόντων. Οι Έλληνες πολίτες στην πλειοψηφία τους, αρνήθηκαν να συνεχίσουν να αποτελούν το «πειραματόζωο» των αγορών και των πολιτικών της ήττας των Αθηνών και των μονεταριστικών εκβιασμών του Βερολίνου. Αρνήθηκαν τη διαιώνιση των πολιτικών της φτώχειας, της ανεργίας και της ύφεσης, έδειξαν αποφασιστικότητα για μια άλλη πολιτική που είναι γνωστή σε όλες τις χώρες και τους λαούς της Ε.Ε., για προοδευτική έξοδο από την κρίση.
Με δημοκρατικό φρόνημα, αγνόησαν τόσο τις προσβλητικές απειλές όσο και ηγεσίες -ιμάντες μεταβίβασης αυτών των απειλών- που τις επέτειναν απερίσκεπτα και αλαζονικά με τα γνωστά περί εξόδου από την ΕΕ.
Η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αμφισβήτησε αυτή την πολιτική, τα αποτελέσματά της οποίας βιώνει καθημερινά και αγνόησε τα αλλεπάλληλα ψεύδη, τις απειλές, τους εκβιασμούς, τις προκλητικές παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας, με τις πολιτικές ηγεσίες ανύπαρκτες έναντι αυτού του θλιβερού φαινομένου για την Δημοκρατία. Οι Έλληνες πολίτες υπερασπίστηκαν τα αυτονόητα. Υπέστη ισχυρό κτύπημα όλο το οπλοστάσιο των αγορών, των κερδοσκόπων και των πιστωτών που ρυπαίνει το δημόσιο βίο της χώρας. Ήταν μια απάντηση επίσης, απέναντι στη διαπλοκή και στους ελεγχόμενους πολιτικούς του νεοφιλελευθερισμού τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ.
Στις εθνικές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου, ηττήθηκε το αποτυχημένο στρατήγημα περί μονόδρομου. Όσοι το επέβαλαν και όσοι το ψήφισαν, το υποστήριξαν και το εφάρμοσαν, αποποιούνται σήμερα κάθε σχέση με αυτό εκτός από όσους το ταυτίζουν με τις προσωπικές τους επιδιώξεις γιατί πάνω στη στρατηγική του μονόδρομου, οικοδομούσαν καριέρες και συμφέροντα. Άλλωστε οι ίδιοι κύκλοι «σφόδρα επικράθησαν» με το εκλογικό αποτέλεσμα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία γιατί το οικοδόμημα του μονόδρομου υπέστη ήττα και γιατί κάποιοι πολιτικοί ταύτισαν και ταυτίζουν τις καριέρες τους με τις απειλές και το εμπόριο φόβου.
Β. Η Προοδευτική Κυβερνητική Λύση
Η κρίση επιβάλλει την συγκρότηση Κυβέρνησης με συμφωνημένο πλαίσιο, με το δικαίωμα της ισοτιμίας, της πολιτικής διαπραγμάτευσης και της οικονομικής συνεργασίας, με το δικαίωμα ότι προτάσσεται η χώρα ενώπιον κάθε άλλης απαίτησης σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Οι αντιφάσεις και οι παλινωδίες δεν μπορούν να αποτελούν μέρος μιας σαφούς πολιτικής ενότητας με άξονα την κυβερνητική πολιτική γιατί έχουμε μεγάλη ήττα της πολιτικής, και είναι γνωστό ότι ήδη την υποκαθιστά ένα δίκτυο διεθνών οργανισμών και οικονομικών κύκλων. Είναι χαρακτηριστική η θέση του Μ. Ντράγκι ότι «η κοινωνική Ευρώπη τελείωσε».
Η αποτυχία των πολιτικών της λιτότητας συνολικά στην Ευρωζώνη -παρ’ όλες τις διαφορετικές εκτιμήσεις στην Ε.Ε.- οδηγεί σε νέες αποφάσεις και ανατροπή των υφιστάμενων ισορροπιών στην Ευρωζώνη. Μετά και τις γαλλικές εκλογές, δεν είναι μονολιθική η Ευρωζώνη. Οι δυσκολίες στο εσωτερικό της χώρας είναι προφανείς. Χρειάζεται λοιπόν κοινή προσπάθεια και με μια απαίτηση να υποχωρήσει η θέση περί «ελληνοποίησης» της κρίσης, δηλαδή ο πόλεμος συγκεκριμένων παρασιτικών συμφερόντων της χώρας που συντονίζονται με τις απαιτήσεις της Γερμανικής κυβέρνησης, του νεοφιλελευθερισμού και της λιτότητας, σε βάρος της χώρας.
Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο πολιτικού εκδημοκρατισμού με απλή αναλογική, μονοεδρικές και μείωση των περιφερειών καθώς και διακυβέρνηση και διοίκηση με πολιτικές αρχές γιατί και μέσα από τη διαφάνεια η διαφθορά, η ευνοιοκρατία καθώς και η καταστρατήγηση των κανόνων πλουτισμού μπορεί να συνεχίζονται.
Η χώρα χρειάζεται ένα σχέδιο κλαδικό και περιφερειακό με πραγματικούς όρους για την ανασύνταξη της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Η χώρα χρειάζεται ένα πρόγραμμα κοινωνικής συνοχής με δίκαιη συμμετοχή στα βάρη.
Καθοριστική στρατηγική που μπορεί να ενώσει το λαό είναι: Μια Νέα Πολιτική Συμφωνία, μια νέα πολιτική και οικονομική συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με βασικές επιλογές:
Πρώτον: Τη σύνταξη ενός νέου –οικονομικά και κοινωνικά βιώσιμου-δημοσιονομικού προγράμματος σταθερότητας από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στα πλαίσια του δικαιώματος της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας.
Δεύτερο: Σύνταξη από κοινού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενός έκτακτου προγράμματος χρηματοδότησης αναπτυξιακών δράσεων κατά κλάδο και περιφέρεια, με συμμετοχή και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στα πλαίσια και της αποκατάστασης της βλάβης στην ελληνική οικονομία που επέφεραν τα αποτυχημένα και βίαια μέτρα κατά της χώρας από τις αποφάσεις της διακυβερνητικής της Ε.Ε αλλά και άλλων οργάνων της.
Τρίτο: Απαγκίστρωση της χώρας τόσο από το από το ΔΝΤ όσο και από την επιβολή της τρόικα, ακύρωση των μνημονίων και ανάκτηση της πολιτικής αυτονομίας της χώρας και στα πλαίσια της συζήτησης στους κόλπους της Ε.Ε. για την σύσταση Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου.
Τέταρτο: Πολιτικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για την επανάκτηση δικαιωμάτων των δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής και τη δίκαιη συμμετοχή τόσο για την έξοδο από τη κρίση όσο και για την αναδιανομή του ΑΕΠ της χώρας.
Πέμπτο: Τη προώθηση για συνολική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης.
Γ. Επίκαιρα Βασικά Σημεία της Πρότασης μου Για την Προοδευτική Έξοδο από την Κρίση
Χρειαζόμαστε γνώση, σταθερότητα, αισιοδοξία. Χρειαζόμαστε κοινή πορεία, κοινούς σκοπούς και στόχους, κοινές ιδέες, κοινές αρχές
Θετική έκβαση της κρίσης, ούτε υπήρχε ούτε θα υπάρξει χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς να φέρουν το βάρος οι έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι μέχρι τώρα είναι στο απυρόβλητο.
Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο και αμετάβλητο. Άνθρωποι αλλάζουν αποφάσεις άλλων ανθρώπων. Και η αλλαγή πορείας θα έχει επιτυχία με το λαό σε ενότητα, με τη κοινωνία σε υποστήριξη. Χρειαζόμαστε κοινή προοδευτική προσπάθεια για να ενώσει χιλιάδες πολίτες στον αγώνα τους και στη δίκαιη απαίτηση τους για να δώσουμε λύσεις και να οδηγήσουμε από κοινού σε έξοδο από τη κρίση με:
Προοδευτική πολιτική εξόδου από την κρίση απέναντι στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή στρατηγική που ομολογήθηκε η αποτυχία της από τους ηγέτες της ευρωζώνης και ήδη ομιλούν και για νέο σχέδιο, που δεν θα ευοδωθεί όσο επιμένουν σε συνταγές αποτυχίας.
Αυτονομία της πολιτικής απέναντι σε παλιά και σε νέα δίκτυα του παρασιτικού κεφαλαίου που επιδιώκουν τον έλεγχο της πολιτικής ζωής προς όφελος επιχειρηματικών συμφερόντων. Να ανορθώσουμε ξανά τη Πολιτική στην υπηρεσία του γενικού και του δημοσίου συμφέροντος. Είμαστε εδώ για να ξαναχτίσουμε την πολιτική στο βάθρο που τη θέλει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας.
Δημοκρατία απέναντι στις αντισυνταγματικές και αντιευρωπαϊκές απόπειρες επιβολής, καταλύοντας την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας και επιχειρώντας ανοικτές παρεμβάσεις στην εσωτερική πολιτική ζωή. Να μην οδηγηθεί η Δημοκρατία σε αναπηρία όπου θα συμμετέχει το 40% του πληθυσμού στα κοινά, ένα άλλο 40% θα ιδιωτεύει και ένα 20% θα κινείται σε αντιπολιτικά δίκτυα. Και η προσπάθεια όλων μας πρέπει να είναι το όχι στην ιδιώτευση, ναι στη συμμετοχή για προοδευτική έξοδο από τη κρίση. Και η μεγάλη αποχή στις εκλογικές αναμετρήσεις , αποτελεί ένδειξη ενός από τα αρνητικά ενδεχόμενα.
Παραγωγική ανασυγκρότηση απέναντι στην πολιτική μαζικής φτωχοποίησης και ανεργίας εις βάρος του λαού και προς όφελος του παρασιτικού κεφαλαίου.
Κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη απέναντι στην κοινωνική ισοπέδωση και στη διάλυση εισοδημάτων και επιχειρηματικών προσπαθειών.
Πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ απέναντι σε αντίπαλες στις Σοσιαλιστικές του αρχές, στρατηγικές πρόσδεσης του με το νεοφιλελευθερισμό, που επιχειρούν γνωστά διαπλεκόμενα δίκτυα οικονομικά και πολιτικά , με ταυτόχρονη προσπάθεια ελέγχου του από μεταλλαγμένα πρόσωπα. Άνθρωποι και κύκλοι που πάντα πολέμησαν τόσο την κοινωνική βάση, όσο και την ιδεολογική ταυτότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Η βάση του ΠΑΣΟΚ είναι εκεί που είναι η κοινωνία. Είναι σε προοδευτική κατεύθυνση. Η χώρα έχει να αντιμετωπίσει πραγματικότητες, όπως αποτυχία στους δημοσιονομικούς στόχους, μείωση του εθνικού πλούτου, διάλυση εισοδημάτων και επιχειρήσεων, άνεργους ενός εκατομμυρίου, 30% των πολιτών κάτω από το όριο της φτώχειας, διάλυση κοινωνικών δικαιωμάτων. Όπως καθοριστικά προβλήματα είναι η διάλυση της παραγωγικής βάσης, η φοροδιαφυγή, η παραοικονομία η ανεξέλεγκτη εξαγωγή καταθέσεων σε ξένες τράπεζες και η εισφοροδιαφυγή και αυτά θα έπρεπε να είναι τα κεντρικά ζητήματα μιας κυβέρνησης και να ενδιαφέρουν και τους εταίρους μας στην Ε.Ε
Το κρίσιμο ζήτημα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι με ποια στρατηγική θα βγει η χώρα από την κρίση. Με τον νεοφιλελευθερισμό ή με τις Προοδευτικές πολιτικές; Για ποια πολιτική και για ποια συμφέροντα; Με ποιων την υποστήριξη; Tων κοινωνικών δυνάμεων ή παρασιτικών κύκλων και δικτύων προβολής με πρόσδεση στο νεοφιλελευθερισμό και σε πολιτικές συντήρησης και διαιώνισης της κρίσης σε ευρωπαϊκό και σε εθνικό επίπεδο;
Για μια Ελλάδα σε μια Ε.Ε. της ισοτιμίας, του κοινού νομίσματος, της κοινής νομισματικής πολιτικής, των αυτόματων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων από τις πλεονάζουσες χώρες στις ελλειμματικές, με κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη είναι αντίθετες με το σχέδιο λιτότητας και ύφεσης τόσο ως προάγγελος εφαρμογής και σε άλλες χώρες, όσο και ως πρόλογος του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και του «φρένου χρέους», που προετοιμάζει η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της ΕΕ το αμέσως επόμενο διάστημα προκειμένου να επιβάλλει ως γενικευμένη στρατηγική, επιδιώκοντας και την αναθεώρηση και των συνθηκών της Ε.Ε. Μπορούμε ξανά να συμβάλλουμε και στην ανασυγκρότηση της χώρας και της Ε.Ε.
Σε δύο ή και περισσότερες βάρκες και όπου αλλού επιδιώκουν τα οικονομικά δίκτυα και η μιντιοκρατία δεν μπορούν να βρίσκονται οι σοσιαλιστές.
Θέση μας είναι η συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων και η κοινή προσπάθεια. Το οφείλουμε στην ιστορία μας, στους αγώνες μας, στο προοδευτικό κίνημα και στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που δοκιμάζεται αυτήν την περίοδο. Είναι η ώρα λοιπόν, για την έμπρακτη εφαρμογή της προοδευτικής πολιτικής εξόδου από την κρίση.
Στέφανος Τζουμάκας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Α. Η Κρίση σε Νέα Φάση. Άμεσες Προοπτικές στο Ευρωπαϊκό Πεδίο για τη Δρομολόγηση Αποφάσεων.”
Δημοσίευση σχολίου