Κυρώσεις κατά του Ιράν: Προαναγγέλλοντας τη μετα-αμερικανική εποχή

Οι κινεζικές νέες παραχωρήσεις

κοιτασμάτων στο Ιράν και στο Ιράκ

Εάν ενημερώνεστε από τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, σκέφτεστε πιθανώς ότι η Κίνα  -παρά την κατ 'επανάληψη αντίσταση  κατά των δυτικών κυρώσεων κατά του Ιράν-  έχει ενταχθεί ουσιαστικά στην προσπάθεια για επιβολή κυρώσεων με την ακύρωση των παραγγελιών πετρελαίου από τους Ιρανούς .

Ωστόσο στα πλαίσια της βαθιάς εμπλοκής του Πεκίνου στην ιρανική πετρελαϊκή βιομηχανία και φυσικού αερίου, αυτή η αφήγηση των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι απλώς ανακριβής, είναι τραγελαφικά ανακριβής. Η Κίνα επενδύει καθοριστικά όχι μόνο στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, αλλά και σε άλλες βιομηχανίες στο Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής όπλων και της ανάπτυξης των σιδηροδρόμων. Οι επενδύσεις στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι εξάλλου μεγάλες από μόνες τους. 

Πρόκειται επίσης για γεωγραφικό και οικονομικό ενδιαφέρον.

Το παν για να αποφύγουν τις κυρώσεις

Το σημείο εκκίνησης είναι ότι η Κίνα αυτή τη στιγμή συνεχίζει να αγοράσει μεγάλες ποσότητες πετρελαίου από το Ιράν και έχουν μεταφερθεί στην Κίνα. Ένα εξίσου εξέχον σημείο είναι ότι η είδηση για τη μείωση των παραγγελιών κατά τον πρώτο μήνα του 2012 δόθηκε από τη Wall Street Journalστις 6 Ιανουαρίου:   Η Κίνα και το Ιράν διαπραγματεύονται τις τιμές. Αγοράζοντας από  τις κρατικές πετρελαϊκές εταιρίες και τις εταιρείες φυσικού αερίου της Κίνας και της Ρωσίας, οι πελάτες και οι συνεργάτες τους έχουν συνεχώς αυτό το πρόβλημα. Η Ρωσία έχει γίνει ιδιαίτερα γνωστή για τις καθυστερήσεις της στις αγορές και τις παραδόσεις κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, αλλά το ίδιο ισχύει για την Κίνα. Αν θέλετε να κατανοήσετε πως θα διαπραγματεύονται οι τιμές και οι παραδόσεις σε ένα κόσμο που θα κυβερνηθεί από τους ολιγάρχες των ασιατικών δυνάμεων, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε πώς διαπραγματεύονται σήμερα με τους παγκόσμιους εταίρους τους στη βιομηχανία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Αλλά δεν είναι μόνο για αυτό που η Κίνα δεν είναι επί του πλοίου για τις κυρώσεις κατά του Ιράν. Η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία συνεχίζουν όλες τις συναλλαγές με το Ιράν σε διάφορους τομείς του εμπορίου, συμπεριλαμβανομένου του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, και διευθετούν τους λογαριασμούς τους σε άλλα νομίσματα πλην του δολαρίου ΗΠΑ (βλέπετε εδώ επίσης). 

Αποφεύγουν απλώς τους μηχανισμούς,  π.χ. τις ανταποκρίτριες τράπεζες  μέσω των οποίων οι ΗΠΑ και η ΕΕ επέβαλαν τις κυρώσεις. Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, άλλοι σημαντικοί πελάτες αργού πετρελαίου, έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις κυρώσεις. Αναλυτές του κλάδου προβλέπουν ότι θα κάνουν συμβολικές περικοπές στις παραγγελίες τους από το Ιράν, της τάξης του 10-15%, αλλά δεν θα σταματήσουν τελείως τις αγορές τους.

Αυτό είναι πολύ χειρότερο από τα συνηθισμένα παιγνίδια παράκαμψης που συνοδεύουν συνήθως τις οικονομικές κυρώσεις. 
Ειλικρινά, οι Δυτική πολιτικοί ηγέτες εξαπατούν τους ίδιους τους εαυτούς τους, εάν πιστεύουν ότι η βιομηχανία πετρελαίου του Ιράν μπορεί να ρυθμιστεί στα μέτρα τους με την επιβολή κυρώσεων παρωδίας. Είναι απολύτως σίγουρο ότι το Ιράν δεν θα πουλήσει ούτε ένα λίτρο λιγότερο αργό πετρέλαιο από ό, τι έχει να προσφέρει.
Αντί να πάει προς την ΕΕ, το πετρέλαιο θα πηγαίνει απλά στις ασιατικές χώρες.

Το μειονέκτημα για το Ιράν σε αυτό το καθεστώς είναι ότι διαπραγματευόμενο  μη δολαριακές αγορές με τη Ρωσία και την Κίνα θα επιφορτιστεί με πολιτική δραστηριότητα, σε αντίθεση με μια απλή κοινή συναλλαγή αγοράς. Αυτό αποτελεί μια σημαντική μειονεκτική αλλαγή των κανόνων του παιγνιδιού. 

Ο «πελάτης» θα κρατήσει το πάνω χέρι στις συναλλαγές για την οικονομική επιβίωση του Ιράν. Οπότε το Ιράν εφόσον θα εφαρμόσει αυτή τη διαδικασία, θα αλλάξει την Ασία για το προβλέψιμο μέλλον, και θα αρχίσει να επηρεάζει τις συνθήκες στο σταυροδρόμι της Ασίας με την Ευρώπη και την Αφρική νωρίτερα από ό, τι φανταζόμαστε. 
Οι πολιτικές συνέπειες αυτής της αλλαγής στις σχέσεις εξουσίας, θα είναι δυσμενείς για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους μας.

Εν τω μεταξύ, το ιρανικό φυσικό αέριο συνεχίζει να ρέει. Η Τουρκία, όπως η Κίνα, αξιοποιούν την επισφαλή θέση του Ιράν να διαπραγματευτούν μείωση των τιμών του ιρανικού φυσικού αερίου. 
Αλλά το Πακιστάν προχωρά με το Ιράν ένα σχέδιο κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου που προορίζεται να μεταφέρει τελικά το αέριο προς την Ινδία επίσης. 
Και παρόλο που η ΕΕ έχει θέσει υπό απαγόρευση το ιρανικό αργό πετρέλαιο, η BP φέρεται να πιστεύει ότι το φυσικό αέριο από το πεδίο της Κασπίας Θάλασσας στο οποίο το Ιράν έχει το 10% θα εξαιρείται από την επιβολή κυρώσεων. 
Οι εξαγωγές του φυσικού αερίου του Ιράν θα συνεχίσουν να αποτελούν πηγή σκληρού νομίσματος  -ό, τι και να σημαίνει σκληρό νόμισμα σήμερα.

Το σημείο άρθρωσης της αλλαγής

Το αδρανές παγκόσμιο καθεστώς του σκληρού νομίσματος και η αποτελεσματική εθνική ανεξαρτησία που υποδηλώνεται  -για τον καθένα που μπορεί να δημιουργήσει ισχυρό, τίμιο εμπόριο-  βρίσκεται ήδη στη διαδικασία κατάρρευσης. 


Προσπαθώντας να απομονώσει το Ιράν από αυτό το καθεστώς υπονομεύει το ίδιο το καθεστώς, επειδή η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία είναι όλες πρόθυμες να λειτουργούν έξω από αυτό κάνοντας συναλλαγές με το Ιράν. 
Αυτή είναι μια αντανάκλαση όχι μόνο της αντίστασης τους στην αμερικανική πολιτική στο Ιράν, αλλά και η αξιολόγησή τους για τις προοπτικές της Δύσης για σταθερότητα. Η αντίληψη για την ασφάλεια μέσω του αμερικανικού δολαρίου και το καθεστώς ασφάλειας των ΗΠΑ δεν είναι πλέον ο κυβερνών παράγοντας «κόστους». 
Οι γίγαντες της Ασίας είναι πρόθυμοι να δεχτούν το κόστος, για αυτό που είναι ουσιαστικά, για ένα σύστημα ανταλλαγών που βασίζεται στην πολιτική, γιατί η υψηλότερη προτεραιότητα τους είναι να δρομολογήσουν τα πράγματα από μια γεωπολιτική σκοπιά.

Σε κάποιο σημείο, άλλα έθνη θα αντιμετωπίσουν κατά πάσα πιθανότητα το πρόβλημα να πρέπει να κάνουν την επιλογή μεταξύ του να κάνουν σιωπηρές συμφωνίες με τους Ασιάτες γίγαντες, ή να κολλήσουν στις ηρωικές κινήσεις της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών, των οποίων η ίδια η νομισματική τους σταθερότητα είναι καθημερινά λιγότερο εφικτή. Μια γρήγορη επίλυση του προβλήματος του Ιράν θα αποτρέψει αυτή την επιλογή, αλλά μια τέτοια λύση είναι σχεδόν αδύνατη, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τελείως ένα θαύμα. 
Οι κυρώσεις κατά του Ιράν είτε αρθούν χωρίς την επίτευξη του στόχου τους, είτε όχι θα μεταμορφώσουν ριζικά το γεωπολιτικό περιβάλλον της Ασίας. 

Κινήσεις της Κίνας να αποκτήσει  κεντρική θέση

Η Ρωσία έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας με το Ιράν: την κοινή θαλάσσια σύνδεση μέσω της Κασπίας Θάλασσας. 
Αλλά η Κίνα αγωνίζεται και μέσα από τη βιομηχανία πετρελαίου, έχει καταφέρει να εγκατασταθεί  - κάτι σαν Ναπολεόντεια κίνηση- σε κεντρική θέση σε ένα από τα πιο σημαντικά σύνορα της  περιοχής: τα νότιο σύνορα μεταξύ του Ιράν και του Ιράκ.

Στις 22 Ιανουαρίου, ο Michael Ledeen τόνισε σε  έκθεση σχετικά με την συμφωνία που συνήφθη πρόσφατα μεταξύ του Πεκίνου και της Τεχεράνης, ότι μέσω αυτής της συμφωνίας η Κίνα θα αποκτήσει  κοιτάσματα πετρελαίου στο δυτικό Ιράν. 
Εκτός από την οριοθέτηση της περιοχής όπου οι Κινέζοι θα δημιουργήσουν τις κατάλληλες  υποδομές, η έκθεση υποστηρίζει ότι η συμφωνία προβλέπει ότι η Κίνα θα δώσει στρατιωτική προστασία για τις πετρελαιοπηγές. Αυτό μπορεί να σημαίνει - αν όχι  ότι η κινεζική παρουσία θα εγκαταστήσει οπλικά συστήματα  όπως πύραυλους αεράμυνας - ότι τουλάχιστον θα  καλύπτει την ασφάλεια των κοιτασμάτων πετρελαίου με  τον κινεζικό στρατό.

Η Κίνα προβληματίστηκε με την ανάπτυξη στρατευμάτων στην επαρχία του Γκιλγκίτ-Μπαλτιστάν, στο βόρειο Πακιστάν και  δεν είναι αδιανόητο να βάλει στρατεύματα στο Ιράν, αν μπορεί να το εξασφαλίσει. 


Η περιοχή όπου η Κίνα θα αναπτύξει επιχειρήσεις είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Εκτός από την ζώνη της ακτής του Περσικού Κόλπου - 4 ναυτικά μίλια προς τη θάλασσα -  οι Κινέζοι, σύμφωνα με πληροφορίες, θα εγκατασταθούν σε μια περιοχή που εκτείνεται από την επαρχία Ilam μέχρι το Marivan κατά μήκος των συνόρων με το Ιράκ (βλ. χάρτη παρακάτω). Υπάρχει μια πρόσθετη παραχώρηση στο βορειοδυτικό Ιράν, στην ακτή της Κασπίας Θάλασσας.

 Η Κίνα στα σύνορα Ιράν-Ιράκ. Χάρτης των κοιτασμάτων πετρελαίου από www.gregcroft.com. Σημειώσεις από τον συγγραφέα.

Η Κίνα εκμεταλλεύεται  ήδη τα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου από την ιρακινή πλευρά των συνόρων, απέναντι από την επαρχία Ilam (βλ. χάρτη). Στα τέλη Δεκεμβρίου, η Κινέζικη National Petroleum Corporation (CNPC) μετέφερε το πρώτο πετρέλαιο στην αγορά από το κοίτασμα  Αλ-Ahdab στο Ιράκ στην επαρχία Wasit, καθώς επίσης και το  κοίτασμα Halfaya, νοτιοδυτικά του Αλ-Ahdab στην επαρχία Maysan. 
Συμμετέχει και σ αυτά της  Rumaila, στο νότιο άκρο του Ιράκ.

Τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράν βρίσκονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στα δυτικά σύνορα του. 
Αλλά το Ιράκ ποικίλλει περισσότερο γεωγραφικά, και η επιλογή της Κίνας στο Ιράκ ήταν να συνεχίσει στις πετρελαιοφόρες περιοχές κοντά στα νότια σύνορα με το Ιράν. 
Οι πετρελαιοπηγές, όπου η Κίνα επιχειρεί  - αν περιλαμβάνεται η Rumaila -  βρίσκονται σε κάθε πλευρά της ιρακινής προσέγγισης μέσα από τη επαρχία Βασόρα στο Σατ-al-Arab, όπου ο Τίγρης και ο Ευφράτης εκβάλλουν στον Περσικό Κόλπο. 
Με τις τοποθεσίες που ελέγχουν στα σύνορα Ιράν-Ιράκ και το για πολύ καιρό αμφισβητούμενο Σατ-al-Arab, η Κίνα δεν θα μπορούσε να επιλέξει μια γεωπολιτικά σημαντικότερη περιοχή για να εδραιώσει την παρουσία της  και για να έχει βάσιμο μέσο για τη μεταφόρτωση τεράστιων εμπορευμάτων σε μεγάλα κοντέινερ. 
Εν τω μεταξύ, φυσικά, εξάγει και πετρέλαιο

Θα ήταν λάθος να σκεφτούμε την κίνηση αυτή σαν πρώτο μέτρο προς τη διεξαγωγή επιθετικού πολέμου. 
Αυτό δεν είναι ο στόχος του Πεκίνου. Αυτό που οι Κινέζοι έχουν κατά νου είναι η σταθεροποίηση της  επιρροής τους τόσο στο Ιράκ όσο και στο Ιράν που θα τους διασφαλίζει την συμμετοχή τους στην επίλυση των διαφορών, κάνοντας νέες συμφωνίες, σχετικά με τις αρχές για την περιφερειακή τάξη. 
Η Κίνα δεν θέλει να πολεμήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στον Περσικό Κόλπο, αλλά ελπίζει να αποτρέψει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ,  προσβάλλοντας  τους στόχους που πιθανόν να πρέπει να υποστηρίξουμε είτε με επίθεση είτε χαλώντας τα σχέδια μας.

Τι, τελικά, θα κάνουμε σχετικά με τις μεταφορές πετρελαίου από το Ιράν στην Κίνα; 
Αν αυτές συνάπτονται από την Κίνα και διακινούνται από, ας πούμε, δεξαμενόπλοιο υπό Λιβεριανή σημαία με ιδιοκτήτη από μια ασιατική χώρα ή τη Μέση Ανατολή, θα πάμε πέρα ​​από την έκδοση προειδοποιήσεων και θα επιτεθούμε πραγματικά σε πετρελαιοφόρα, ή θα τιμωρήσουμε  έθνη με τα οποία έχουμε καλές σχέσεις; Ή μήπως θα μπορούσαμε να θέσουμε παρόμοιες ερωτήσεις σχετικά με τις υπεράκτιες εξέδρες άντλησης πετρελαίου στα ιρανικά ύδατα που προστατεύονται από αποσπάσματα Κινέζων στρατιωτών;

Η ναυτική συνιστώσα

Η Κίνα δεν άφησε την ισορροπία των ναυτικών δυνάμεων στην περιοχή του Περσικού Κόλπου στην τύχη: το Δεκέμβριο του 2011, οι Κινέζοι «εξέταζαν» μια προσφορά ναυτικής βάσης από τις Σεϋχέλλες, στον Ινδικό Ωκεανό ανατολικά της Αφρικής, η οποία θα επιτρέψει το πολεμικό ναυτικό του Πεκίνου να βελτιώσει τις υπάρχουσες υποδομές και να ελλιμενίσει μια μεγάλη ναυτική δύναμη που θα αναπτύσσεται συνεχώς. 
Οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει διευκολύνσεις ελλιμενισμού στο Τζιμπουτί, στην Ερυθρά Θάλασσα, καθώς επίσης στο πακιστανικό λιμάνι του Γκουαντάρ, το οποίο έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι.

Το κινεζικό πολεμικό ναυτικό έχει πραγματοποιήσει μια σειρά επισκέψεων στο λιμάνι του Ομάν, από τότε (2008) που ασκεί περιπολίες συνοδείας κατά της ναυτικής πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν και την Αραβική Θάλασσα. Η ναυτικές δυνατότητες ελλιμενισμού στις οποίες η Κίνα μπορεί να έχει πρόσβαση έχουν πολλαπλασιαστεί σημαντικά κατά τα τελευταία 3 χρόνια.

Η Ρωσία επίσης διαπραγματεύεται μια συμφωνία ελλιμενισμού του στόλου της με τις Σεϋχέλλες, και η ναυτική δύναμη που έχει αναπτύξει  είναι η μεγαλύτερη  από το 1991. Εκτός από το αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσοφ» στην περιοχή της Μεσογείου, το ρωσικό ναυτικό διατηρεί ένα πολεμικό στόλο κατά της ναυτικής πειρατείας στον Κόλπο του Άντεν  -εκτός από τις περιπτώσεις που αυτός ο στόλος  διεξάγει πολεμικά γυμνάσια με την Ινδία .

Μένει να δούμε αν είτε η Ρωσία είτε η Κίνα θα είναι σε θέση να αναπτύξουν δυνάμεις, όπως λ.χ. για την αναγνώριση βομβαρδιστικών αεροπλάνων ή χερσαίες βάσεις κάτι που απαιτούν τη χρήση τοπικών αεροδρομίων. 
Μπορούν ή δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη συνεργασία χωρών της Νότιας Ασίας επί τούτου; Αλλά και οι δύο θα έχουν τις Σεϋχέλλες, τουλάχιστον για ορισμένους σκοπούς.

Και πάλι, κανένα από τα δυο έθνη δεν θέλει να μπει σε πόλεμο με τις ΗΠΑ ή το ΝΑΤΟ. Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να αποθαρρύνουν τη Δύση από το να ενεργεί με συνοπτικές διαδικασίες με δική της πρωτοβουλία, διατηρώντας  μια δικιά τους αποτρεπτική παρουσία στην περιοχή. Τα Δυτικά έθνη δεν θα έχουν πλήρη ελευθερία κινήσεων σε αυτή την περίπτωση, και όλοι οι υπολογισμοί θα γίνονται διαφορετικά.

Μια δοκιμή για την δημιουργία  θαλάσσιων συνόρων 

Ένα παράδειγμα για το τι θέλουν η Ρωσία και η Κίνα να επιβάλουν παρατηρήθηκε τον προηγούμενο μήνα στη Μεσόγειο. 
Κυρώσεις, που περιλαμβάνουν την απαγόρευση εισαγωγών όπλων θα επιβληθούν κατά της Συρίας, καθόσον  το απαίσιο καθεστώς Άσαντ συνεχίζει τη σφαγή του λαού του. Με το ρωσικό αεροπλανοφόρο στη περιοχή  - η μεγαλύτερη συνάθροιση ναυτικής δύναμης της Μεσογείου αυτή τη στιγμή-  η Μόσχα πραγματοποίησε μια σημαντική δοκιμή για τα νεύρα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένα φορτηγό πλοίο που μετέφερε ρωσικά όπλα επετράπη να προσεγγίσει τη Συρία, κατά παράβαση των κυρώσεων, αφού έδωσε στις κυπριακές αρχές ψευδή διαβεβαίωση ότι ο προορισμός του δεν ήταν η Συρία. 
Το ΝΑΤΟ δεν έκανε καμία προσπάθεια να αναχαιτίσει την παράδοση των όπλων στον Άσαντ.

Η Ρωσία είναι δικαιολογημένη εάν υποτεθεί ότι αυτή η παθητικότητα από το ΝΑΤΟ ήταν ένα αποτέλεσμα της παρουσίας της ρωσικής ναυτικής δύναμης. 
Ίσως ο καθοριστικός παράγοντας ήταν στην πραγματικότητα η αδιαφορία των δυτικών κυβερνήσεων, αλλά με αυτό το μικρό επεισόδιο, οι Ρώσοι έχουν δείξει τουλάχιστον ότι η παρουσία μιας ναυτικής πολεμικής δύναμης ενισχύει την αδιαφορία. 
Αυτό, εν πάση περιπτώσει, θα είναι το μάθημα που θα μείνει από αυτή την εμπειρία. Η ίδια αρχή μπορεί να εφαρμοστεί στον Περσικό Κόλπο.

Τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης έδωσαν λίγη σημασία για τη ρωσική αποστολή όπλων προς τη Συρία, η οποία ακολουθήθηκε αμέσως με την ανακοίνωση της πώλησης πολεμικών αεροπλάνων στη Συρία . Η Ατλαντική Δύση απέτυχε σε αυτό το τεστ της θέλησης, και η Ρωσία είναι πιθανό να στηρίξει πιο τολμηρά το καθεστώς του Άσαντ. (Σημείωση: Αν και η συμπεριφορά της Ρωσίας είναι κατά μία έννοια σαφώς ανήθικη, είναι κατανοητή από τη σκοπιά της ασφάλειας της Ρωσίας. 

Οι Ρώσοι δεν μπορούν να δεχτούν ένα αποτέλεσμα στο οποίο η Τουρκία θα επέλεγε ουσιαστικά τη νέα ηγεσία της μετα-Άσαντ Συρίας. Και όμως, αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα έχει προωθήσει η κυβέρνηση Ομπάμα. 

Εάν είναι αλήθεια ότι ο Ερντογάν πεθαίνει από καρκίνο , η Μόσχα θα επιδιώξει να ασκήσει πίεση για τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης (status quo), τουλάχιστον έως ότου αλλάξει η κατάσταση στην Τουρκία.

Τι γίνεται με αυτόν τον αγωγό;

Εν τω μεταξύ, μια άλλη ενδιαφέρουσα εξέλιξη  διαμορφώνει τις συνθήκες του μετα-αμερικανικού κόσμου. 
Υπήρξε μεγάλη ελπίδα για τον αγωγό πετρελαίου που κατασκευάζεται διαμέσου του Ομάν για να συνδέσει τον Περσικό Κόλπο με την Αραβική Θάλασσα, παρακάμπτοντας τα στενά του Ορμούζ. 
Ο αγωγός ξεκίνησε στις αρχές του 2009. 
Ο Ιανουάριος 2012 φαινόταν να είναι ακριβώς ο καταλληλότερος χρόνος για τα εγκαίνια του, με την αναγνώριση ενός ανακουφισμένου κόσμου. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα  –στην ακτή του Περσικού Κόλπου από όπου ξεκινά ο αγωγός- είχαν υποσχεθεί εδώ και ένα χρόνο ότι το πετρέλαιο θα άρχισε να ρέει μέσω του αγωγού σύντομα.

Στις αρχές Ιανουαρίου, όμως, μη κατονομαζόμενες πηγές, αποκάλυψαν ότι τα εγκαίνια του αγωγού θα καθυστερήσουν τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2012 (βλέπετε εδώ επίσης). Όλοι οι μέτοχοι της εταιρείας του αγωγού, σύμφωνα με πληροφορίες, αρνήθηκαν να σχολιάσουν στα μέσα ενημέρωσης, καθώς ο ανάδοχος για την κατασκευή του αγωγού είναι θυγατρική εταιρία της κινεζικής CNPC.

Γιατί να θέλει η Κίνα να καθυστερήσει την λειτουργία του αγωγού; Ίσως επειδή η χαλάρωση στα  Στενά του Ορμούζ θα ήταν πλεονέκτημα για την ηγεσία των ΗΠΑ, ενώ διατηρώντας την πίεση, με τις τρέχουσες συνθήκες, δημιουργεί κίνητρα για τα έθνη του Κόλπου να αναζητήσουν νέους συσχετισμούς. 
Σίγουρα η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες με το Ιράν κάτω από πυροβόλο όπλο. 
Εν τω μεταξύ, η κεντρική θέση της Κίνας ως ανάδοχος του αγωγού σημαίνει ότι αν ξεσπάσει η κρίση του Ορμούζ, η Κίνα μπορεί να διαπραγματευτεί σκληρά με τα έθνη κάτω από την οικονομική πίεση που θα ζητήσουν να μπει σε λειτουργία ο αγωγός. Δεν είναι σαφές τι είναι πίσω από την καθυστέρηση του αγωγού, αλλά είναι σαφές ποιός αντλεί πλεονέκτημα από αυτήν.

Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να θορυβηθούν από αυτή την ανάλυση, αλλά οι αναγνώστες από το Βιετνάμ ή την Ιαπωνία πιθανώς δεν θα είναι πολλοί, αλλά ούτε και από την περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού. Αυτό είναι το μοντέλο των γεωπολιτικών πιέσεων, ελιγμών, και εκφοβισμού στο οποία κινείται η Κίνα. 

Η Ρωσία κάνει τα ίδια, εδώ που τα λέμε, αλλά η Κίνα έχει μεγαλύτερο πλεονέκτημα στο κρυφό μέτωπο της δυτικής γνώσης και προσδοκιών.

Το δράμα που παίζεται σε όλη τη Μέση Ανατολή, μας δίνει μια εξαιρετική γεύση για το πώς θα είναι ο κόσμος χωρίς το χέρι διακυβέρνησης της αμερικανικής δύναμης. Και αν τα Δυτικά έθνη δεν μπορούν πλέον να δικαιολογήσουν τη χρήση βίας για τη διαφύλαξη και προώθηση των εμπορικών όρων μας, την ήρεμη ασφάλεια των εθνικών συνόρων, το εμπόριο, τα ταξίδια, και τις πνευματικές ανταλλαγές  -αντί αποδοκιμάζοντας και ζητώντας συγγνώμη για οτιδήποτε πρέπει να γίνει-  ο κόσμος θα κάνει μικρή χρήση της Δυτικής ηγεμονίας. 

Αν η μοίρα των άλλων λαών είναι να καταδικαστούν σε διαπραγμάτευση από  θέση αδυναμίας κακών συμφωνιών με τους Κινέζους ολιγάρχες, δεν υπάρχει κανένα πλεονέκτημα στο να ακούσουν διαλέξεις από τον Barack Obama, την Hillary Clinton, ή από την παρέλαση ευερέθιστων Ευρωπαίων όταν θα κλείνουν οι συρόμενες σιδερένιες πύλες.

JE Dyer

Πηγή:ινφογνώμων