Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή… Κάνε μια βόλτα… Τα συναισθήματα αποτυπώνονται σε τοίχους…
Αποχαιρετήσαμε τη χρονιά που έμελλε να είναι στην
Ελλάδα η χειρότερη της 30ετίας.
Το 2012 των μνημονίων, το 2012 της εθνικής ανυπαρξίας, το 2012 της
κοινωνικής εξαθλίωσης, το 2012 όπου οι μέρες έπαψαν να υπάρχουν πια..
Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο,
Κυριακή.. Είναι αλήθεια ότι η ύπαρξη των ημερών έχει υπόβαθρο στην μελέτη του
σύμπαντος και τις αλληλεπιδράσεις της Γης με τα κοντινά συστήματα. Πέρα όμως
απ’ αυτό η ουσία στην ύπαρξή τους έγκειται σε μια εσωτερική ανάγκη του
ανθρώπου.
Ο άνθρωπος αρέσκεται πέρα από μια ηλικία να καταπιάνεται, έστω και
για μία φορά με τα μεγαλειώδη ερωτήματα της ύπαρξης. Υπάρχει Θεός; Αν ναι ποιος
είναι, πώς φαίνεται; Γιατί υπάρχω; Γιατί γεννήθηκα εδώ που γεννήθηκα; Τι κάνω;
Πού πάω; κ.ο.κ. . Ο Αϊνστάιν στην προσπάθεια του να κατανοήσει το ευρύ κοινό
της κβαντική πραγματικότητα είπε την πλέον γνωστή φράση του ‘Ο
Θεός παίζει ζάρια..’ Αυτή η φράση έμεινε στην ιστορία γιατί
παρερμηνεύτηκε από πολλούς και χρησιμοποιήθηκε κατά κόρων ως αστείο κυρίως στις
παραπάνω συζητήσεις.
Τις πλείστες των περιπτώσεων η κατάληξη αυτών των
συζητήσεων/μονολόγων είναι δεδομένη… Η αδυναμία απόδοσης βαθύτερου νοήματος,
που αφήνει ωστόσο μια ψυχική ευφορία για την ικανότητα να συλλογάσαι πάνω σε
τέτοια θέματα. Ναι ρε πούστη μου που
είμαι άνθρωπος.
Και ακριβώς επειδή είσαι άνθρωπος αναζητάς κάτι
βαθύτερο. Και εδώ έρχονται οι μέρες. Μέσα από αιματηρούς αγώνες που δόθηκαν ανά
το παγκόσμιο είχε κερδηθεί το πενθήμερο
αφ’ ενός και το οκτάωρο αφ ‘ ετέρου. Ήσουν ελεύθερος επιτέλους να
βροντοφωνάξεις: 5 μέρες τρώω αγγούρι, μα
το Σάββατο είμαι μούρη! Ο άνθρωπος αρέσκεται σε ένα κάποιο πρόγραμμα, γι’
αυτό και είχαν σημασία οι μέρες. Ήξερε, καθόριζε, επικοινωνούσε με τους γύρω
του. Βίωνε την καθημερινή του Ιθάκη..
Και τώρα τι; Έλα τα ξέρεις.. Τα λένε στα κουτάκια,
παράθυρα τα ονομάζουν, γύρω στις 8, την ώρα που περιμένεις να ξεκινήσει ο
Σουλεϊμάνης που θα δει η μάνα σου και συ ψάχνεις στο ψυγείο να βρεις μαρμελάδα…
Ίσα ίσα τα παίρνει το αυτί σου, τόσο όσο να μπουν μέσα στο κεφάλι
ανεπεξέργαστα. Το zapping δεν είναι το δικαίωμα στην
επιλογή.. Κάμποσα νούμερα, κάτι PSI (όχι ο Κορεάτης που σε τρελαίνει
στο κλαμπάκι), λίγο ανεργία, κάτι νούμερα κάτω από το όριο της φτώχειας. Τώρα
τελευταία λένε και για κάτι συλλογικές συμβάσεις εργασίας (ναι ρε αυτά που
λέγαν σε κάτι συνελεύσεις, αλλά εσένα ο πατέρας σου ήταν στην ΠΕΟ, φουλ
αριστερά κι επανάσταση και δεν είχες ανάγκη γιατί πλήρωνες συνδρομή) και ότι
καταργήθηκαν και ότι αν βρεις δουλειά θα παίρνεις πιο λίγα. Η επανάσταση λένε όμως ότι θα ξεκινήσει
μόλις σου κατασχέσουν τον…
(εξαγρειωμένη φωνή από μακριά) Τι είπες τώρα ρε;; Θα παίρνω πιο
λίγααααααα;;
Συνεχίζω… . Η
επανάσταση λένε ότι θα ξεκινήσει μόλις σου κατασχέσουν τον καναπέ..
Ας δούμε λίγο τα πράγματα με αναγωγή στο επίπεδο της
καθημερινότητας. Αφήστε για λίγο τα χρωματιστά μπλουζάκια που σας δώσανε, πάρτε
κανά δυο βαθιές εισπνοές και δείτε μόνο τον άνθρωπο. Την αρχή και το κέντρο.
Περπατάς στο δρόμο 4 το απόγευμα να πας για καφέ και
ένας γέρος μαζεύει σε ένα μπουκάλι τα απόλαδια από τους γείτονες για να τα
πάρει σπίτι. Στην απέναντι πλευρά μια γριούλα περιμένει τα σκάρτα φθαρτά για να
τα μαζέψει. Σταματάς στο σουπερμάρκετ για σοκολάτα και ο μπροστινός μετράει τα
ψιλά να δει αν βγαίνουν για γάλα και όταν φεύγεις στο διπλανό φαρμακείο ένας
μεσήλικας παίρνει τηλέφωνο την μάνα του να της πει ότι ο φαρμακοποιός δεν δίνει
το ένα από τα φάρμακα γιατί του χρωστάει το δημόσιο. Στο καπάκι ένας τριαντάρης βρίζει το αφεντικό
του που θα πάει δουλειά πάλι και δεν θα δει το γιο του άλλο ένα βράδυ, και τον
βρίζει κι αυτόν ένας παραπέρα απλά και μόνο γιατί έχει δουλειά ενώ αυτός δεν
έχει. Και λίγο πριν να φτάσεις ακούς ένα δωδεκάχρονο να λέει στο φίλο του πως
θα παρατήσει τα αγγλικά από βδομάδας γιατί οι δικοί του δεν βγαίνουν…
Απαθής
στην tv, θεατής στη ζωή… Εσύ
προχωράς στην εθελούσια απομόνωση που προσφέρουν κουτσουρεμένες νότες του hands free και η κάλυψη 3G που
σ΄αφήνει να κάνεις ποσταρίσματα. Πας για καφεδάκι, λίγο έως καθόλου
αιφνιδιασμένος απ’ αυτά που είδες (είναι καθημερινότητα άλλωστε), λες καμιά δυο
μαλακίες να περάσει η ώρα, βλέπεις λίγο την δίπλα ξεγυμνώνοντας την νοητικά,
στρίβεις καμιά δεκάρα τσιγάρα στη βαρεμάρα σου, τρως και ένα πιτόγυρο στο
καπάκι, πίνεις και κανά ποτό (δεν είναι για παραπάνω οι εποχές) και πας σπίτι
σαν βρεγμένη γάτα γιατί δεν σε παίρνει για ταξάκι. Και τελειώνουν οι μέρες και
τι σημασία έχει άλλωστε. Όλες ίδιες δεν είναι; Το Σάββατο είναι όντως Σάββατο;
Αφού δουλειά δεν έχει τις άλλες μέρες τι σε νοιάζει; Μας κλέβουν τις μέρες…
Όταν
θα πάψεις να χαμογελάς θα είναι η τελευταία μέρα…
Στο δρόμο πριν δεν τα είδες όλα… Δεν είδες το
παιδάκι που δάκρυσε στη θέα του γέρου να μαζεύει τα λάδια. Ούτε τον οπωροπώλη
που έβαλε και μια τσάντα καλά πορτοκάλια στα σκάρτα. Ούτε στο σουπερμάρκετ την
ταμία που είπε χωρίς να μετρήσει τα ψιλά ‘‘Ακριβώς είναι, μην σκας..’’ Τον
μεσήλικα, που πήρε τη μάνα του και δεν της είπε ότι δεν καλυπτόταν τίποτα από
το ταμείο και αγόρασε ο ίδιος τα φάρμακα; Κι ο τριαντάρης πήρε τηλέφωνο τη
γυναίκα του να της πει πως την αγαπάει και να κλείσει. Τον άλλο που έβρισε και
μετά το μετάνιωσε τον είδες; Και αντέ αυτούς να μην τους πρόσεξες… Το φίλο του
δωδεκάχρονου που του είπε θα του δίνει τις σημειώσεις πως μπόρεσες και δεν τον
είδες;
Είσαι σκληρός εσύ! Σκληρός την μέρα και το βράδυ δεν παίζει η φλογέρα!
Προσπέρασες το αγόρι που έβγαινε κρυφά από το
παράθυρο του 1ου ορόφου για να πάει σινεμά, τη συμφοιτήτρια που σε
χαιρέτισε, τον πατέρα που αγόρασε γλυκά, τη γειτόνισσα που άπλωνε τα ρούχα και
σε έβλεπε, τους έφηβους που φιλιούνταν σε μία σκοτεινή γωνία και λέγαν
καληνύχτα, έναν φίλο σου που απολάμβανε τα κάλλη μιας νεαράς σε ένα υπόγειο,
δυο άγνωστους που συνατήθηκαν τυχαία και άφησαν υποσχέσεις για το βράδυ..
Προσπέρασες τον έρωτα και έχασες τη ζωή…
Έλα
να κάνουμε έρωτα, να ξεκάνουμε τον θάνατο!
Τα συνθήματα στους τοίχους αποτυπώνουν συναισθήματα,
αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, είναι διαφημίσεις, εν δυνάμει υποκινητές…
Όλα εμπερικλείουν μια σκοπιμότητα και μια αλήθεια… Σε καμία δεν είναι η
οριοθέτηση της καθημερινότητας.. Μάλλον δείγμα των δυνατοτήτων που υπάρχουν..
Εξάλλου στην πολιτική κατάρρευση και ασυνέχεια της εποχής μας ο τοίχος μπορεί
να είναι το καλύτερο βήμα για τους πολιτικά άστεγους, ιδεολογικά φορτωμένους
και συνδικαλιστικά κουρασμένους εξαπατηθέντες από το κύκλωμα… Εφιάλτης ήταν το
όνειρο μα αλήθεια ήταν το πάθος. Ακριβώς όπως το είχε πει ο Νιόνιος.
Μέσα σε όλον αυτό τον χαμό ας δουλέψουμε λίγο την
αλληλεγγύη, την αγάπη, τον έρωτα… Αυτά θα μείνουν… Μόνο έτσι θα μαζέψουμε και
θα επαναϋφάνουμε τον αποσυνθεμένο κοινωνικό ιστό. Τον πληγωμένο από την απάθεια
κοινωνικό μας ρόλο. Τη ψυχή μας που χάθηκε.
Πατρίδα μας τα παιδικά μας
χρόνια… Όπου βασιλεύει η ακεραιότητα της ψυχής δεν μπορούν να συνυπάρξουν
μίσος και φασισμός.
Και αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει ίσως να
αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του νεοφασιστικού κύματος σε προσωπικό επίπεδο που
απλώνεται σαν οχετός στην πατρίδα. Το τι εστί φασίστας το έθεσε ξεκάθαρα ο
Μάνος Χατζιδάκις το 1976 λίγο πριν απέλθει εμπερικλείοντας το ρόλο του φόβου
και της συμμετοχής της οποιασδήποτε κοινωνικής μονάδας στην εμφάνισή του.
‘‘ Ο
φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το
πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την
περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει
γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την
ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του
ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. (…) Και μη βρίσκοντας
αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για
να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες
ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες
στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το
τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του
βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη
σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
(…) Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του
Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε
απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι»
και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από
άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός
δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και
πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.’’
Η εποχή έχει κάποιες ιδιομορφίες… Το οποιοδήποτε
πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό πανευρωπαϊκή επομένως η επαναφορά και λύση. Το
νεοναζιστικό απόκομμα της κοινωνίας μας έχει ως βίβλο του τον ‘Αγών μου’, η
επικοινωνιακή τακτική είναι καθαρά γκεμπελική, ο πρωταγωνιστής του σκηνικού ο
Χίτλερ, η ιστορική του συνέχεια κοπιά από τη Γερμανία του 30’. Το καλύτερο μάθημα για ένα φοιτητή ιστορίας
στο κεφάλαιο του ναζισμού δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά η παρατήρηση της ελληνικής
πραγματικότητας. Αλλάζουν τα ονόματα.
Δεν λειτουργούν όμως με αυτόν τον τρόπο όλα τα
νεοναζιστικά κόμματα. Αυτό συμβαίνει λόγω της βαριάς ιστορικής παράδοσης που
μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα και άρα δίνεται ένα εφαλτήριο κατάχρησης,
διαστρέβλωσης και παθολογικής σχιζοφρενικής έξαρσης για τους θιασώτες του
σκότους αλλά κυρίως για τα εν δυνάμει θύματα που θα προσηλυτιστούν .
Σε αυτές τις ομάδες κύριο χαρακτηριστικό πρώτα απ’
όλα είναι η έλλειψη ήθους, γι’ αυτό και η έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη
ύπαρξη και η απώλεια της ψυχικής ισορροπίας. Η στρατιωτική πειθαρχία που
αποσκοπεί στην μαριενοτοποίηση στα πλαίσια ενός υπέρτατου σκοπού, με την
απώλεια της προσωπικής ταυτότητας να είναι απαραίτητη για την απομάκρυνση από
τη γνώση και την καθολική εκπαίδευση.
Αποτελεί δόγμα στην ψυχολογία αλλά και στην
ψυχιατρική ότι οι εμπειρίες είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη και
διαμόρφωση αυτού που ονομάζουμε προσωπικότητα του ατόμου. Αυτές οι εμπειρίες
αποτέλουν σύνολο εφοδίων από το σχολείο ή την οικογενειακή δομή, μπορούν να
είναι τυχαία γεγονότα ή αποτελέσματα ενεργειών αλλά όλες έχουν να κάνουν με την
αντίληψη της έννοιας της αγάπης, την αποδοχή ή αποστολή της, ή παρομοίως την
απουσία της. Της αγάπης, ενδοοικογενειακά, στα πλαίσια της κοινωνικής
αλληλεπίδρασης ή ίσως μέσα απ’ την πιο καθάρια και ανυπέρβλητη μορφή της, τον
έρωτα.
Είναι ο έρωτας από τις κυριότερες κινητήριες
δυνάμεις του ατόμου, άρα της κοινωνίας και του κόσμου. Αδύνατον να διαψευστεί
αυτό. Είναι απλό. Στον έρωτα αφήνεσαι καταργώντας όλους τους τοίχους που
έχτισες γιατί επιλέγεις ένα άτομο να αποδεχτεί την ύπαρξη σου, να δεχτεί την
προσφορά σου και να προσφέρει. Αποφασίζεις κάποιος να έχει σημασία, να μην
είναι ίδιος, να είσαι ελεύθερος.
Και
η ελευθερία της σκέψης είναι η ζωή της ψυχής…
Και μέσα σε αυτόν τον ωκεανό συναισθημάτων που
πλημμυρίζουν τον ερωτευμένο, την όξυνση των αισθήσεων, την επιθυμία της
αυτοβελτίωσης, την ανάγκη για προσφορά, τον οραματισμό, την έμφυτη τάση να
βροντοφωνάξεις καλημέρα στον άγνωστο, να χαμογελάσεις, την αίσθηση της
ματαιότητας να βρίσεις και να κορνάρεις πώς μπορούν να χωρέσουν και να αντέξουν
τα υπανθρωποειδή αισθήματα μίσους και μιζέριας που καλλιεργούν οι σκοτεινοί
κύκλοι;
Όσο
ο φόβος στηρίζει το φασισμό, ο έρωτας τρέφει την ελευθερία…
Το
παραπάνω κείμενο γράφτηκε μετά από μια απογευματινή βόλτα στους νοτισμένους απ’
το ψιλόβροχο δρόμους της πόλης με εκείνη τη στυφή μυρωδιά του καμένου ξύλου σαν
πέπλο να αγκαλιάζει την πόλη, να πνίγει τα ρουθούνια και οι μαυρισμένες φράσεις
αποτελούν συνθήματα σε τέτοιους τοίχους που έβαλαν οι άνθρωποι για να
καθορίσουν τα όρια τους και άλλοι άνθρωποι τους έδειξαν πως δεν υπάρχουν όρια
στον έρωτα και τα όνειρα…
Χριστοφίδης
Πλαστήρας-Παναγιώτης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή… Κάνε μια βόλτα… Τα συναισθήματα αποτυπώνονται σε τοίχους…”
Δημοσίευση σχολίου