|
Η «σύμβαση cooper» όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Η προσπάθεια των μεγάλων νικηφόρων γεωπολιτικών συμφερόντων του Β! Παγκοσμίου Πολέμου, να υποκλέψουν τον μοναδικό πλούτο μιας υπό κατοχή μικρής χώρας όπως η Ελλάδα, βρήκε αρωγούς, τούς «εφιάλτες» και «νενέκους», ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο επέβαλλαν, δια διαφόρων μεθόδων, ως βασιλείς, ως δικτάτορες, ως κυβερνήσεις σε τούτη την χώρα.
Η οποία δυστυχώς είχε την τύχη ή την ατυχία, να έχει στα σπλάχνα της πολύτιμο ορυκτό πλούτο, απαραίτητα για την στρατιωτική βιομηχανία παραγωγής σύγχρονων όπλων, την διαστημική τεχνολογία, της οποίας η βάση αποτελείται από υλικά παραγόμενα από τον μοναδικό ορυκτό πλούτο της Ελλάδος, την φαρμακευτική βιομηχανία, την βιομηχανία μετάλλων, και βέβαια τον χρυσό, το ουράνιο U 235, όπως και τούς υδρογονάνθρακες.
Όταν λέμε «σύμβαση cooper» εννοούμε την παραχώρηση εκ μέρους του Ελληνικού Δημοσίου σε εταιρεία η οποία κατείχε το προνόμιο της εκμεταλλεύσεως της παραγόμενης δύναμης του ρέοντος ύδατος του ποταμού Αχελώου με στόχο την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος και την εκμετάλλευσή του επί 70 χρόνια έως το έτος 2010, συγχρόνως παρεχωρείτο η αποκλειστική εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας.
Η εταιρεία ήταν η Hellenic Hydro-Electric and Metallurgical Corporation η οποία ήταν η βιτρίνα και ουσιαστικά η σύμβαση απευθυνόταν στην Hugh l. Cooper & Co inc. And Chemical Construction.
Παραθέτω αποσπάσματα του Α.Ν. 2220/1940 για του λόγου το αληθές.
Ανάλογες συμβάσεις σύναψε η εν λόγω εταιρεία και με άλλα αντικείμενα τα οποία ήταν αναλόγου είδους και μεγέθους ως και χρονικής διάρκειας.
Εκτός από την κατασκευή και εκμετάλλευση από τον Ανάδοχο, για 70 χρόνια (άρθρο 30) των τριών φραγμάτων (Κρεμαστών, Πρεβέντζας και Κριεκουκιού) στον ποταμό Αχελώο προβλεπόταν και κατασκευή, ιδιοκτησία και εκμετάλλευση ηλεκτρικού δικτύου για την πώληση ή για ιδία χρήση «της παραχθησομένης ηλεκτρικής ενεργείας» σε εργοστάσια του Αναδόχου (άρθρο 52) για την επεξεργασία πρώτων υλών που το consortium θα ίδρυε όπου και όποτε ήθελε έχοντας μάλιστα και το δικαίωμα αποκλεισμού τρίτων (exclusion’s right).
Αλλά δεν φτάνουν αυτά, εντελώς αναπάντεχα (στο άρθρο 56, παράγραφος 2) δίδεται δικαίωμα στην Ανάδοχο να ιδρύσει παρόμοιες υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις και στους ποταμούς Αλιάκμονα, Μόρνο και Φείδαρι, παρά το ότι ο τίτλος της σύμβασης (και ο Α.Ν. 2220/1940) αναφέρεται μόνο στον Αχελώο.
Με απλά λόγια το Consortium είχε το δικαίωμα να στήσει σε όποιο σημείο της Ελληνικής Επικράτειας ήθελε δικά του εργοστάσια κάθε είδους και μάλιστα επεξεργασίας πρώτων υλών, που δεν θα τις έφερνε βέβαια από το εξωτερικό αλλά θα τις εξόρυσσε από το υπέδαφος της χώρας, και να τα τροφοδοτεί με ηλεκτρικό ρεύμα περνώντας δίκτυο από όπου ήθελε, και επί πλέον οι κεντρικές ή τοπικές αρχές ήταν υποχρεωμένες να του παράσχουν κάθε νομική και πρακτική βοήθεια με αστυνόμευση, απαλλοτριώσεις, απαγορεύσεις χρήσης από πρώην ιδιοκτήτες, όμορους, κλπ, αλλά επιπλέον αυτά όλα μπορούσε (άρθρο 56 παράγραφοι 2, 4, 5 και 6) να τα κάνει αποκλείοντας οποιονδήποτε άλλον ενδιαφερόμενο ανταγωνιστή από το να πράξει το ίδιο.
Αν αυτό δεν είναι πλήρης παράδοση σε αποικιοκρατικό μονοπώλιο, τότε θα πρέπει να επανακαθορίσουμε τον όρο αποικιοκρατία!!!
Η σύμβαση αυτή στην πραγματικότητα παρέχει το αποκλειστικό δικαίωμα στον ανάδοχο να κάνει όλα όσα προαναφέρθηκαν.
Οι Αμερικανοί έχοντας από το 1940 μέχρι και πρόσφατα άλλες πλουτοπαραγωγικές προτεραιότητες ανά τον κόσμο, από άλλες πιο «φτηνές» και πρόσφορες πηγές από άλλο μέρος του πλανήτη (Μέση Ανατολή-Ιράκ), απλώς «πάγωσαν» για το μέλλον κάθε εξόρυξη πλούτου από την Ελλάδα, εκτός από τις εξορύξεις του αλουμινιούχου βωξίτη.
Σήμερα επανερχόμενοι ζητούν μέσω της Τρόικας την αποκρατικοποίηση των εταιρειών παραγωγής αλουμινιούχου βωξίτη.
Όπως είναι γνωστό το αλουμίνιο αποκτάται ως καθαρό μέταλλο μόνο με την χρήση ηλεκτρικού ρεύματος αντίθετα από τον σίδηρο που η αναγωγή και ο διαχωρισμός του από τα σιδηρούχα μεταλλεύματα γίνεται με την καύση άνθρακος. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι βιομηχανίες καθαρισμού του αλουμινίου είναι εξαιρετικά ηλεκτροβόρες. Στον λόγο αυτόν οφείλεται και η πρόβλεψη (πολύ σωστά) της κατασκευής ηλεκτροπαραγωγών μονάδων.
Η διάσπαση και κατάτμηση της ΔΕΗ είναι προτεραιότητα στις αποκρατικοποιήσεις του κ. Σαμαρά!!!
Μέσα στα άρθρα του αναγκαστικού νόμου Α.Ν. 2220/1940, κατά την άποψή μου, υποκρύπτεται και μία “δεύτερη” σύμβαση, η οποία σαφώς αναφέρεται στην εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου και στην ίδρυση συναφών βιομηχανιών από την ανάδοχο εταιρεία, δηλ. την HUGH L. COOPER & Co.
Στα άρθρα που αναφέρονται στην σύμβαση που αφορά στην κατασκευή και εκμετάλλευση υδροηλεκτρικού έργου, υπάρχει σαφής αναφορά σε αυτό.
Στα υπόλοιπα, υπάρχει μία επιτηδευμένη γενικότητα, ενώ όπου εξυπηρετεί την ανάδοχο εταιρία υπάρχει σαφής αναφορά σε ορυκτό πλούτο και μεταλλεύματα.
Οι επίμαχες αναφορές είναι στα παρακάτω άρθρα και εδάφια της σχετικής σύμβασης-αναγκαστικού νόμου Α.Ν. 2220/1940 με ΦΕΚ 65/Β/ 17-2-1940.
Στο Α Μέρος της Σύμβασης, Κεφάλαιο Ι άρθρο 1 παράγραφος 1, εδάφιο (στ),
Στο Β΄Μέρος της σύμβασης, άρθρο 52 σελ. 421), άρθρο 56 παράγραφος 1
και άρθρο 56 παράγραφοι 4 & 5, πάλι στο Α΄Μέρος της Σύμβασης, άρθρο 30, παράγραφοι 1 και 5.
Το άξιο ερεύνης και συγχρόνως επιτηδευμένα παράδοξο, είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια την εκμετάλλευση της υδροηλεκτρικής ενέργειας του Αχελώου την έχει η ΔΕΗ.
Ποια η σχέση λοιπόν της ΔΕΗ με την ανάδοχο εταιρεία του μεγαλύτερου υδροηλεκτρικού έργου στην Ελλάδα, με σύμβαση η οποία λήγει ή έληξε το 2010 κατά τον Α.Ν. 2220/1940 ;;;
Ανανεώθηκε αυτή η σύμβαση και πότε ;;;
Παραθέτω εδώ τις συμβάσεις με την εταιρεία HUGH L. COOPER & Co και τους αντιπροσώπους της στην Ελλάδα:
1. ΦΕΚ Α` 65/17.2.1940, Αναγκαστικός νόμος 2220/1940, "Περί κυρώσεως συμβάσεως δια την παραχώρησιν υδραυλικής δυνάμεως Αχελώου ποταμού".
2. ΦΕΚ Α` 481/30.10.1936, Βασιλ. Διάταγμα "Περί παροχής αδείας επί προθεσμία δια την εκπόνησιν μελέτης υδροηλεκτρικών εγκαταστάσεων δια την εκμετάλλευσιν των πτώσεων των ποταμών Αλιάκμονος και Αχελώου και των χειμάρρων Μόρνου και Φείδαρι".
Ποιος λόγος της εμπλοκής του οικονομολόγου και δικηγόρου Δ. Μπάτση και τι υποστήριζε ;;;
Υποστήριζε ο μακαρίτης Δ. Μπάτσης, ότι με τον Α.Ν. 2220/1940, ιδιοκτήτες των εφοδίων τα οποία προμήθευε η ΟΥΝΡΑ, και των πρώτων υλών δηλ. του ορυκτού πλούτου του τόπου, γίνονται αυτόματα οι εμποροβιομήχανοι και τα αφεντικά τους (εταιρεία Cooper), εις βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού της Ελλάδος στον οποίον και απευθύνετο η βοήθεια της ΟΥΝΡΑ και επομένως τα εφόδια και οι πρώτες ύλες, οι οποίες αποτελούσαν πλούτο του Έλληνα πολίτη.
Να σε τι μεταφράζεται το οικονομικό αυτό πραξικόπημα:
Οι εμποροβιομήχανοι θα διαχειρίζονται και θα βιομηχανοποιούν με τον τρόπο που τους συμφέρει καλύτερα τα εφόδια και τις ύλες. Θα είναι ελεύθεροι να διοχετεύουν τις ποσότητες εκείνες που θα τους εξασφαλίζουν άνετη πραγματοποίηση του κέρδους τους. Θα είναι ακόμα ελεύθεροι ν’ αναμιγνύουν με δικές τους ύλες τις πρώτες ύλες της ΟΥΝΡΑ, χωρίς κανέναν περιορισμό στην τιμή διάθεσης.
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .
|
|
0 Responses to “2ο μέρος: Η ΣΥΜΒΑΣΗ COOPER - 70 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ . . .”
Δημοσίευση σχολίου