Ελεύθερος Κήρυκας

Η άδοξη αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου από την πρωθυπουργία δεν ήταν έκπληξη για όσους παρακολούθησαν από κοντά την πορεία του από το 1986 και μετέπειτα. Ήταν μία αναμενόμενη εξέλιξη, και όσοι είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν την αρθρογραφία μας, δεν έπεσαν από τα σύννεφα.

Αντίθετα, δικαιολογημένα ανέμεναν πιο γρήγορα το τέλος της εξουσίας του πρωτότοκου υιού τουΑνδρέα Παπανδρέου, που είχε θέσει στόχο ζωής να «αποκαθηλώσει» τον πατέρα του και να μεταλλάξει το σοσιαλιστικό κίνημά του σε ένα κόμμα χωρίς σπονδυλική στήλη και αντοχές στα εθνικά θέματα. Τι άλλο είναι το νέο κόμμα που δημιούργησε ο Γιώργος Παπανδρέου και το οποίο χώρεσε όλους όσοι το «παίζουν» αριστεροί και ταυτόχρονα αποδέχονται κάθε απαίτηση των εκπροσώπων των καπιταλιστών και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης;

Τον Οκτώβριο του 2009 ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία μετά από μία ταραγμένη περίοδο για την ελληνική οικονομία, που οφειλόταν στον ωχαδερφισμό που επέδειξε η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κώστας Καραμανλής παραδόθηκε στον πολιτικό του αντίπαλο, καθώς δεν είχε το θάρρος και την τόλμη να αντιμετωπίσει την κάκιστη κατάσταση της οικονομίας.

Ο κ. Παπανδρέου είχε την ευκαιρία να γίνει «Αυτοκράτορας» αλλά την απώλεσε, διότι πάνω απ’ όλα είναι αυτοκαταστροφικός και μη ικανός να αντιληφθεί τα θέματα της οικονομίας.

Αν και ήταν αυτοκτονία για την Κύπρο και το λαό της το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν, επέλεξε να ικανοποιήσει τα θελήματα του πλέον επικίνδυνου διδύμου στην πολιτική ιστορία της Αμερικής (Μπους και Τσέινι), παρά να σταθεί στο πλευρό του Ελληνισμού του νησιού μας. Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε όχι μόνο να μην γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αλλά να εγκαταλείψει για πάντα τη χώρα. Και όμως, διεσώθη από το ναυάγιο του σχεδίου Ανάν με τη βοήθεια των Αμερικανών για να ταλαιπωρήσει και την Ελλάδα τη διετία 2009-2011. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι βιαστήκαμε να κάνουμε το πολιτικό «μνημόσυνο» του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν έχουν δίκιο. Ο πρώην πρωθυπουργός είναι από τους πολιτικούς που αγαπήθηκε μεν από τον λαό, που είχε πληρώσει ακριβά την αναβλητικότητα του κ. Καραμανλή, αλλά και μισήθηκε το ίδιο δυνατά, όταν χωρίς κανένα πρόγραμμα και σχέδιο οδήγησε την Ελλάδα στο ΔΝΤ μετά από εκείνο το θέατρο του παράλογου στο Καστελόριζο, ένα νησί με τεράστια οικονομική και πολιτική σημασία, το οποίο δεν δέχθηκε καμία απολύτως βοήθεια από την κυβέρνησή του.

Αντίθετα, ήταν το «αγκάθι» που δεν επέτρεψε στον κ. Παπανδρέου «να τα βρει» με τον Ταγίπ Ερντογάν.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε πολλά σφάλματα στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας. Τα τελευταία δύο χρόνια έκανε τα χειρότερα λάθη και είναι ευτύχημα ότι βρέθηκαν άνθρωποι που έσωσαν την παρτίδα, διαφορετικά η διακυβέρνηση του κ. Παπανδρέου θα ήταν ακόμα πιο οδυνηρή για την Ελλάδα.

Ο πρώην πρωθυπουργός εμπιστεύθηκε ανώριμα παιδαρέλια, που παραμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου και επί πρωθυπουργίας του Λουκά Παπαδήμου, καθώς ο κ. Παπανδρέου ονειρεύεται επιστροφή στην ελληνική πολιτική σκηνή, ξεχνώντας ότι η προσφυγή στον μηχανισμό Ε.Ε.-ΔΝΤ ήταν η χαριστική βολή για την Ελλάδα και την οικονομία της. Αν ο κ. Παπανδρέου δεν είχε σοφιστεί το (εκ των υστέρων) δημοψήφισμα, η Ελλάδα και οι πολιτικοί της δεν θα βρίσκονταν υπό εκβιασμό και η δόση θα είχε εκταμιευθεί στις 11 Νοεμβρίου... Γι’ αυτό, δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία.

Είναι φορές που νιώθω πως ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και ένας έξυπνος, ευφυής, αλλά και άνθρωπος με πονηριά, έχει χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής, όπως αυτά που οδήγησαν τον κ. Παπανδρέου στην απαξίωση. Η παράδοση του σημαντικού τομέα της ενέργειας στη γνωστή Πραξούλα, η οποία είναι καταδικασμένη στη συνείδηση των Ελληνοκυπρίων ψηφοφόρων, που τη «μαύρισαν» επανειλημμένα στις εκλογές, αποδεικνύει ότι ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας κάνει και τραγικά λάθη. Για πολλοστή φορά θα εκφράσω την ελπίδα ότι θα τοποθετήσει στη θέση της ένα σοβαρό άνθρωπο, που έχει γνώση του αντικειμένου και δεν αναμείχθηκε στις προσπάθειες επιβολής του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:Δεν μπορεί... Αυτός που βρίσκεται πίσω από τη δίωξη του Γιώργου Λιλλήκα πρέπει να είναι ο μεγαλύτερός του σύμμαχος. Ποιος έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η δικαστική εμπλοκή του πρώην υπουργού Εμπορίου, δεν θα τον βοηθήσει πολιτικά. Άλλωστε πρόκειται ξεκάθαρα για πολιτική δίωξη, που ανοίγει και τους ασκούς του Αιόλου για τους πρώην και νυν υπουργούς, βουλευτές αλλά και Προέδρους της Δημοκρατίας. Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα αυτό, για το οποίο πιστεύω ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να έχουν ασυλία. Αλλά, πώς διώκεται ο κ. Λιλλήκας όταν η όποια απόφασή του, εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο.