Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012
Μία Ελλάδα για τα παιδιά μας χωρίς τα παιδιά μας
Φίλους που επέλεξαν την ασφάλεια της απόστασης από το σπίτι, έστω κι αν έπρεπε να θέσουν παιδικές φιλίες και οικογενειακές σχέσεις σε κάποια δοκιμασία. Η συντάκτρια του κειμένου δηλώνει ότι παραμένει εδώ και απευθύνει κάλεσμα να παραμείνουμε εδώ, για να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να μην επιτρέψουμε τη διαιώνισή τους.
Αν η γενιά μας έχει πράγματι να προσφέρει κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνουμε τα τελευταία 20 χρόνια, ειδικά έτσι όπως ξεγυμνώθηκε τα τρία τελευταία, καλούμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ να το αποδείξουμε στην πράξη. Ρομαντική, ουσιαστική, αποφασιστική λογική. Προσωπικά, με εκφράζει. Αυτό σκέφτηκα, ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του κειμένου.
Μέσα στις σκέψεις μου είδα την πορεία το πρωί της Τετάρτης να περνά από την Αριστοτέλους. Πολλά διαφορετικά μπλοκ, πανό που ήθελαν με τα δικά τους λόγια και τη δική τους υπογραφή να πουν το ίδιο πράγμα. Κόρνες, φασαρία, συνθηματολογία, χάβρα. Το τίποτα. Έτσι φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο και αυτό είχαμε να αντιπαρατάξουμε την ημέρα της ψήφισής του.
Στη συνέχεια έβαλα να ακούσω τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο. Το δίκτυο της ΕΡΑ μετέδιδε κλασική μουσική λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας της ΠΟΣΠΕΡΤ. Τεχνικοί και δημοσιογράφοι έχουν βρει αυτόν τον ευφάνταστο τρόπο να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε όσα συμβαίνουν. Αντιτάσσονται μεταξύ άλλων σε φαινόμενα προσβολής της ελευθεροτυπίας, στερώντας από τους ίδιους τούς τους εαυτούς ίσως το μεγαλύτερο αγαθό, αυτό της ελευθερίας του λόγου. Αυτό που καταχωνιάσαμε μόλις στο άρθρο 14 του Συντάγματος, την ίδια στιγμή που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες βρίσκεται μέσα στα πρώτα τέσσερα. Η σημειολογία της συγκεκριμένης επιλογής καταμαρτυρά πολλά...
Αλλά σε τελική ανάλυση τι αξία έχει το Σύνταγμα σε αυτή τη χώρα; Εδώ που η ενδεχόμενη αντισυνταγματικότητα νομοσχεδίων μετατρέπεται σε πολιτικό κουτσομπολιό και περνάει στα ψιλά στα έδρανα της Βουλής. Ενός Κοινοβουλίου 300 «παρόντων», όπως επιτάσσει η σύγχρονη πολιτική μόδα της αβουλίας. Κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πόσο αντιπροσωπευτικό είναι το θέαμα που μεταδίδει το κανάλι της Βουλής (όταν δεν κλείνουν το κύκλωμα οι υπάλληλοί του);
Προσωπικά, δε με αντιπροσωπεύει. Καταγράφω τις εκλογικές διαδικασίες, στις οποίες έχω συμμετάσχει μέχρι σήμερα ως χαμένες ευκαιρίες. Το ίδιο πιστεύω και για τους περισσότερους ανθρώπους που συναντώ καθημερινά. Συμπεραίνω πως είμαστε ακόμη πολύ λίγοι αυτοί που δεν τους αντιπροσωπεύει αυτό που αποκαλείται ελληνικό πολιτικό σύστημα, από τις κομματικές νεολαίες και τα συνδικάτα μέχρι τους εκλεγμένους αντιπροσώπους. Οι πολλοί μάλλον βλέπουν το κανάλι της Βουλής στις διαφημίσεις του Σουλεϊμάν. Η πολιτική μπορεί να περιμένει. Τι είναι όμως πολιτική; Οφείλουμε μία σκεπτόμενη απάντηση στους εαυτούς μας.
Τα νέα μέτρα ψηφίστηκαν από 153 βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Η Ελλάδα μπορεί να κοιμηθεί πιο ήσυχη, αφού μάλλον θα πάρει τη δόση της. Μία χώρα που όπως όλοι οι εξαρτημένοι θα οδηγηθεί, όμως, αργά ή γρήγορα στην απομόνωση. Σε αυτή τη χώρα που έχει αναγάγει σε εθνικό σπορ τη μέτρηση της ανεργίας, του χρέους και της ύφεσης, αναζητείται ένας ικανός δείκτης να καταγράψει το brain drain. Αναζητούνται όλα εκείνα τα εισιτήρια χωρίς επιστροφή που εκδίδονται από νέους ανθρώπους που θέλουν να τα αφήσουν όλα πίσω, γιατί δεν έχουν το κουράγιο να γίνουν «τα παιδιά, για τα οποία χτίζεται η νέα Ελλάδα».
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 8ης Νοεμβρίου 2012 η Ελλάδα μπορεί πράγματι να γλίτωσε τη χρεωκοπία, μπορεί όντως να πήρε παράταση ζωής μέχρι το 2016. Η ζωή όμως θα συνεχιστεί και μετά το 2016. Κι αν έχεις μάθει να ζεις με κατεπείγοντα μεσοπρόθεσμα, πώς θα μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τα μακροπρόθεσμα;
Τις αγορεύσεις στη Βουλή συνόδευσε ένας διάλογος μέσω SMS. Τελευταία φορά η οθόνη φωτίστηκε από τρεις λέξεις: “Να φύγεις μακριά”. Δεν απάντησα.
Πηγή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Μία Ελλάδα για τα παιδιά μας χωρίς τα παιδιά μας”
Δημοσίευση σχολίου