Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012
TOY ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ.. : Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ- ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
AΠΟ Γ.ΣΤΕΦΑΝΟΥ-ΣΕΛΙΔΑ-http://
Η Ελλάδα από δημιουργίας της, βρέθηκε σε μια ταραγμένη και επικίνδυνη γεωπολιτική γειτονιά. Η αποσύνθεση του «μεγάλου ασθενούς», της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και η ανάγκη απελε
Tags:
'Αρθρα ,
Απόψεις
Η Ελλάδα από δημιουργίας της, βρέθηκε σε μια ταραγμένη και επικίνδυνη γεωπολιτική γειτονιά. Η αποσύνθεση του «μεγάλου ασθενούς», της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και η ανάγκη απελε
υθέρωσης όλης της πατρίδας μας, δημιούργησαν δύσκολες συνθήκες, που πολλές φορές οδήγησαν στον πόλεμο. Η χώρα μας όντας μικρή, πληθυσμιακά, στρατιωτικά, και οικονομικά, βρέθηκε σε σύγκρουση με αυτοκρατορίες, και ανταπεξήλθε. Στην διεθνή πολιτική σκηνή, ισχύει, αξιωματικά, ο κανόνας που έθεσε ο Θουκιδίδης πριν 25 αιώνες: «Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμη του, και ο ανίσχυρος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
Αξίζει να σημειωθεί πως οι διαπιστώσεις του Θουκιδίδη θεωρούνται έγκυρες σήμερα, γι’ αυτό και διδάσκονται παγκοσμίως. Επίσης ο μεγάλος Πρώσος θεωρητικός της στρατηγικής ,Καρλ φον Κλαούζεβιτς, έθεσε τον κανόνα πως: «πόλεμος είναι η συνέχιση της διπλωματίας, με άλλα μέσα», αφού σύμφωνα με τον ίδιο « σκοπός του πολέμου είναι να αναγκάσουμε τον αντίπαλο να εκτελέσει την θέλησή μας, και όχι ,απαραίτητα, η καταστροφή του». Σήμερα η κυρίαρχη άποψη, αν όχι η μόνη υπάρχουσα, στην πολιτική ελίτ που καθορίζει της κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας μας, υπαγορεύει την συνεχή διολίσθηση των θέσεών μας, και έναν μεταφυσικό φόβο, απλά στην ιδέα της προβολής της ισχύος μας. Ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει ,σήμερα, προκλήσεις που αφορούν την ύπαρξή του σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων ενός σύγχρονου κράτους: Αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία και τα σύνορά μας (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος), διώκονται και επιδιώκεται η συρρίκνωση των ελληνικών πληθυσμών, σε ιστορικές πατρίδες του,(Κύπρος, Β.Ήπειρος, Τουρκία, Βαλκάνια), εξαναγκάζεται σε αποχή από την εκμετάλλευση του υπεδάφους, αμφισβητείται η ιστορία (Μακεδονία), η κοινωνική συνοχή( λαθρομετανάστευση), και η ίδια η φυσική συνέχεια του έθνους μας (δημογραφικό πρόβλημα). Την ίδια στιγμή, παρατηρείται το φαινόμενο, η πολιτική εξουσία, να αλληλεπιδρά με την οικονομική ελίτ. Είναι οφθαλμοφανές, σε έναν τακτικό και αμερόληπτο παρατηρητή ,της πολιτικής ζωής και ιστορίας της Ελλάδας, ότι η πολιτική ,συχνά, ασκείται κατά παραγγελία του οικονομικού παράγοντα, και προς εξυπηρέτηση των δικών του οικονομικών συμφερόντων. Δυστυχώς, στην σύγχρονή παγκοσμιοποιούμενη οικονομία, η εθνική ιδέα, αποτελεί τροχοπέδη στην ελεύθερη διακίνηση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, στην μεγιστοποίηση των ολιγοπωλιακών κερδών, και στην συσσώρευση του κεφαλαίου, και συκοφαντείται συστηματικά. Προπαγανδίζεται το ιδεολόγημα, πως οι εθνικές διαφορές, αποτελούν, αναχρονισμό, και πως μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και ελευθερία, στα πλαίσια, και με τις εγγυήσεις, διεθνών οργανισμών. Βεβαίως η ιστορία διδάσκει πως το συλλογικό υποκείμενο που καλείται στην γλώσσα μας έθνος, και ορίστηκε επαρκώς από τους προγόνους μας, ως η κοινότητα καταγωγής, γλώσσας, ηθών, και θρησκείας, είναι αυτό που δημιουργεί την κοινωνική συνοχή, η οποία δικαιολογεί την κοινωνική αλληλεγγύη, και μπορεί να οδηγήσει στην ομαλή συμβίωση των πολιτών, στην δικαιοσύνη, την ισονομία, την ισοπολιτεία, και την ειρήνη. Όσες φορές στην ιστορία επιχειρήθηκε ο προσδιορισμός των ανθρώπων με βάση μόνο άλλα κριτήρια, και η δημιουργία συλλογικών υποκειμένων υποκατατάστατων του έθνους, με σκοπό μια άλλη κρατική οργάνωση, είχαμε κοινωνικές στρεβλώσεις, απολυταρχία, διάλυση της κοινωνικής συνοχής, και οδηγηθήκαμε τελικά σε αναβίωση των εθνικισμών και συγκρούσεις , με σκοπό την αναδημιουργία των εθνών κρατών. Από την οικονομικό-πολιτική ελίτ της χώρας, επιβάλλεται τις τελευταίες δεκαετίες, ως «πολιτικώς ορθόν», η άκριτη υιοθέτηση των ανωτέρω κοσμοπολίτικων θεωριών. Τα επιχειρήματα αυτής της επιβολής, συμπυκνώνονται στην αυθαίρετη παραδοχή-κινδυνολογία, πως η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία, είναι μια αναντίρρητη πραγματικότητα, αμάχητη, και αν δεν υποταχθούμε πλήρως στα κελεύσματα των καιρών, θα πάθουμε «μεγάλο κακό». Η δαμόκλειος σπάθη των επιπτώσεων της μη ευθυγράμμισης με τα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, δεν αναλύεται, και δεν συγκεκριμενοποιείται, αλλά αντίθετα με κάθε τρόπο, δημιουργείται στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας, ο αόριστος φόβος, της ολοκληρωτικής καταστροφής. Για να στηριχθεί η ανάγκη για συμβιβασμό χρησιμοποιούνται αυθαίρετες παραδοχές, οι οποίες δεν προέρχονται από επιστημονική ανάλυση και εμπειρία, αλλά έχουν έντονο ηθικολογικό, σχεδόν μεταφυσικό, περιεχόμενο, ήτοι: « Η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία της αγοράς πάνω στις ανάγκες των ανθρώπων, και η διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης είναι μονόδρομος». Το κεφάλαιο πρέπει να κινείται ανεξέλεγκτα, και η έννοια της αναδιανομής, θεωρείται ουτοπία, γιατί αντίκειται στην έννοια της ιδιοκτησίας. Φυσικά η κοινή λογική μας λέει πως σε μια ευνομούμενη πολιτεία το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να προηγείται, και να καταπατά την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου, διότι ακόμη και ο πλουσιότερος χρηματιστής, βασίζει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας του, στην έννομη τάξη, και όχι στον νόμο της ζούγκλας που προσπαθεί μονόπλευρα να εφαρμόσει έναντι του λαού. Συνεπώς είναι θεμιτός όποιος περιορισμός και βάρος επιβάλλεται από την ίδια έννομη τάξη-κράτος, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος δημιουργήθηκε στην Ευρώπη για να εξυπηρετήσει την οργάνωση του έθνους σε μία κατά το δυνατόν δίκαιη κοινωνική διάρθρωση. «Κάθετι εθνικό, είναι και ναζιστικό-φασιστικό, το ζητούμενο των κοινωνιών είναι η ασφάλεια». Βεβαίως η ασφάλεια είναι κάτι χρήσιμο και επιθυμητό σε όλες τις κοινωνίες, αλλά είναι επίσης δεδομένο πως κάθε άνθρωπος είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την ασφάλεια του για διάφορους λόγους που θεωρεί αυτός σημαντικούς. Το αντίστοιχο σε επίπεδο κράτους-έθνους, είναι η προάσπιση της ελευθερίας, και της δυνατότητας του κράτους να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Δηλαδή την κοινωνική οργάνωση με βάση τα κοινά στοιχεία που ορίζουν κάθε φορά το εκάστοτε έθνος. Η έννοια της ασφάλειας, σε τίποτε δεν σχετίζεται με την ελευθερία των λαών και των ανθρώπων, αντιθέτως συνίσταται στην επιβολή , στις διακρατικές διαφορές, άδικων λύσεων, που όμως εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς της νέας τάξης πραγμάτων. Πρόκειται δηλαδή για ασφάλεια των κυριάρχων συμφερόντων, έναντι της δικαιολογημένης αντίδρασης των λαών. Τα ακραία ιδεολογήματα με τα οποία αυθαίρετα τεχνηέντως συσχετίζεται η πίστη στο έθνος-κράτος, σχετίζονται τόσο με αυτό, όσο ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός με την έννοια της ατομικής ελευθερίας. Αποτελούν ,δηλαδή, προσχηματικές εκδοχές της αρχικής ιδέας με σκοπούς διαφορετικούς. Σκοπός της παραπάνω αυθαίρετης συσχέτισης είναι ο στιγματισμός κάθε αντίθετης άποψης. Στιγματισμός που υποκαθιστά την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων. «Έχουμε υποχρέωση να ανεχθούμε περιορισμούς στην εθνική μας κυριαρχία, γιατί άλλωστε όλοι έτσι κάνουν, αυτό είναι το ρεαλιστικό, και σίγουρα φταίμε και εμείς για την σημερινή κατάσταση με τους γείτονες» Στην πραγματικότητα η μόνη περίπτωση που μπορεί να υποχρεωθεί κάποιο κυρίαρχο κράτος να περιορίσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα, είναι να πάψει να υπάρχει. Κράτος σημαίνει εξουσία, στο όνομα του λαού και του έθνους, στην Ελληνική περίπτωση, ο περιορισμός αυτής της εξουσίας, συνιστά αυτοκατάργηση του κράτους. Αυτό μέχρι τώρα γινόταν δια της πολεμικής βίας. Σήμερα όμως, επιχειρείται να γίνει εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, δια της απειλής χρήσης βίας και της πειθούς-προπαγάνδας, χρησιμοποιουμένων συνδυαστικά, σε μια εφαρμογή της παραδοσιακής τακτικής «μαστίγιο-καρότο» Ρεαλισμός είναι η λογικότερη μέθοδος επίτευξης του σκοπού, και ο προσδιορισμός σκοπού με βάση τις δυνατότητες. Σήμερα η «πολιτική ορθότητα» αποπειράται να μας πείσει πως σκοπός μας θα πρέπει να είναι η «ασφάλεια», και η λογικότερη μέθοδος για την επίτευξή της, είναι η υποταγή. Φυσικά, κατά την άποψη μου, είναι πιο ρεαλιστικός σκοπός η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική δικαιοσύνη, και η δημοκρατία, και γι’ αυτόν τον σκοπό αξίζει να γίνουν θυσίες. Δεν αρμόζει σε ανθρώπους σκεπτόμενους, να μην είναι ελεύθεροι, και σε ανθρώπους ελεύθερους να υποτάσσονται δια της βίας. Και το ρεαλιστικό μέσό, έχει ήδη οριστεί από θεωρητικούς, χιλιάδες χρόνια πριν, στην ίδια την πατρίδα μας. Μέσον στις διεθνείς σχέσεις είναι η ισχύς, οικονομική, δημογραφική, πολιτιστική, στρατιωτική κλπ. Άλλωστε η, θρυλούμενη, ευθύνή μας για την σημερινή «ανασφάλεια» στην περιοχή μας, σύγκειται στο γεγονός ότι σαν λαός αντισταθήκαμε στους κατακτητές της πατρίδας μας, επιδιώξαμε ένοπλα την ελευθερία του έθνους μας, και γκρεμίσαμε μια απολυταρχική μεσαιωνική αυτοκρατορία, που δυνάστευε όλους τους λαούς της ανατολικής Μεσογείου, την Οθωμανική. Η ανάγκη μας να ζήσουμε ελεύθεροι στον τόπο που μας γέννησε, ήταν μια πρόκληση που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τους γείτονές μας, κατά την άποψη των εθνομηδενιστών, και γι’ αυτό μας προτρέπουν να είμαστε υποχωρητικοί, προσπαθώντας να δημιουργήσουν σύνδρομα ενοχής στον λαό μας. Η επιχειρούμενη πλαστογράφηση της ιστορίας μας (βλ. «συνωστισμός» στην αποβάθρα της Σμύρνης), έχει σαν σκοπό να δημιουργήσει επιστημονικοφανή επιχειρήματα, και να καταδικάσει κάθε άλλη άποψη, ως μη επιστημονική-φανατισμό, αλλοιώνοντας σταδιακά την ιστορική μνήμη, και τελικά την εθνική συνείδηση. Αίροντας με αυτόν τον τρόπο το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας – δημοκρατίας - κοινωνικής δικαιοσύνης, και την υποταγή μας στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ Το έθνος μας, σήμερα βρίσκεται ενώπιον ιστορικών προκλήσεων. Βάλλεται οργανωμένα, μεθοδικά, με σχέδιο, στις θεμελιώδεις συνιστώσες του. Η Ιστορία του αμφισβητείται και πλαστογραφείται, ο πληθυσμός του και η έκτασή του συρρικνώνονται, η εκκλησία του ευτελίζεται εξ αφορμής φαινομένων διαφθοράς, αλλά εξαιτίας της ανάγκης, κάποιων, ισοπέδωσης κάθε ενοποιητικού στοιχείου του έθνους μας, το μέλλον του υποθηκεύεται λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, και ο εξ’ ανατολών γείτονας προχωρεί στην αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας μας, με την απειλή πολέμου. Ένα ανεξάρτητο κράτος, δεν μπορεί παρά να επιλέξει την στήριξη των βαλλόμενων συνιστωσών του, και την προβολή ισχύος, στο διεθνές σκηνικό. Όμως τεχνηέντως καλλιεργείται στην κοινή γνώμη, η άποψη πως δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Προπαγανδίζεται ο ¨ρεαλισμός¨ της άνευ όρων παράδοσης, και της εθελοδουλείας, με το πρόσχημα της ασφάλειας. Δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος για τον πόλεμο, από την ένδειξη αδυναμίας και την υποχωρητικότητα. Οι συνεχείς υποχωρήσεις θα φέρουν το Ελληνικό κράτος τελικά στο δίλημμα της αυτοκατάργησής του, η στην αποφασιστική υπεράσπιση της ύπαρξής του, με κάθε αναγκαίο μέσον. Είναι ανάγκη να αντιληφθεί ο λαός μας, πως για να αποφύγει να βρεθεί στο σημείο να πολεμήσει για την διατήρηση της ελευθερίας του, θα πρέπει να επιδεικνύεται αποφασιστικότητα από την κυβέρνησή του, ως μέσο αποτροπής. Η χώρα μας θα πρέπει να αναζητήσει τα κατάλληλα διεθνή στηρίγματα-συμμαχίες, που θα συντελέσουν στην απομόνωση των δυνητικών μας αντιπάλων, και στην στρατηγική τους περικύκλωση. Θα πρέπει να διατηρηθεί η αποτρεπτική ισχύς των ενόπλων μας δυνάμεων σε υψηλά επίπεδα. Στο εσωτερικό της χώρας μας, θα πρέπει να δοθούν κίνητρα στις ελληνικές οικογένειες να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, για να διατηρηθεί ο ελληνικός πληθυσμός στους σημερινούς του αριθμούς, και να αυξηθεί, στην συνέχεια. Θα πρέπει να δοθεί η πρέπουσα σημασία στην διαμόρφωση του ηθικού των πολιτών, και η απόκρουση των, από διεθνείς κύκλους οικονομικών συμφερόντων, καλλιεργούμενων ιδεολογημάτων «ρεαλιστικής» εθελοντικής υποταγής στους σύγχρονους μονοδρόμους. Επιγραμματικά και τελικά, για μια πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, απαιτείται να διαμορφωθούν οι απαιτούμενοι όροι ισχύος, και αυτή δεν επαφίεται μόνον σε ευφυείς δηλώσεις, και διπλωματικούς ελιγμούς. Η διπλωματία, με την στενή έννοια, απλώς διαχειρίζεται την όποια ισχύ, δεν την υποκαθιστά.
Αξίζει να σημειωθεί πως οι διαπιστώσεις του Θουκιδίδη θεωρούνται έγκυρες σήμερα, γι’ αυτό και διδάσκονται παγκοσμίως. Επίσης ο μεγάλος Πρώσος θεωρητικός της στρατηγικής ,Καρλ φον Κλαούζεβιτς, έθεσε τον κανόνα πως: «πόλεμος είναι η συνέχιση της διπλωματίας, με άλλα μέσα», αφού σύμφωνα με τον ίδιο « σκοπός του πολέμου είναι να αναγκάσουμε τον αντίπαλο να εκτελέσει την θέλησή μας, και όχι ,απαραίτητα, η καταστροφή του». Σήμερα η κυρίαρχη άποψη, αν όχι η μόνη υπάρχουσα, στην πολιτική ελίτ που καθορίζει της κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας μας, υπαγορεύει την συνεχή διολίσθηση των θέσεών μας, και έναν μεταφυσικό φόβο, απλά στην ιδέα της προβολής της ισχύος μας. Ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει ,σήμερα, προκλήσεις που αφορούν την ύπαρξή του σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων ενός σύγχρονου κράτους: Αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία και τα σύνορά μας (Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος), διώκονται και επιδιώκεται η συρρίκνωση των ελληνικών πληθυσμών, σε ιστορικές πατρίδες του,(Κύπρος, Β.Ήπειρος, Τουρκία, Βαλκάνια), εξαναγκάζεται σε αποχή από την εκμετάλλευση του υπεδάφους, αμφισβητείται η ιστορία (Μακεδονία), η κοινωνική συνοχή( λαθρομετανάστευση), και η ίδια η φυσική συνέχεια του έθνους μας (δημογραφικό πρόβλημα). Την ίδια στιγμή, παρατηρείται το φαινόμενο, η πολιτική εξουσία, να αλληλεπιδρά με την οικονομική ελίτ. Είναι οφθαλμοφανές, σε έναν τακτικό και αμερόληπτο παρατηρητή ,της πολιτικής ζωής και ιστορίας της Ελλάδας, ότι η πολιτική ,συχνά, ασκείται κατά παραγγελία του οικονομικού παράγοντα, και προς εξυπηρέτηση των δικών του οικονομικών συμφερόντων. Δυστυχώς, στην σύγχρονή παγκοσμιοποιούμενη οικονομία, η εθνική ιδέα, αποτελεί τροχοπέδη στην ελεύθερη διακίνηση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, στην μεγιστοποίηση των ολιγοπωλιακών κερδών, και στην συσσώρευση του κεφαλαίου, και συκοφαντείται συστηματικά. Προπαγανδίζεται το ιδεολόγημα, πως οι εθνικές διαφορές, αποτελούν, αναχρονισμό, και πως μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και ελευθερία, στα πλαίσια, και με τις εγγυήσεις, διεθνών οργανισμών. Βεβαίως η ιστορία διδάσκει πως το συλλογικό υποκείμενο που καλείται στην γλώσσα μας έθνος, και ορίστηκε επαρκώς από τους προγόνους μας, ως η κοινότητα καταγωγής, γλώσσας, ηθών, και θρησκείας, είναι αυτό που δημιουργεί την κοινωνική συνοχή, η οποία δικαιολογεί την κοινωνική αλληλεγγύη, και μπορεί να οδηγήσει στην ομαλή συμβίωση των πολιτών, στην δικαιοσύνη, την ισονομία, την ισοπολιτεία, και την ειρήνη. Όσες φορές στην ιστορία επιχειρήθηκε ο προσδιορισμός των ανθρώπων με βάση μόνο άλλα κριτήρια, και η δημιουργία συλλογικών υποκειμένων υποκατατάστατων του έθνους, με σκοπό μια άλλη κρατική οργάνωση, είχαμε κοινωνικές στρεβλώσεις, απολυταρχία, διάλυση της κοινωνικής συνοχής, και οδηγηθήκαμε τελικά σε αναβίωση των εθνικισμών και συγκρούσεις , με σκοπό την αναδημιουργία των εθνών κρατών. Από την οικονομικό-πολιτική ελίτ της χώρας, επιβάλλεται τις τελευταίες δεκαετίες, ως «πολιτικώς ορθόν», η άκριτη υιοθέτηση των ανωτέρω κοσμοπολίτικων θεωριών. Τα επιχειρήματα αυτής της επιβολής, συμπυκνώνονται στην αυθαίρετη παραδοχή-κινδυνολογία, πως η παγκοσμιοποιημένη κοινωνία και οικονομία, είναι μια αναντίρρητη πραγματικότητα, αμάχητη, και αν δεν υποταχθούμε πλήρως στα κελεύσματα των καιρών, θα πάθουμε «μεγάλο κακό». Η δαμόκλειος σπάθη των επιπτώσεων της μη ευθυγράμμισης με τα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, δεν αναλύεται, και δεν συγκεκριμενοποιείται, αλλά αντίθετα με κάθε τρόπο, δημιουργείται στο συλλογικό υποσυνείδητο του λαού μας, ο αόριστος φόβος, της ολοκληρωτικής καταστροφής. Για να στηριχθεί η ανάγκη για συμβιβασμό χρησιμοποιούνται αυθαίρετες παραδοχές, οι οποίες δεν προέρχονται από επιστημονική ανάλυση και εμπειρία, αλλά έχουν έντονο ηθικολογικό, σχεδόν μεταφυσικό, περιεχόμενο, ήτοι: « Η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία της αγοράς πάνω στις ανάγκες των ανθρώπων, και η διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικής αλληλεγγύης είναι μονόδρομος». Το κεφάλαιο πρέπει να κινείται ανεξέλεγκτα, και η έννοια της αναδιανομής, θεωρείται ουτοπία, γιατί αντίκειται στην έννοια της ιδιοκτησίας. Φυσικά η κοινή λογική μας λέει πως σε μια ευνομούμενη πολιτεία το ατομικό συμφέρον δεν μπορεί να προηγείται, και να καταπατά την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου, διότι ακόμη και ο πλουσιότερος χρηματιστής, βασίζει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας του, στην έννομη τάξη, και όχι στον νόμο της ζούγκλας που προσπαθεί μονόπλευρα να εφαρμόσει έναντι του λαού. Συνεπώς είναι θεμιτός όποιος περιορισμός και βάρος επιβάλλεται από την ίδια έννομη τάξη-κράτος, προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Το κράτος δημιουργήθηκε στην Ευρώπη για να εξυπηρετήσει την οργάνωση του έθνους σε μία κατά το δυνατόν δίκαιη κοινωνική διάρθρωση. «Κάθετι εθνικό, είναι και ναζιστικό-φασιστικό, το ζητούμενο των κοινωνιών είναι η ασφάλεια». Βεβαίως η ασφάλεια είναι κάτι χρήσιμο και επιθυμητό σε όλες τις κοινωνίες, αλλά είναι επίσης δεδομένο πως κάθε άνθρωπος είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την ασφάλεια του για διάφορους λόγους που θεωρεί αυτός σημαντικούς. Το αντίστοιχο σε επίπεδο κράτους-έθνους, είναι η προάσπιση της ελευθερίας, και της δυνατότητας του κράτους να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Δηλαδή την κοινωνική οργάνωση με βάση τα κοινά στοιχεία που ορίζουν κάθε φορά το εκάστοτε έθνος. Η έννοια της ασφάλειας, σε τίποτε δεν σχετίζεται με την ελευθερία των λαών και των ανθρώπων, αντιθέτως συνίσταται στην επιβολή , στις διακρατικές διαφορές, άδικων λύσεων, που όμως εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς της νέας τάξης πραγμάτων. Πρόκειται δηλαδή για ασφάλεια των κυριάρχων συμφερόντων, έναντι της δικαιολογημένης αντίδρασης των λαών. Τα ακραία ιδεολογήματα με τα οποία αυθαίρετα τεχνηέντως συσχετίζεται η πίστη στο έθνος-κράτος, σχετίζονται τόσο με αυτό, όσο ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός με την έννοια της ατομικής ελευθερίας. Αποτελούν ,δηλαδή, προσχηματικές εκδοχές της αρχικής ιδέας με σκοπούς διαφορετικούς. Σκοπός της παραπάνω αυθαίρετης συσχέτισης είναι ο στιγματισμός κάθε αντίθετης άποψης. Στιγματισμός που υποκαθιστά την έλλειψη σοβαρών επιχειρημάτων. «Έχουμε υποχρέωση να ανεχθούμε περιορισμούς στην εθνική μας κυριαρχία, γιατί άλλωστε όλοι έτσι κάνουν, αυτό είναι το ρεαλιστικό, και σίγουρα φταίμε και εμείς για την σημερινή κατάσταση με τους γείτονες» Στην πραγματικότητα η μόνη περίπτωση που μπορεί να υποχρεωθεί κάποιο κυρίαρχο κράτος να περιορίσει τα κυριαρχικά του δικαιώματα, είναι να πάψει να υπάρχει. Κράτος σημαίνει εξουσία, στο όνομα του λαού και του έθνους, στην Ελληνική περίπτωση, ο περιορισμός αυτής της εξουσίας, συνιστά αυτοκατάργηση του κράτους. Αυτό μέχρι τώρα γινόταν δια της πολεμικής βίας. Σήμερα όμως, επιχειρείται να γίνει εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, δια της απειλής χρήσης βίας και της πειθούς-προπαγάνδας, χρησιμοποιουμένων συνδυαστικά, σε μια εφαρμογή της παραδοσιακής τακτικής «μαστίγιο-καρότο» Ρεαλισμός είναι η λογικότερη μέθοδος επίτευξης του σκοπού, και ο προσδιορισμός σκοπού με βάση τις δυνατότητες. Σήμερα η «πολιτική ορθότητα» αποπειράται να μας πείσει πως σκοπός μας θα πρέπει να είναι η «ασφάλεια», και η λογικότερη μέθοδος για την επίτευξή της, είναι η υποταγή. Φυσικά, κατά την άποψη μου, είναι πιο ρεαλιστικός σκοπός η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική δικαιοσύνη, και η δημοκρατία, και γι’ αυτόν τον σκοπό αξίζει να γίνουν θυσίες. Δεν αρμόζει σε ανθρώπους σκεπτόμενους, να μην είναι ελεύθεροι, και σε ανθρώπους ελεύθερους να υποτάσσονται δια της βίας. Και το ρεαλιστικό μέσό, έχει ήδη οριστεί από θεωρητικούς, χιλιάδες χρόνια πριν, στην ίδια την πατρίδα μας. Μέσον στις διεθνείς σχέσεις είναι η ισχύς, οικονομική, δημογραφική, πολιτιστική, στρατιωτική κλπ. Άλλωστε η, θρυλούμενη, ευθύνή μας για την σημερινή «ανασφάλεια» στην περιοχή μας, σύγκειται στο γεγονός ότι σαν λαός αντισταθήκαμε στους κατακτητές της πατρίδας μας, επιδιώξαμε ένοπλα την ελευθερία του έθνους μας, και γκρεμίσαμε μια απολυταρχική μεσαιωνική αυτοκρατορία, που δυνάστευε όλους τους λαούς της ανατολικής Μεσογείου, την Οθωμανική. Η ανάγκη μας να ζήσουμε ελεύθεροι στον τόπο που μας γέννησε, ήταν μια πρόκληση που δεν μπορεί να γίνει ανεκτή από τους γείτονές μας, κατά την άποψη των εθνομηδενιστών, και γι’ αυτό μας προτρέπουν να είμαστε υποχωρητικοί, προσπαθώντας να δημιουργήσουν σύνδρομα ενοχής στον λαό μας. Η επιχειρούμενη πλαστογράφηση της ιστορίας μας (βλ. «συνωστισμός» στην αποβάθρα της Σμύρνης), έχει σαν σκοπό να δημιουργήσει επιστημονικοφανή επιχειρήματα, και να καταδικάσει κάθε άλλη άποψη, ως μη επιστημονική-φανατισμό, αλλοιώνοντας σταδιακά την ιστορική μνήμη, και τελικά την εθνική συνείδηση. Αίροντας με αυτόν τον τρόπο το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας – δημοκρατίας - κοινωνικής δικαιοσύνης, και την υποταγή μας στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου. ΓΙΑ ΜΙΑ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ Το έθνος μας, σήμερα βρίσκεται ενώπιον ιστορικών προκλήσεων. Βάλλεται οργανωμένα, μεθοδικά, με σχέδιο, στις θεμελιώδεις συνιστώσες του. Η Ιστορία του αμφισβητείται και πλαστογραφείται, ο πληθυσμός του και η έκτασή του συρρικνώνονται, η εκκλησία του ευτελίζεται εξ αφορμής φαινομένων διαφθοράς, αλλά εξαιτίας της ανάγκης, κάποιων, ισοπέδωσης κάθε ενοποιητικού στοιχείου του έθνους μας, το μέλλον του υποθηκεύεται λόγω της οικονομικής δυσπραγίας, και ο εξ’ ανατολών γείτονας προχωρεί στην αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας μας, με την απειλή πολέμου. Ένα ανεξάρτητο κράτος, δεν μπορεί παρά να επιλέξει την στήριξη των βαλλόμενων συνιστωσών του, και την προβολή ισχύος, στο διεθνές σκηνικό. Όμως τεχνηέντως καλλιεργείται στην κοινή γνώμη, η άποψη πως δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Προπαγανδίζεται ο ¨ρεαλισμός¨ της άνευ όρων παράδοσης, και της εθελοδουλείας, με το πρόσχημα της ασφάλειας. Δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος για τον πόλεμο, από την ένδειξη αδυναμίας και την υποχωρητικότητα. Οι συνεχείς υποχωρήσεις θα φέρουν το Ελληνικό κράτος τελικά στο δίλημμα της αυτοκατάργησής του, η στην αποφασιστική υπεράσπιση της ύπαρξής του, με κάθε αναγκαίο μέσον. Είναι ανάγκη να αντιληφθεί ο λαός μας, πως για να αποφύγει να βρεθεί στο σημείο να πολεμήσει για την διατήρηση της ελευθερίας του, θα πρέπει να επιδεικνύεται αποφασιστικότητα από την κυβέρνησή του, ως μέσο αποτροπής. Η χώρα μας θα πρέπει να αναζητήσει τα κατάλληλα διεθνή στηρίγματα-συμμαχίες, που θα συντελέσουν στην απομόνωση των δυνητικών μας αντιπάλων, και στην στρατηγική τους περικύκλωση. Θα πρέπει να διατηρηθεί η αποτρεπτική ισχύς των ενόπλων μας δυνάμεων σε υψηλά επίπεδα. Στο εσωτερικό της χώρας μας, θα πρέπει να δοθούν κίνητρα στις ελληνικές οικογένειες να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, για να διατηρηθεί ο ελληνικός πληθυσμός στους σημερινούς του αριθμούς, και να αυξηθεί, στην συνέχεια. Θα πρέπει να δοθεί η πρέπουσα σημασία στην διαμόρφωση του ηθικού των πολιτών, και η απόκρουση των, από διεθνείς κύκλους οικονομικών συμφερόντων, καλλιεργούμενων ιδεολογημάτων «ρεαλιστικής» εθελοντικής υποταγής στους σύγχρονους μονοδρόμους. Επιγραμματικά και τελικά, για μια πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, απαιτείται να διαμορφωθούν οι απαιτούμενοι όροι ισχύος, και αυτή δεν επαφίεται μόνον σε ευφυείς δηλώσεις, και διπλωματικούς ελιγμούς. Η διπλωματία, με την στενή έννοια, απλώς διαχειρίζεται την όποια ισχύ, δεν την υποκαθιστά.
Γιάννης Στεφάνου, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “TOY ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ.. : Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ- ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ”
Δημοσίευση σχολίου