Κυριακή 19 Αυγούστου 2012
Ελληνικό Πανεπιστήμιο
Δυστυχώς για όλους μας το πρόβλημα των ελληνικών πανεπιστημίων δεν είναι μόνο οικονομικό. Ωστόσο, για να διαπιστώσουμε τα ψεγάδια των ΑΕΙ(Πανεπιστήμια και ΤΕΙ) της χώρας θα πρέπει να ανατρέξουμε στο έτος ίδρυσης κάποιου ιδρύματος, στον σκοπό ίδρυσής του, στην χρησιμότητα και την προοπτική που δίνεται στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά και με ποια μέσα(κτήρια για την διεξαγωγή των μαθημάτων, βιβλιοθήκη, διδακτικό προσωπικό,εστία κ.α.) ξεκινά;;; Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Στην Ελλάδα, εν αντιθέσει με άλλες ευρωπαϊκές ή ‘’δυτικές’’ χώρες, ακολουθείται μια ‘’ανεστραμμένη πυραμίδα’’ στην ίδρυση- δημιουργία ενός πανεπιστημίου. Τι εννοώ; Η πολιτική ηγεσία αποφασίζει να ιδρύσει ένα νέο εκπαιδευτικό ίδρυμα και ακολουθεί τα εξής βήματα: 1) Ιδρύει το πανεπιστήμιο, 2)Παίρνει τους φοιτητές, 3)Παίρνει κάποιους συμβασιούχους καθηγητές, 4)Παίρνει κάποια παλαιά κτήρια από τους δήμους για να τεθεί σε λειτουργία το ίδρυμα. Με την πάροδο του χρόνου έρχεται και η μονιμοποίηση διδακτικού προσωπικού. Μέσα σε όλη αυτή την προχειρότητα ξέχασαν κάτι. Αν υποθέσουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός τότε με την ελληνική λογική θα πρέπει να ζήσει χωρίς ΚΑΡΔΙΑ. Τι σημαίνει αυτό; Απ’ όλα όσα προανέφερα, είναι πολύ πιθανό αρκετοί από εσάς να διαπιστώσατε ότι λείπει κάτι, και αυτό το κάτι ακούει στο όνομα ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ. Εκεί χτυπά η ΚΑΡΔΙΑ του πανεπιστημίου. Δυστυχώς όμως η ελληνική πολιτική ηγεσία θεωρεί λεπτομέρεια την δημιουργία μιας ισχυρής βιβλιοθήκης που θα καλύπτει τις ανάγκες προπτυχιακών, μεταπτυχιακών και διδακτορικών φοιτητών. Έχουν γίνει κάποιες προσπάθειες για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος, αλλά κρίνονται ανεπιτυχείς καθώς τα περισσότερα ΑΕΙ της χώρας, και ιδιαίτερα τα περιφερειακά, έχουν περιορισμένο αριθμό συγγραμμάτων στις βιβλιοθήκες τους, με αποτέλεσμα να κρίνονται ανεπαρκή από τους σπουδαστές και παράλληλα παίρνουν και αρνητικό πρόσημο στις αξιολογήσεις. Όμως, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου δεν σταματούν εκεί και για τα προβλήματα αυτά έχουν, κατά σειρά προτεραιότητας, ευθύνη οι εξής παράγοντες:1)Η πολιτική ηγεσία, 2)Οι φοιτητές, 3)Οι καθηγητές. Κρίνω αναγκαίο να αναφερθώ πρώτα στους φοιτητές και μετά στους άλλους δύο παράγοντες. Τα ΛΑΘΗ των φοιτητών επιγραμματικά είναι τα εξής:1)Αποχή από την συστηματική παρακολούθηση των μαθημάτων, 2)Χαλαρός ρυθμός αποφοίτησης με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οι ‘’αιώνιοι’’ φοιτητές, 3)Κομματικοποίηση, και όχι πολιτικοποίηση, των φοιτητών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις διετέλεσαν και τον ρόλο του μεσάζοντα μεταξύ των άλλων δύο συν-υπευθύνων. Το μεγαλύτερο λάθος των φοιτητών είναι ότι ταύτισαν τις φοιτητικές παρατάξεις με τους πολιτικούς φορείς. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα μέλη των παρατάξεων να θεωρούνται και νεολαίοι των κομμάτων, πράξη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ για το ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά και για το φοιτητικό κίνημα. Έτσι λοιπόν, οι φοιτητικές παρατάξεις κλήθηκαν να υπηρετήσουν κομματικά συμφέροντα, χάνοντας τον πραγματικό λόγο ύπαρξής τους, που είναι η προώθηση λύσεων για το κοινό συμφέρον. Για να συνέβαινε όμως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να λειτουργούν μόνο ως ανεξάρτητες πρωτοβουλίες στο χώρο του πανεπιστημίου, κάτι το οποίο δεν συνέβη. Κάτι που επίσης αποτελεί κοινή διαπίστωση είναι πως όποιος διανοούταν να αντιπαρατεθεί σε αυτό το ‘’καθεστώς’’ γνώριζε τον αποκλεισμό, ακόμη κι αν αυτός ο ‘κάποιος’’ ήταν μια μεγάλη μερίδα ατόμων εντός μιας παράταξης, άτομα που επιθυμούσαν την απαγκίστρωση από το οποιοδήποτε κόμμα. Ακόμη, σε πολλές περιπτώσεις κατά το παρελθόν είδαμε εκπροσώπους παρατάξεων να έχουν ‘’συναλλαγές’’ με πολιτικούς αλλά και με καθηγητές για οποιοδήποτε σκοπός, κυρίως προσωπικό. Όσον αφορά την πολιτική ηγεσία και τους διδάσκοντες τα πράγματα είναι πιο απλά. Θα πρέπει να ελεγχθούν άμεσα οι σχέσεις διδασκόντων και πολιτικής ηγεσίας, σχέσεις που οδηγούσαν στη δημιουργία τμημάτων τα οποία θα ελέγχονταν από τους ίδιους, αλλά ακόμη θα πρέπει να ελεγχθεί και ο τρόπος με τον οποίο αξιοποιούνταν οι πόροι που προορίζονταν για τα ιδρύματα. Επίσης, θα πρέπει να υπάρξει διαφάνεια και στις εκλογές μελών ΔΕΠ, καθώς δεν μπορεί να γίνεται κάποιος καθηγητής με 3 μόλις δημοσιεύσεις και με καμία, όπως είναι φυσικό, αναφορά. Για να μπορέσει λοιπόν να ανατραπεί η υπάρχουσα κατάσταση θα πρέπει να υπάρξει κάθαρση στους φοιτητές, με την ‘’αποβολή’’ των κομματικοποιημένων φοιτητών, κάτι που σημαίνει πως θα ανοίξει ο δρόμος για την δημιουργία νέων ανεξάρτητων παρατάξεων-πρωτοβουλιών που θα συμβάλουν στην ανασυγκρότηση των κατακερματισμένων φοιτητικών συλλόγων, να υπάρξει έλεγχος στην οικονομική διαχείριση των πανεπιστημίων, διαφάνεια στις εκλογές(μέλη ΔΕΠ, πρυτανεία) καθώς και απεξάρτηση από την πολιτική ηγεσία κάτι που θα οδηγήσει στην αυτονόμηση των ΑΕΙ με τον ρόλο των φοιτητών να είναι καταλυτικός για την επίλυσης μιας σειράς προβλημάτων.
Τάσος Παππάς,
Φοιτητής Αρχαιολογίας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Ελληνικό Πανεπιστήμιο”
Δημοσίευση σχολίου