Κυριακή 20 Μαΐου 2012
Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και η Συρία: wait and see….
Με τα πρώτα διεθνή βήματα του, στη Ουάσιγκτον, στη σύνοδο κορυφής του G8, ο Φρανσουά Ολάντ έπαιξε μια προβλέψιμη παρτιτούρα: εκείνη ενός συμμάχου των Ηνωμένων Πολιτειών, μόλις πιο κριτικού η διαφορετικού, αυτό που έπρεπε για να τον διακρίνει από τον προκάτοχό του.
Στη σύνοδο κορυφής του G8 των πιο βιομηχανοποιημένων χωρών της Ουάσιγκτον –επτά από τις οκτώ ανήκουν στο δυτικό στρατόπεδο-, δεν περιμέναμε από τον νέο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ να αλλάξει την διπλωματική γραμμή της Γαλλίας σχετικά με την Συρία η το Ιράν, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είχε τέτοια πρόθεση. Δυο χώρες των οποίων εξετάστηκε η περίπτωση μόλις άνοιξε η σύνοδος, στη διάρκεια του «δείπνου εργασίας» τη Παρασκευή το βράδυ στην εξοχική κατοικία των Αμερικανών πρόεδρων.
Ο Φρανσουά Ολάντ είχε χαρακτηρίσει δημόσια το καθεστώς της Δαμασκού ως «άθλιο» κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας και είχε δήλωσε ότι αν εκλεγεί πρόεδρος, η Γαλλίας θα μπορούσε να συμμετέχει σε διεθνή στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, εφ 'όσον θα έχει την έγκριση των Ηνωμένων Εθνών. Ο υπουργός Εξωτερικών του, ο Λωράν Φαμπιούς δεν υστερεί σε τίποτα.
Μετά την αποχώρηση του Ζιππέ, παραμένει ο ατλαντισμός, και ο εκπρόσωπος του Quai d'Orsay, ο αμετακίνητος Bernard Valero, απέρριψε υπεροπτικά το χέρι που τέντωσε ο Μπασάρ αλ Ασαντ προς τη νέα γαλλική διοίκηση κατά τη συνέντευξη του στη ρωσική τηλεόραση, με τη συνήθη ρητορική για τον πρόεδρο που σφαγιάζει τον λαό του.
Ο Ολάντ δεν μπορεί να ξανακάνει τον Σαρκοζί
Ωστόσο, αποτελεί ο Ολάντ αντίγραφο ή επέκταση του Σαρκοζί;
Όχι εντελώς: ενώπιον του Ομπάμα, επέμεινε στην απόφασή του να αποσύρει τα γαλλικά στρατεύματα -ή τα περισσότερα- από το Αφγανιστάν μέχρι το τέλος του έτους. Και για το ιρανικό πυρηνικό ζήτημα, φαίνεται να υποστήριξε ότι οι διαπραγματεύσεις είναι προτιμότερες. Για τη Συρία, οι γευσιγνώστες του G8, σύμφωνα με Αμερικανό αξιωματούχο, φέρονται να συζήτησαν για το ζήτημα μιας «πολιτικής μετάβασης».
Αλλά υπήρχε σε αυτό το δείπνο, ο αιώνιος ταραχοποιός, ο εκπρόσωπος της Ρωσίας, ήτοι ο νέος πρωθυπουργός της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ.
Πίσω από τους ώμους του, οι Δυτικοί διπλωμάτες μπορούσαν να διακρίνουν τη σκιά της Κίνας και των αναδυόμενων δυνάμεων.
Η μακρά σκιά, επίσης, του Βλαντιμίρ Πούτιν, του νέου πρόεδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ουάσιγκτον, η απουσία του οποίου αποτελεί προφανώς πολιτικό μήνυμα: ένα σημάδι της ανεξαρτησίας της Ρωσίας και της διπλωματίας της, ιδιαίτερα για τα θέματα της Συρίας και του Ιράν.
Και ο Φρανσουά Ολάντ, κομφορμιστικός συντηρητικός πολιτικός, αλλά έξυπνο και προσεκτικό αγόρι, δεν μπορεί να αγνοήσει την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας και των συμμάχων της.
Και δεδομένου ότι η εξωτερική πολιτική είναι παρασιτισμένη από την εσωτερική πολιτική, γνωρίζει καλά ότι του απαγορεύεται να προσφέρει μια νέα έκδοση της Λιβύης, ενώπιον της γαλλικής κοινής γνώμης που δεν είναι βέβαια υπέρ του Μπασάρ (ούτε υπέρ της αντιπολίτευσης η φιλο-ισλαμική), αλλά σε μια εποχή οικονομικής κρίσης που χειροτερεύει κάθε μήνα, δεν θέλει, λιγότερο από ποτέ, να ακούσει για δαπανηρές στρατιωτικές αποστολές.
Εξάλλου, πώς να συμμετέχεις σε ένοπλη σύγκρουση με τη Συρία -η το Ιράν- όταν η πρώτη διπλωματική χειρονομία σου είναι να αποσύρεις τα γαλλικά στρατευμάτα από το Αφγανιστάν; Πώς να παρουσιάσεις τον «δικό σου» πόλεμο της Λιβύης, όταν παρουσιάστηκες ως αντι-Σαρκοζί;
Όσον αφορά τον Λωράν Φαμπιούς, παρόλο ότι είναι γνωστός σιωνιστής και φίλος του BHL, θα αναγκαστεί να συμμορφωθεί με αυτές τις διεθνείς πραγματικότητες. Στον ΟΗΕ, όπως και στη Μέση Ανατολή. Υπενθυμίζουμε εν προκειμένω ότι, τότε που ήταν απλώς αποσταλμένος του υποψήφιου Φρανσουά Ολάντ, είχε επισκεφθεί το Λίβανο στις αρχές Φεβρουαρίου: είχε συναντήσει, εκτός από τον Πρόεδρο και τον Πρωθυπουργό -οι οποίοι δεν είναι πράγματι άγριοι εχθροί του καθεστώτος του συριακού καθεστώτος- τον γέρο ηγέτη των Δρούζων Ουαλίντ Τζουμπλάτ, ο οποίος έγινε μέσα σε ένα χρόνο 2011-2012 σφοδρός αντίπαλος του Μπασάρ.
Αλλά είχε επίσης μιλήσει επί μακρόν με τον πρόεδρο της Βουλής Ναμπί Μπέρι, μία από τις μεγάλες μορφές του λιβανικού στρατοπέδου υπέρ της Συρίας (ο Μπέρι είναι σιίτης και ηγέτης του σιιτικού κινήματος Αμάλ, συνεταίρου της Χεζμπολάχ στον κυβερνητικό συνασπισμό).
Ο Φαμπιούς και ο Μπέρι γνωρίζονται «για πολλά χρόνια», όπως το δήλωσε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της επίσκεψης: δείγμα του πώς ο νέος επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας έχει επίγνωση της πολυπλοκότητας της συριακής κατάστασης -και των επιχειρημάτων και παραπόνων των προ-Συρίων.
Ακόμη και αν είχε καταδικάσει «τελετουργικά» στη Βηρυτό τη «βαρβαρότητα» του καθεστώτος της Δαμασκού.
Αυτή η επίγνωση του φακέλου της Συρίας -χωρίς αμφιβολία βαθύτερη (δεν είναι δύσκολο), από αυτή που είχε ο Ζιπέ- θα ισορροπήσει μήπως τις φιλοαμερικανικές τάσεις -βαθιές και βαρείς-, υπέρ του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ του Λωράν Φαμπιούς;
Ο χρόνος θα δείξει.
Αλλά εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι έπρεπε να ξεφορτωθεί το ζεύγος Σαρκοζί –Ζιπέ ούτως ή άλλως.
Πηγή:ινφογνώμων
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
0 Responses to “Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και η Συρία: wait and see….”
Δημοσίευση σχολίου