Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012
ΤΟ ΤΙΡΜΠΟΥΣΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Εγώ, μέχρι πριν να πήξει το μυαλό μου, σοβαρέψω, αλλοτριωθώ και ενταχθώ στο «σύστημα», πίστευα ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας.Σήμερα και με αφορμή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά και τις κραυγές της τηλοψίας για την βία που θα ξεσπάσει στις παρελάσεις, ανά την επικράτεια, για την 25η Μαρτίου είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι αυτοί που σήμερα φλυαρούν ανερυθρίαστα για την βία είναι αυτοί – ορισμένοι εξ’ αυτών για να είμαι δίκαιος – που την εκθρέφουν και την προκαλούν.
πηγη:matrix2
Tags:
Άρθρα
Αρχικά να ξεκαθαρίσω για να μην παρεξηγηθώ ότι γενικά είμαι αντίθετος στη βία, κάθε μορφής (σωματική, λεκτική, συναισθηματική) και αποκηρύττω αυτούς που την ασκούν. Εδώ ανοίγω μία παρένθεση για να πω ότι όλο αυτό το προηγούμενο σαν «δήλωση μετανοίας», που υποχρέωναν τους παλαιούς κομμουνιστές, μου φαίνεται, αλλά στις πονηρές και γκρίζες μέρες που ζούμε καλόν είναι να φυλάμε τα νώτα μας γιατί τα χαλκεία και τα αφιονισμένα ντόπερμαν της εξουσίας παραμονεύουν, ενώ ο εκφασισμός κατακτά κάθε μέρα ολοένα και μεγαλύτερο ζωτικό χώρο στο δημόσιο βίο. Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι στη βία που προφητεύεται ότι θα ξεσπάσει στην επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας.
Εάν αυτό ήθελε συμβεί όχι μόνον θα είναι απαράδεκτο, αλλά και θα πρέπει όσοι πρωταγωνιστήσουν να τιμωρηθούν. Τελεία και παύλα. Όχι επειδή είναι η εθνική μας επέτειος, αλλά επειδή η βία δεν μπορεί να είναι αποδεκτή μορφή κοινωνικής συμβίωσης. Όπως δεν είναι αποδεκτή η βία που ξεσπά κάθε φορά στις διαδηλώσεις, στα πανεπιστήμια, στα γήπεδα, που καταστρέφει μαγαζιά, που παραλύει τη ζωή της πόλης, που διαλύει το ιστορικό της κέντρο, που τραυματίζει ανθρώπους, που προκαλεί, ευτυχώς σε ελάχιστες περιπτώσεις, το θάνατο. Βία είναι και αυτή που ασκείται στον Γ. Νταλάρα στη διάρκεια των συναυλιών του, όπως βία είναι και αυτά που παθαίνουν, με γιαούρτια, ντομάτες και λοιπά ζαρζαβατικά, οι εκπρόσωποί μας στο Μαυσωλείο, συγγνώμη στο Κοινοβούλιο ήθελα να πω. Βία απεχθής και καταδικαστέα.
Όμως για να είμαστε δίκαιοι, βία είναι και η αιφνίδια φτωχοποίηση του πληθυσμού, βία είναι και οι μαζικές απολύσεις, οι μεγάλες περικοπές μισθών και συντάξεων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, ο θάνατος του εμποράκου. Όπως βία είναι και η απόγνωση, ο φόβος και η μελαγχολία που έχουν κυριεύσει τους Έλληνες. Βία είναι η ανασφάλεια που νοιώθει κάποιος, ακόμη και στο σπίτι του, λόγω της έξαρσης της εγκληματικότητας. Βία είναι οι ήκιστα κολακευτικές εικόνες στους χώρους αναμονής του ΙΚΑ και των νοσοκομείων με ανθρώπους ασθενείς, ταλαιπωρημένους, ηλικιωμένους και απόμαχους. Βία είναι και όσα γίνονται στο χώρο της εκπαίδευσης με τις ελλείψεις σε βιβλία, υλικό, αίθουσες και δασκάλους.
Η βία που εκπορεύεται από το κράτος, τις πρακτικές και τις πολιτικές του, σε πολλές των περιπτώσεων, είναι χειρότερη και πιο ωμή από τη βία όσων αντιδρούν, των αγανακτισμένων και των διαδηλωτών. Επειδή όμως μία κοινωνία δεν μπορεί να πορεύεται κάνοντας προσθαφαιρέσεις βίας θα πρέπει αντί να διαλαλούμε, να προφητεύουμε ή να καταγγέλλουμε και να αφορίζουμε τη βία και την καταστροφή που επέρχεται, να δούμε αν και τι μπορούμε να κάνουμε για να σβήσουμε τις εστίες που την προκαλούν και να καταλαγιάσουμε, ει δυνατόν, τα πάθη. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με τα «παλιά υλικά» που διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις. Δεν μπορεί αυτοί που από αμέλεια ή από πρόθεση έβαλαν φωτιά στον κάμπο να σβήσουν την πυρκαγιά.
Αν δεν υπάρξει, κατεπειγόντως, ένα νέο εθνεγερτικό σχέδιο, ένα σχέδιο αναμόρφωσης και αναγέννησης της χώρας, ένα νέο εθνικό αφήγημα η βία είναι αναπόφευκτη. Η χώρα βρίσκεται στο μεταίχμιο. Κι εδώ ανοίγω μία δεύτερη παρένθεση. Τα «κουρέματα» του χρέους και οι μειώσεις των ελλειμμάτων είναι καλά και απαραίτητα, αλλά δεν είναι λύση. Άσε που είναι και ξεφτίλα να πανηγυρίζουμε επειδή ζημιώσαμε ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Να τους ευχαριστήσουμε και να τους ζητήσουμε συγγνώμη έπρεπε επειδή τους φερθήκαμε με ατιμία και όχι να πανηγυρίζουμε. Ταπεινότητα και αυτογνωσία χρειάζεται να επιδείξουμε και όχι έπαρση και αλαζονεία. Μπαταχτσήδες αποδειχθήκαμε, όχι μάγκες. Κλείνω εδώ τη δεύτερη παρένθεση και επανέρχομαι.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι σε 10 μέρες, αλλά σε τρεις μήνες. Η χώρα μπορεί τότε, αν ληφθούν και νέα επαχθή, για το λαό, μέτρα, να κινδυνεύσει να σβήσει. Όπως κινδύνευσε να σβήσει το 1823 η επανάσταση του 1821. Γι’ αυτό εκτός από Σχέδιο και Αφήγημα χρειάζονται και καπεταναίοι όπως ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος και μπουρλοτιέρηδες όπως ο Κανάρης και ο Μιαούλης.
Χρειαζόμαστε πολιτικούς και κοινωνικούς Αναμορφωτές με τεχνοκρατική επάρκεια και όχι στεγνούς διαχειριστές με δόση πολιτικότητας, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι ανιστόρητοι Ευαγγελιστές της πολιτικής και των Μέσων Ενημέρωσης, οι οποίοι αντιλαμβάνονται κοινωνικά φαινόμενα, όπως η βία, ως λεκέ της ιστορίας που μπορείς να τον εξαλείψεις με το … αμονιαζόλ των δυνάμεων καταστολής.
Επειδή όμως ούτε Σχέδιο βλέπω ούτε Αναμορφωτές, πολύ φοβάμαι ότι η βία θα ξεσπάσει και θα αποδειχθεί όντως μαμή της ιστορίας. Καλό δεν είναι, αλλά πολλές φορές το αναπόφευκτο διαμόρφωσε την εξέλιξη λαών και εθνών. Αυτό διδάσκει η Ιστορία. Τουλάχιστον ας φροντίσουμε να μην είναι η επερχόμενη βία τυφλή και ανεξέλεγκτη, αλλά απελευθερωτική και δημιουργική. Ας είναι μαμή και όχι τιρμπουσόν «επαγγελματιών» για να ξεχυθεί η συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “ΤΟ ΤΙΡΜΠΟΥΣΟΝ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ”
Δημοσίευση σχολίου