Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013
Στο Παρίσι και την Άγκυρα, τρομοκρατία και αντιτρομοκρατία είναι το ίδιο και το αυτό
Bahar Kimyongür (μτφ. Κριστιάν)
Μεταξύ των θυμάτων ήταν η Sakine Cansiz, 55 χρονών, μια από τους ιδρυτές του ΡΚΚ, η οποία επέζησε από το στρατόπεδο βασανιστηρίων του Ντιγιαρμπακίρ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Εβρέν. Οι δύο άλλες αγωνίστριες, που ήταν είκοσι χρόνια νεότερες, μεγάλωσαν στην Ευρώπη.
Η αποτρόπαια δολοφονία αυτών των τριών γυναικών προκάλεσε σάλο και οργή τόσο εντός της κουρδικής κοινότητας της διασποράς όσο και στις γαλλικές και ευρωπαϊκές ενώσεις που καλούν για διαμαρτυρία ενάντια στην κρατική τουρκική τρομοκρατία και «την συνενοχή του Φρανσουά Ολάντ». Εάν, προς το παρόν, δεν γνωρίζουμε ακόμη την ταυτότητα του η των δραστών αυτής της πολιτικής σφαγής, δεν πρέπει να ξεχνάμε την ευθύνη του γαλλικού κράτους για την ανασφάλεια που πλήττει τις κουρδικές ενώσεις, τακτικά θύματα αστυνομικών επιχειρήσεων.
Κάθε χρόνο, δεκάδες υποστηρικτές του ΡΚΚ συνελήφθησαν πράγματι στα σπίτια τους, στα γραφεία των τοπικών ενώσεων τους ή στον τόπο εργασίας τους από μονάδες της αντιτρομοκρατικής Υποδιεύθυνσης (SDAT), και στη συνέχεια ξαποστέλνονται ενώπιον των δικαστηρίων με πολιτικές κατηγορίες. Άλλα κινήματα αντιφρονών της Ανατολίας έχουν την ίδια τύχη.
Πριν από λίγες μέρες, το δέκατο ποινικό δικαστήριο του Παρισιού καταδίκασε δεκαπέντε Τούρκους μαρξιστές αγωνιστές σε συνολικά μερικές δεκάδες χρόνια φυλάκισης επειδή δήθεν είχαν ιδρύσει μια τρομοκρατική οργάνωση. Και όμως, αυτοί οι δεκαπέντε αριστεροί ακτιβιστές δεν είχαν ποτέ την πρόθεση να διαπράξουν οποιαδήποτε επίθεση, είτε στη Γαλλία ή την Τουρκία ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Οι δραστηριότητές τους περιλάμβαναν τη αφισοκόλληση, τη συλλογή υπογραφών, την οργάνωση συναυλιών, φεστιβάλ μουσικής και πικ-νικ, τη παρέλαση της 1ης Μαΐου ή ακόμα να διατηρήσουν έναν πάγκο με κεμπάπ στη γιορτή της l'Humanité (ο γαλλικός Ριζοσπάστης) προκειμένου να κάνουν γνωστό στο γαλλικό κοινό τον αγώνα των φυλακισμένων συντρόφων τους στην Τουρκία.
Στην έκθεση που δημοσιεύθηκε από το συλλογικό όργανο Angles Morts (νεκρές γωνίες) για τις ακροάσεις αυτής της δίκης (http://www.article11.info/?Antiterrorisme-ordinaire-le-proces ), ανακαλύπτουμε την κατάσταση κατ’ ελάχιστον σοκαριστική και κακής πίστης των αφεντών των γαλλικών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών για τις οποίες η μη κατοχή ενός κινητού τηλέφωνου, η χαοτική διαχείριση ενός πολιτιστικού συλλόγου ή οι στοργικοί χαιρετισμοί μεταξύ των συγκατηγορουμένων αποτελούν σημάδια μιας ανεξιχνίαστής τρομοκρατικής συνωμοσίας.
Για να μάθετε ποια μύγα τσίμπησε τη γαλλική δικαιοσύνη, φτάνει μια απλή ματιά στη «Συμφωνία για Συνεργασία στον τομέα της εσωτερικής ασφάλειας μεταξύ της κυβέρνησης της Γαλλικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας».
Αυτή η συμφωνία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας υπεγράφη στις 7 Οκτωβρίου 2011 στην Άγκυρα από τον Claude Gueant, υπουργό Εσωτερικών κατά τη διάρκεια της βασιλείας Σαρκοζί, και τον Τούρκο ομόλογο του Ιντρίς Ναΐμ Σαχίν. Χάρη στη φατρία Σαρκοζί και τους σοσιαλιστές κληρονόμους της, το καθεστώς της Άγκυρας μπορεί να σηκώσει το σπαθί του ακόμα και στους δρόμους του Παρισιού, χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Σε αντάλλαγμα, χάρη στη φατρία Ερντογάν, η γαλλική κυβέρνηση προσφέρει στους πολίτες της που διαμαρτύρονται έστω και λίγο, μια πολύ γραφική αντίληψη της «εσωτερικής ασφάλειας» με ειδικό βραβείο την δωρεάν διαμονή σε κέντρο ιδεολογικής αποτοξίνωσης.
Προηγουμένως, το τουρκικό κράτος δεν χρειαζόταν συμφωνίες από τέτοιες συνθήκες για να διώκει τους Τούρκους κομμουνιστές, τους Αρμένιους ή Κούρδους εθνικιστές στην πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '80, δεν μετρώνται τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν επί γαλλικού εδάφους από τους μισθοφόρους δολοφόνους της ακροδεξιάς μαφίας όπως οι Γκρίζοι Λύκοι: 5 Δεκεμβρίου 1983, επίθεση εναντίον της αρμενικής οργάνωσης νεολαίας , απόπειρες δολοφονίας των Αρμενίων ακτιβιστών Ara Toranian και Henri Παπαζιάν, εκτίναξη του αρμενικού μνημείου της Alfortville στις 4 Μαΐου 1984, κλπ..
Πίσω από αυτά τα εγκλήματα, πάντα επανεμφανίζεται το ίδιο όνομα, αυτό του Αμπντουλάχ Τσατλί, έμπορου ηρωίνης, πληρωμένου δολοφόνου και φασίστα ακτιβιστή που καταζητείται από την Ιντερπόλ, αλλά απολαμβάνει την τουρκική αστυνομική προστασία. Ο Τσατλί πέθανε στο διαβόητο ατύχημα του Susuruk στις 3 Νοέμβρη 1996. Επί της καταστραμμένης Μερσεντές, βρήκαν το άψυχο σώμα της ερωμένης του και του επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής τουρκικής αστυνομίας. Ο τέταρτος ηθοποιός-εκπλιξη αυτής της τραγικής ταινίας δρόμου, πιο ρεαλιστικής από τη φύση, ήταν ο Σεντάτ Μπουτζάκ, βουλευτή του κόμματος της δεξιάς στην εξουσία τότε, ο μόνος που επέζησε από τη συντριβή. Κατά τη στιγμή του θανάτου του, ο Αμπντουλάχ Τσατλί ήταν κάτοχος ενός πλαστού διαβατήριου που του είχε παρέχει ο Αγκάρ Μεχμέτ, αυτοπρόσωπος, υπουργός Εσωτερικών στην εποχή εκείνη.
Σήμερα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν που το παίζει Τούρκο Di Pietro σε πόλεμο εναντίον του τουρκικού βαθέως κράτους, τα σκάνδαλα που αφορούν τη συνεργασία του με τα μέλη της συμμορίας Τσατλί ή με βασανιστές του παλαιού καθεστώτος είναι λεγεώνα . Όπως κάθε μαστροπός που σέβεται τον εαυτό του, από την εποχή που ήταν έγκλειστος στη φυλακή Pinarhisar λόγω των πύρινων ισλαμιστικών λόγων του, ο Ερντογάν πλαισιωνόταν από σωματοφύλακες.
Ανάμεσα τους, υπάρχει κάποιος Hasan Yesildag. Η σκοτεινή φιγούρα αυτή αναφέρεται στην υπόθεση της επίθεσης κατά του μνημείου των Αρμενίων στη Μασσαλία και είναι μέλος της συμμορίας του Τσατλί (Πηγή: Νετσντέτ Pekmezci, Derin Derin Abiler-Sirlar , Ed Kripto, 2012).
Στις 17 Ιουνίου 2004, ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος που ονομάζεται Erdal Gökoglu είχε αποκαλύψει σε ένα συνέδριο στο Ρότερνταμ έναν άλλο σωματοφύλακα του πρωθυπουργού Maksut Karal, ένοχο για σειρά βασανιστηρίων. (Βλέπεhttp://archive.indymedia.be/news/2004/06/86320.html).
Για να φιμώσει τους επικριτές, ο Ερντογάν ζήτησε από τον γορίλα του να σταθεί στο περιθώριο.
Η δίκη Εργκένεκον αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της κυβερνητικής στρατηγικής που συνιστάται να προσποιηθεί ότι θέλει να στραγγίξει το λαιμό των παλαιών δαιμόνων που στοιχειώνουν τους κρατικούς θεσμούς, ενώ τους χρησιμοποιεί προς όφελός του για να απομακρύνει τους αντιπάλους της.
Πριν από την έλευση στην εξουσία του ΑΚΡ, οι παλιοί δαίμονες του βαθέως κράτους είχαν κάνει την εξωδικαστική εκτέλεση το αγαπημένο τους άθλημα.
Σήμερα, αυτή η τρομοκρατική πρακτική, όχι μόνο επέζησε την έλευση του ΑΚΡ, αλλά ανανεώθηκε, όπως αποδεικνύεται από τη δολοφονία του 12-χρόνου Κούρδου μαθητή Ugur Kaymaz, του σοσιαλιστή φοιτητή Önder Babat ή ακόμα του Τουρκοαρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ.
Σύμφωνα με τις τουρκικές οργανώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σαράντα άνθρωποι εκτελέστηκαν εξωδίκως από τα πυρά των δυνάμεων ασφαλείας κατά τη διάρκεια του έτους 2012.
Μήπως είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που σκότωσαν τις Sakine, Φιντάν και Leyla στο Κέντρο Πληροφόρησης του Κουρδιστάν στο Παρίσι;
Η τουρκοκουρδική αντιπολίτευση που αγωνίζεται κατά του καθεστώτος του Ερντογάν είναι βαθειά πεπεισμένη για αυτό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Στο Παρίσι και την Άγκυρα, τρομοκρατία και αντιτρομοκρατία είναι το ίδιο και το αυτό”
Δημοσίευση σχολίου