Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012
Συμμετοχική δημοκρατία (μέρος πρώτο)
Στη Μεταπολίτευση η μαζικοποίηση των αστικών κομμάτων δεν συνοδεύτηκε από τον εκδημοκρατισμό τους. Τα κόμματα όχι μόνο διατήρησαν τα πελατειακά χαρακτηριστικά τους αλλά και ανέπτυξαν ακόμη πιο έντονα από ότι στο παρελθόν τους λαϊκιστικούς προσανατολισμούς τους. Έτσι, η λαϊκιστική νοοτροπία και τα περίφημα πελατειακά δίκτυα,
αντί να περιθωριοποιηθούν, λόγω της μαζικοποίησης των κομμάτων, διαβρώνουν κατά πολύ πιο έντονο τρόπο τις δημοκρατικές διαδικασίες. Γιατί, αν οι προδικτατορικές πολιτικές ηγεσίες δρούσαν πελατειακά/λαϊκιστικά, οι υλικοί και οργανωτικοί πόροι που διέθεταν ήταν ισχνοί σε σχέση με τους πόρους που διαθέτουν τα κόμματα σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα τα φαινόμενα της ρουσφετολογίας, της πολιτικής διαφθοράς και των παράνομων κυκλωμάτων μεταξύ ιδιωτών - πολιτικών - δημοσίων υπαλλήλων πήραν και αυτά μαζικές διαστάσεις.
αντί να περιθωριοποιηθούν, λόγω της μαζικοποίησης των κομμάτων, διαβρώνουν κατά πολύ πιο έντονο τρόπο τις δημοκρατικές διαδικασίες. Γιατί, αν οι προδικτατορικές πολιτικές ηγεσίες δρούσαν πελατειακά/λαϊκιστικά, οι υλικοί και οργανωτικοί πόροι που διέθεταν ήταν ισχνοί σε σχέση με τους πόρους που διαθέτουν τα κόμματα σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα τα φαινόμενα της ρουσφετολογίας, της πολιτικής διαφθοράς και των παράνομων κυκλωμάτων μεταξύ ιδιωτών - πολιτικών - δημοσίων υπαλλήλων πήραν και αυτά μαζικές διαστάσεις.
Άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό του μεταπολιτευτικού μας συστήματος είναι η κομματικοκρατία. Τα κόμματα επιβάλλουν την κομματική/ρουσφετολογική τους λογική σε χώρους που θα έπρεπε να είναι εκτός όχι μόνο του πολιτικού αλλά και του κομματικού παιχνιδιού. Πιο συγκεκριμένα, λόγω της καχεκτικής κοινωνίας πολιτών, στη χώρα μας η κομματικοκρατική λογική διεισδύει σχεδόν σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας. Από τον αθλητισμό και την τέχνη ως το πανεπιστήμιο και τα επαγγέλματα, η έντονη κομματικοποίηση υποσκάπτει συστηματικά τις ιδιαίτερες λογικές και αξίες όλων αυτών των χώρων. Έτσι, λόγω αυτού του κομματικού «επεκτατισμού», θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως στην Ελλάδα δεν έχουμε κομματική αλλά κομματικοκρατική δημοκρατία.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η πλειονότητα των πολιτών αντιμετωπίζει με μεγάλη καχυποψία τα κόμματα. Δεν είναι επίσης περίεργο πως η ανάγκη αλλαγής και ανανέωσης των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος πιο γενικά θεωρείται επιβεβλημένη.
Όσο για τις σχέσεις του κόμματος με την κοινωνία, η έμφαση που η έννοια της συμμετοχικής δημοκρατίας δίνει στην ανάγκη συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας στη λήψη αποφάσεων οδηγεί σε ένα νέο είδος πολιτικής κινητοποίησης. Αντίθετα με τις δεκαετίες του '70 και του '80, σήμερα η ενεργοποίηση του πολίτη δεν εννοείται μόνο ως ένταξη και συμμετοχή μέσα στα κόμματα. Με βάση το πνεύμα της συμμετοχικής δημοκρατίας, η συμμετοχή στα κοινά μπορεί να γίνεται και μέσω της κοινωνίας των πολιτών, που προωθούν μη επιμεριστικές, καθολικές αξίες. Τη στιγμή που όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο τα μαζικά κόμματα αντιμετωπίζουν τη γενικευμένη αδιαφορία των πολιτών, η συμμετοχική δημοκρατία οδηγεί στη στρατηγική της αναζωογόνησης του δημόσιου χώρου μέσω της ενδυνάμωσης της κοινωνίας των πολιτών και της συστηματικής συνεργασίας σε συγκεκριμένους τομείς των κομμάτων και της Δημόσιας Διοίκησης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Συμμετοχική δημοκρατία (μέρος πρώτο)”
Δημοσίευση σχολίου