Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012
ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ:
Το σκανδιναβικό μοντέλο, τα τεράστια πλεονεκτήματα της Ελλάδας, μερκαντιλισμός, θέσεις και αντιθέσεις, διαρθρωτικές αλλαγές, η φοροδιαφυγή από μία άλλη οπτική γωνία, η αντίστροφη μέτρηση του ευρώ και η τραπεζική βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια της Ευρώπης
"Με στόχο την δημιουργία σύγχρονων σκλάβων, άβουλων, φθηνών υπηρετών της παγκόσμιας και τοπικής ελίτ, η απειλή της χρεοκοπίας λειτουργεί πάρα πολύ επιτυχημένα - αφού επιτρέπει τη θυματοποίηση των μαζών, την υποδούλωση ολόκληρων κρατών, καθώς επίσης την επιβολή ειδικών φόρων και «κυρώσεων» κάθε είδους, με στόχο τη διευκόλυνση των εκάστοτε εισβολέων.
Στα πλαίσια αυτά, η τιμή της δειλίας των πολιτών είναι προφανώς η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, η καταστροφή της μεσαίας τάξης, στην οποία στηρίζεται η πραγματική Δημοκρατία, καθώς επίσης η μετατροπή της χώρας σε επίσημο προτεκτοράτο".
Κείμενα
Ερώτηση: "Πολύ θα ήθελα να μου δείξει κάποιος μια χώρα, όπου η ελεύθερη (ή φιλελεύθερη) οικονομία και τα ανοιχτά σύνορα εξασφάλισαν εργασία, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, κοινωνικό κράτος, πρόσβαση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού στη σύγχρονη τεχνολογία και στις ανέσεις, σύνολο εξαγωγών μεγαλύτερο από τις εισαγωγές, καθώς επίσης με ισχυρή παραγωγική βάση (όχι υπηρεσίες, τράπεζες, επενδυτικά/κερδοσκοπικά κεφάλαιακαι άλλα τέτοια «σατανικά», αλλά τεχνολογικά αγροτικά και βιομηχανικά προϊόντα), χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που στηρίζονται στις χορηγίες δανείων στην πραγματική/παραγωγική οικονομία και όχι σε ομόλογα με σίγουρο (όχι και τόσο τελικά) κέρδος, σωστό (από κοινωνικής πλευράς) και πρακτικό φορολογικό σύστημα κλπ.".
Απάντηση: Το «σκανδιναβικό μοντέλο» (κυρίως το σουηδικό), το οποίο έχει επιτύχει έναν συμβιβασμό (μέση οδός) μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, ενώ στηρίζεται στις συναινετικές διαδικασίες ανιδιοτελών κομμάτων, χωρίς ποτέ να έχει το κράτος επεκτατικές βλέψεις, είναι σχετικά κοντά στα παραπάνω.
Επίσης το «ελβετικό μοντέλο» της άμεσης, συμμετοχικής δημοκρατίας, στο οποίο οι πολίτες ψηφίζουν ανά τρίμηνο σχεδόν τους «κεντρικούς» νόμους (συχνότερα τους τοπικούς), μετά τη λεπτομερή ενημέρωση τους από τις πολιτικές παρατάξεις, ενώη πρωθυπουργία «ανακυκλώνεται» ανά έξι μήνες μεταξύ των κυβερνώντων κομμάτων – με τους περισσότερους να μη γνωρίζουν καν ποιος είναι ο πρωθυπουργός της χώρας.
Με εξαίρεση τη Σιγκαπούρη (ΑΑΑ με απολυταρχικό μοντέλο), οι χώρες που πραγματικά μπορούν να αξιολογηθούν επίσης με ΑΑΑ, είναι όλες "σοσιαλιστικά καπιταλιστικές": η Σουηδία, η Νορβηγία και η Ελβετία.
Όλες οι άλλες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας (σημαντικό τραπεζικό πρόβλημα, κυρίως στις μεσαίες και τοπικές τράπεζες, καθώς επίσης ασφαλιστικό, λόγω γήρανσης κλπ.), είναι περισσότερο ή λιγότερο προβληματικές.
Άποψη: Παρά την αιτιολογημένη απαισιοδοξία που δυστυχώς επικρατεί, σαν αποτέλεσμα της προδοσίας της πατρίδας μας, των επιθέσεων εκ μέρους των Η.Π.Α. (ΔΝΤ) και της Γερμανίας, καθώς επίσης των τεράστιων λαθών της Πολιτείας και των Πολιτών της, είμαστε σίγουροι ότι,
η Ελλάδα όχι μόνο θα βγει ενδυναμωμένη από την κρίση, αλλά θα ξεπεράσει όλες τις παραπάνω χώρες – αφού αφενός μεν είναι πολύ πιο πλούσια από αυτές (δημόσιες επιχειρήσεις, ακίνητη περιουσία, υπόγειος πλούτος, γερμανικές αποζημιώσεις), αφετέρου διαθέτει μία πανέμορφη, εύφορη φύση, άριστα εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό (νέους) καθώς επίσης μία εξαιρετικά πολύτιμη ιστορική συνείδηση (DNA), η οποία προέρχεται από έναν ασυναγώνιστο πολιτισμό.
Αρκεί φυσικά να σταματήσει η σιωπή των αμνών και να μην επιτρέψει τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της, από την εγχώρια (δήθεν) πολιτική και οικονομική ελίτ, καθώς επίσης από τους εισβολείς.
Όλες οι χώρες που, κατά την υποκειμενική μας άποψη, αξίζουν σήμερα το ΑΑΑ (όχι μόνο από οικονομικής, αλλά και από κοινωνικής πλευράς - ποιότητα ζωής), δεν είναι μεγαλύτερες από τι δική μας σε πληθυσμό, όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι (ακόμη και αν δεν συμπεριλάβουμε τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό).
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Εργαζόμενοι 2011, ΑΕΠ σε δις $ και παραγωγικότητα (ΑΕΠ/Εργαζόμενοι)
Χώρα
|
Εργαζόμενοι
|
ΑΕΠ
|
Παραγωγικότητα
|
Νορβηγία
|
2.629.000
|
483,7
|
183.986
|
Σιγκαπούρη
|
3.237.000
|
259,8
|
80.259
|
Ελβετία
|
4.898.000
|
636,1
|
129.869
|
Ελλάδα*
|
4.958.000
|
260,0
|
52.440
|
Σουηδία
|
5.018.000
|
538,2
|
107.253
|
* Κατά προσέγγιση
Πηγή: World Facbook
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Η μεγάλη διαφορά τους, σε σχέση με τη χώρα μας, είναι η κατά πολύ μεγαλύτερη παραγωγικότητα των εργαζομένων τους σε όρους ΑΕΠ - ένα ακόμη μειονέκτημα του εγκληματικού προγράμματος λιτότητας που μας επιβάλλεται, το οποίο περιορίζει συνεχώς το ΑΕΠ μας (άρα και την παραγωγικότητα των εργαζομένων μας).
Μία επόμενη διαφορά με την Ελλάδα είναι το ότι έχουν δικό τους νόμισμα - κάτι που φυσικά θα μπορούσε να υιοθετηθείκαι από τη χώρα μας, εάν παρ' ελπίδα δεν επιτευχθεί η ευρωπαϊκη ολοκλήρωση.
Ολοκληρώνοντας, οι συζητήσεις που γίνονται τώρα από το ΔΝΤ σε σχέση με τη διάσωση της Ελλάδας (επόμενη διαγραφή χρέους κλπ.), δεν έχουν ουσιαστικά αντικείμενο την Ελλάδα αλλά, κυρίως, την Ισπανία - κατ' επέκταση, τη διάσωση του κοινού νομίσματος και τη διατήρηση της Ευρωζώνης, πριν έλθει η σειρά της Ιταλίας και της Γαλλίας.
Μερκαντιλισμός
Μερικά χρόνια πριν από την κρίση, το 2005 συγκεκριμένα, είχε γραφτεί το παρακάτω, ελαφρά διαμορφωμένο άρθρο στο γερμανικό Τύπο:
“Merkel, η μερκαντιλίστρια……. Εάν η Γερμανία συνεχίσει να φέρεται όπως στο παρελθόν, θα οδηγηθούμε στο εξής δίλημμα: Είτε η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία θα εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, θα υποτιμήσουν το νόμισμα τους και θα εξαφανίσουν με μία κίνηση τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα που εξασφάλισε εις βάρος τους η Γερμανία, είτε θα ακολουθήσουν την ίδια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης – με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Ευρωζώνη σε μία «χρόνια ύφεση», ανάλογη της Ιαπωνικής”.
Σχετικά πρόσφατα δε, δημοσιογράφος μεγάλης γερμανικής εφημερίδας, αναφερόμενος ουσιαστικά στο μισθολογικό dumping που εφάρμοσε η πολιτική ηγεσία της χώρας του, έγραψε περίπου τα εξής:
“Ένοχοι της ευρωπαϊκής κρίσης δεν είναι οι Έλληνες, οι οποίοι χρωστούν - επειδή δεν έλεγχαν όπως έπρεπε κάποιους διεφθαρμένους πολιτικούς τους. Επίσης δεν είναι ένοχοι οι Ισπανοί, οι οποίοι υποφέρουν από την κρίση των ακινήτων - ούτε βέβαια και οι Ιρλανδοί, οι οποίοι δεν επέβλεπαν όπως έπρεπε τις τράπεζες τους.
Ο κυριότερος ένοχος της κρίσης της Ευρωζώνης είναι η Γερμανία (η γερμανική βιομηχανική ελίτ που κυβερνάει απολυταρχικά τη χώρα της) - η οποία, για τουλάχιστον έξι χρόνια, «έπαιζε πονηρά». Στα πλαίσια αυτά, (η ελίτ) «αποδόμησε» έντεχνα το κοινωνικό κράτος, εκμεταλλευόμενη τη ζήτηση και τα χρέη των «εταίρων» της - καθώς επίσης «εξάγοντας ανεργία» σε μεγάλο βαθμό.
Το αργότερο το 2005 έπρεπε να αποκατασταθεί η ισορροπία στην ανταγωνιστικότητα - με τους γερμανικούς μισθούς να αυξάνονται τουλάχιστον κατά 3% ετήσια. Το ότι αυτό δεν συνέβη ούτε το 2011, σήμερα δηλαδή, σημαίνει ότι η Γερμανία δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το μέλλον της Ευρωζώνης”.
Επεξηγηματικά, έχοντας την άποψη ότι, η ένωση της Γερμανίας ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος, το οποίο ευχόμαστε να μην πληρωθεί ακριβά, ενώ είναι μάλλον αδύνατον να υπάρξει μία ισότιμα ενωμένη Ευρώπη, με την πρωσική Γερμανία εντός της, οφείλουμε να προσθέσουμε τα παρακάτω:
Ο μερκαντιλισμός είναι μία κεντρική, συστηματική οικονομική πολιτική, όπου τα δημόσια έσοδα (φορολογικές επιδρομές κλπ.) είναι απαραίτητα για τη συντήρηση της πολυέξοδης κρατικής εξουσίας, καθώς επίσης της επεκτατικής πολιτικής. Τα «μερκαντιλιστικά μέτρα» είναι τα εξής:
(α) η αύξηση των εξαγωγών προϊόντων (β) η μείωση των εισαγωγών (γ) η δημιουργία «ισχυρού στόλου» για τη μεταφορά των προϊόντων και την αποφυγή τυχόν πολεμικών συγκρούσεων (δ) η δημιουργία οδικού δικτύου και (ε) η ίδρυση αποικιών, σε συνεργασία με τις ισχυρές επιχειρήσεις εμπορίου κλπ. της «επιτιθέμενης» χώρας - όπου οι αποικίες θα έπρεπε να μένουν σε απόλυτη εξάρτηση από τη μητρόπολη.
Θέσεις και αντιθέσεις
Η ευρωπαϊκή πολιτική γίνεται από μόνη της όλο και πιο δύσκολη, πολύ πιο καταστροφική. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι ολοφάνερα - όσον αφορά την ουτοπική διατήρηση μίας νομισματικής ζώνης, εάν δεν εξελιχθεί σε δημοσιονομική και πολιτική. Περαιτέρω:
"Κατά τη διάρκεια μίας κρίσης χρέους κατακερματίζονται τα πολιτικά συστήματα - ενώ εμφανίζονται σταδιακά αυξανόμενες, τεράστιες έριδες (μαλώματα). Όταν δε τα μεγάλα πολιτικά κόμματα δεν αλλάζουν ριζικά, τότε χάνουν ψήφους από τα μικρότερα - ειδικά από εκείνα τα κόμματα, τα οποία ακολουθούν ρηξικέλευθους δρόμους, συχνά εθνικιστικούς και αντιδραστικούς. Σπάνια πάντως διατηρείται η δημοκρατία σε μία χώρα, η οποία βυθίζεται σε οικονομική κρίση".
Στα πλαίσια αυτά, η πολιτική των υποκλίσεων που ακολουθούν τα ελληνικά κόμματα της συμπολίτευσης, ίσως αναδειχθεί στην αιτία της ολοκληρωτικής κατάρρευσης τους - η οποία δεν θα άφηνε αλώβητη την κοινωνία.
Όσον αφορά την Ευρωζώνη, η αδυναμία εύρεσης μίας κοινής "γραμμής πλεύσης", δεν είναι ότι καλύτερο για το μέλλον της. Ειδικότερα,
(α) Η γερμανική κεντρική τράπεζα ανακοίνωσε ότι, πριν αποφασιστεί η δημοσιονομική ένωση, δεν θα έπρεπε να υπάρξει τραπεζική ένωση,
(β) Η γερμανίδα καγκελάριος είπε ότι, χωρίς να υπάρχει πολιτική ένωση, δεν μπορεί να υπάρξει δημοσιονομική,
(γ) Ο γάλλος πρόεδρος είναι πεπεισμένος ότι, μόνο αφού προηγηθεί η τραπεζική ένωση όλων των 6.000 ιδρυμάτων (και όχι των 20-25 που προτείνει η Γερμανία), είναι δυνατόν να ακολουθήσει η πολιτική ένωση,
(δ) Το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας αποφάσισε ότι, χωρίς ένα δημοψήφισμα δεν επιτρέπεται ούτε η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης, ούτε η δημοσιονομική, αλλά ούτε και η τραπεζική ένωση.
(ε) Η γερμανίδα καγκελάριος θεωρεί ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη λήψη της δόσης των 31,5 δις € από την Ελλάδα, χωρίς την οποία η χώρα θα χρεοκοπήσει, είναι αφενός μεν μία θετική έκθεση της Τρόικα, αφετέρου η ψήφιση των νέων μέτρων λιτότητας - τα οποία όμως οδηγούν την Ελλάδα στο ικρίωμα (στην απορύθμιση, στην κατάρρευση και στο πραξικόπημα).
Με κριτήριο όλα τα παραπάνω, ειδικά με το ότι η Γερμανία έχει πολύ μεγαλύτερη ανάγκη διατήρησης της Ευρωζώνης, συγκριτικά με όλες τις υπόλοιπες χώρες, η πατρίδα μας οφείλει να έχει έτοιμα πολλά εναλλακτικά σχέδια.
Διαρθρωτικές αλλαγές
Η Ελλάδα (όπως και η Ιταλία) χρειάζεται απαραίτητα ευρείες διαρθρωτικές αλλαγές - κανένας δεν ισχυρίζεται το αντίθετο.
Ο σωστός χρόνος όμως για τέτοιου είδους "παρεμβάσεις" είναι εκείνος, κατά τη διάρκεια του οποίου η οικονομία αναπτύσσεται - επειδή, αφενός μεν οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο για να αποδώσουν, αφετέρου αποδυναμώνουν αρχικά την οικονομία.
Ειδικότερα, όταν οι αμοιβές των εργαζομένων μειώνονται, περιορίζεται σημαντικά η ζήτηση - πόσο μάλλον όταν παράλληλα αυξάνεται η φορολογία και, κατ' επέκταση, οι τιμές των προϊόντων (πραγματικό κόστος ζωής).
Εκτός αυτού, τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου ακολουθούν ανάλογη πτωτική πορεία, ενώ η ανεργία αυξάνεται -γεγονότα που επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό και την ύφεση, εκτοξεύοντας επικίνδυνα το δείκτη χρέους/ΑΕΠ.
Είναι επομένως εντελώς ανόητο να συνδέουμε τις διαρθρωτικές αλλαγές με μέτρα λιτότητας, σε εποχές έντονης ύφεσης και αρνητικού διεθνούς περιβάλλοντος.
Μη αποδεχόμενοι όμως την ανοησία των "ιθυνόντων" (Γερμανία, ΔΝΤ), έχουμε την άποψη ότι, κάπου αλλού αποβλέπουν - σε καμία περίπτωση στην εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας.
Φοροδιαφυγή
Σύμφωνα με τη WSJ, τα φορολογικά έσοδα της Ελλάδας το 2010 ήταν περίπου ίσα με το 33,3% του ΑΕΠ - λιγότερα από της Γερμανίας (39,5% του ΑΕΠ) και της Δανίας (48,5% του ΑΕΠ), αλλά ελαφρά υψηλότερα από της Ισπανίας (32,9% του ΑΕΠ) και της Ιρλανδίας (29,8% του ΑΕΠ).
Εάν όμως υπολογίσει κανείς τις σημαντικά χαμηλότερες υπηρεσίες που απολαμβάνουν οι Έλληνες από το δημόσιο της χώρας τους, ειδικά στην Παιδεία και στην Υγεία, θα καταλήξει σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα - αφού μόνο για τους δύο αυτούς τομείς, το επί πλέον κόστος για τους Έλληνες φορολογουμένους (φροντιστήρια, ιδιωτική περίθαλψη, φάρμακα κλπ.), ανέρχεται τουλάχιστον στο 10% του ΑΕΠ.
Φυσικά αυτό που δεν αναφέρεται σκόπιμα σε καμία στατιστική, είναι η νόμιμη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών - με την συνήθη πρακτική των υπερτιμολογήσεων κλπ. στις εσωτερικές συναλλαγές ομίλων (transfer pricing), της χρέωσης δαπανών διοίκησης από το εξωτερικό κοκ.
Η συγκεκριμένη μεθόδευση, η οποία είναι πολύ πιο επώδυνη για εκείνες τις χώρες, οι οποίες δεν έχουν πολυεθνικές επιχειρήσεις (ενώ ο αριθμός των ξένων επιχειρήσεων που εγκαθίστανται σε αυτές είναι μεγάλος, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα), μειώνει συνεχώς τη φορολογική βάση του κράτους - με αποτέλεσμα να απαιτούνται αυξημένοι φόροι από όλους τους υπόλοιπους (μικρομεσαίους επιχειρηματίες και εργαζομένους).
Η αντίστροφη μέτρηση
Η μαζική έξοδος από το ευρώ έχει ήδη ξεκινήσει – αφού πολλοί επενδυτές και επιχειρήσεις αποσύρουν σχεδόν καθημερινά τα χρήματα τους από το δομημένο προϊόν ή «νόμισμα χωρίς πατρίδα».
Μεσαία συναλλάγματα, όπως το δολάριο του Καναδά ή της Αυστραλίας, καθώς επίσης «μικρά» νομίσματα, όπως η κορώνα της Νορβηγίας και της Σουηδίας, έχουν ανατιμηθεί σημαντικά.
Με στόχο την αποφυγή της περαιτέρω ανατίμησης του φράγκου, η οποία θα επιδείνωνε τις εξαγωγές της χώρας, η Ελβετική κεντρική τράπεζα αγοράζει ευρώ σε τεράστιες ποσότητες.
Τα συναλλαγματικά αποθέματα της Ελβετίας στο κοινό νόμισμα έχουν ήδη ξεπεράσει τα 340 δις € - ποσόν που ισοδυναμεί με το 75% του ΑΕΠ της. Φυσικά, αργά ή γρήγορα, θα αναγκασθεί να αλλάξει πορεία – γεγονός που θα λειτουργήσει εναντίον του ευρώ.
Η αντίστροφη μέτρηση λοιπόν για το ευρώ και τη διάλυση της Ευρωζώνης ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη – με το ΔΝΤ να προειδοποιεί την Ευρώπη για τον κίνδυνο κατάρρευσης του τραπεζικού της συστήματος, εάν δεν αποφασισθεί άμεσα η ενοποίηση του, καθώς επίσης με τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας να αυξάνονται ξανά.
Εν τούτοις, η Γερμανία δεν φαίνεται να κατανοεί την απειλή αφού, μεταξύ άλλων, αρνείται πεισματικά να συμβάλλει στην έξοδο της Ελλάδας στο την κρίση – μίας χώρας η οποία ευρίσκεται για πέμπτη συνεχή χρονιά στο μάτι του κυκλώνα, λόγω ελλειμματικής ηγεσίας, παρά το ότι αντιμετωπίζει συγκριτικά τα μικρότερα προβλήματα.
Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία, οι ανησυχίες του επικεντρώνονται στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Ειδικότερα, εάν συνεχίσουν οι πιέσεις, το πιθανότερο σενάριο είναι η συρρίκνωση των περιουσιακών τους στοιχείων κατά 2.800 δις €. Στην περίπτωση αυτή, η παροχή πιστώσεων στην ευρωπαϊκή περιφέρεια θα μειωθεί κατά 9% έως το 2013.
Το ΔΝΤ όμως έχει παρουσιάσει ένα ακόμη πιο τρομακτικό σενάριο - με βάση το οποίο τα περιουσιακά στοιχεία τωντραπεζών θα περιορισθούν κατά 4.500 δις €, η παροχή πιστώσεων στις ελλειμματικές οικονομίες θα μειωθεί κατά 18%, ενώ στις πλεονασματικές κατά 2%. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, είτε το πρώτο σενάριο δηλαδή, είτε το δεύτερο, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους θα επιδεινωθεί ξανά.
Σε κάθε περίπτωση, οι μεγάλοι επενδυτές (71% των ερωτηθέντων) φοβούνται μεσοπρόθεσμα ένα νέο "κραχ" στα χρηματιστήρια, αντίστοιχο με αυτό της Lehman Brothers - ενώ το ΔΝΤ κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα επαληθευτεί καμία από τις δύο δυσοίωνες προβλέψεις - όπως επίσης ότι, η πατρίδα μας θα επιλέξει τελικά τις σωστές λύσεις, με τους σωστούς ηγέτες.
Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
πηγη:ινφογνώμων
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
0 Responses to “ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ:”
Δημοσίευση σχολίου