Κυριακή 27 Μαΐου 2012
Ή θα αλλάξετε ή θα διαλυθείτε. Διάλεξτε και πράξτε αναλόγως.
* Άρθρο της Γεωργίας Μυλωνακη
Η εκλογοαπολογιστική της ΕΣΗΕΑ που πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου 2012, εν μέσω της πιο ανελέητης και συντονισμένης επίθεσης που δέχεται στη νεώτερη ιστορία του ο κλάδος.
Με το Alter και την Ελευθεροτυπία κλειστά από την εργοδοσία και εργαζόμενους σε απεργία ή επίσχεση, με τη Μακεδονία και την Ελευθερία να παλεύουν για επιβίωση επισείοντας τον κίνδυνο η συμπρωτεύουσα να μείνει χωρίς δική της εφημερίδα, με τη συστηματική και μαζική αποψίλωση των συνδικαλιστικά ενεργών συναδέλφων από γαλέρες τύπου Μπόμπολα και Αλαφούζου και την επιβολή ατομικών συμβάσεων περικοπών και απολύσεων, με τη γενική κατακραυγή του κόσμου, για την κατάντια των ΜΜΕ στην Ελλάδα και την εξόφθαλμη προεκλογική τρομοκρατία που εξαπολύουν στο λαό μας πνίγοντας τους αγώνες του και βιάζοντας συστηματικά την πραγματικότητα που ο ίδιος βιώνει -και τους αμφισβητεί πλέον ανοιχτά γι’ αυτό, δύο διαμαρτυρίες πολιτών έμαθα διοργανώθηκαν έξω από Mega και Σκάι- καθιστώντας τον δυνητικά μεγάλο σύμμαχο των σκληρών μας αγώνων, περίμενα μια μαζική και εκρηκτική εκλογοαπολογιστική συνέλευση...
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πάντα πιο δυνατή από τις προσδοκίες μας, στις 12πμ η αιθουσα ήταν κατά τι γεμάτη, μίλαγε ο Κανέλλης και βγήκα αφού δήλωσα πως θέλω να πάρω το λόγο, ήμουν ο ομιλητής με το νούμερο 27, στις περίπου 3.30 που πήρα το λόγο η αίθουσα πια ήταν σχεδόν άδεια.
Γιατί;
Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω σε όσους έμειναν και στα μέλη του ΔΣ και αυτό θα αποτυπώσω και σ’ αυτό το κείμενο. Για όποιον δεν θέλει να κουράζεται διαβάζοντας συνοψίζω εδώ το επίδικο:
Ανοίξτε τώρα την ΕΣΗΕΑ για όλους τους εργαζόμενους ώστε να καταφέρετε να χτίσετε ουσιαστικούς, σκληρά περιφρουρημένους και νικηφόρους αγώνες.
Αφού εσείς οι Αριστεροί της ΕΣΗΕΑ καταφέρατε να πάρετε το συσχετισμό για να κηρύξετε 24ωρη και κάνετε λόγο για επαναλαμβανόμενες, κάντε το ίδιο και για ν’ αλλάξετε το κατάπτυστο καταστατικό του κλάδου που τον υποδουλώνει στις κατασκευαστικές, τους εφοπλιστές και τα λαμόγια, αλλιώς μας κοροϊδεύετε με μια ακόμη ντουφεκιά στον αέρα.
Αλλιώς μας οδηγείτε (εμάς και την ενημέρωση) σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, ενώ εσείς και οι πολιτικοί και κομματικοί φορείς που εκπροσωπείτε αποδεικνύονται ψεύτικοι και κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτή την πολυτέλεια δεν την έχουμε ούτε κι εμείς, η ζωή μας παίζεται, αλλά ούτε κι εσείς, το πολιτικό σας μέλλον κρίνεται, και θα είναι μαύρο αν μας απογοητεύσετε ή αν μας πουλήσετε για μια ακόμη φορά.
Καθώς η ελπίδα μου βρίσκεται μόνο στην Αριστερά, θα αναφερθώ μόνο στις δικές της ευθύνες, από τους άλλους δεν περιμένω τίποτα έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου μιλάμε για ένα Σωματείο, ένα 11μελές ΔΣ, κάθε μέλος του οποίου κουβαλάει μια πολιτική/κομματική ταυτότητα. Συνεπώς δεν μπορώ παρά να μιλήσω πολύ συγκεκριμένα και με ονόματα.
Λοιπόν μέσα στο ΔΣ αυτό έχουμε 5 Αριστερούς ή αριστερούς και 1 μπαλαντέρ, χωρίς τον τελευταίο δεν μπορούν να ληφθούν αγωνιστικές αποφάσεις, αντίστοιχες ενός σωματείου που οι 5 λένε πως θα ήθελαν να είναι ταξικό. Το ποιος λέει τί μέσα στα ΔΣ δεν μπορώ να το γνωρίζω αφού τα πρακτικά δεν υπογράφονται και δεν δίνονται στη δημοσιότητα μέσα σε αυτό το σωματείο που ξέρει ότι «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δημοκρατίας» γιατί τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο τελικά...
Συνεπώς για να μπορέσω να βγάλω τα αναγκαία συμπεράσματα για το τι συμβαίνει στον κλάδο μου, τη στιγμή που ο ένας κατηγορεί τον άλλον, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να συνδέσω το ειδικό που πράττουν στον εργασιακό μου χώρο και στον κλάδο μου με το γενικό που ευαγγελίζονται κομματικά/πολιτικά και να δω αν τα συνδέει η αναγκαία κόκκινη γραμμή ή όχι. Επίσης πρέπει να καταλαβαίνω «Ποιος, ποιον, γιατί» που λέει κι ο ακατανόμαστος.
ΚΚΕ:
Αυτά που λέει για τον κλάδο με βρίσκουν σύμφωνη (ο κ. Φιλλιπάκης μου έδωσε το ολοσέλιδο στο Ριζοσπάστη της Κυριακής και δεν βρήκα κάτι με το οποίο να διαφωνώ).
Βλέπω ότι έχει και την ταξική συνείδηση και την εμπειρία και τη μαχητικότητα να στηρίξει τον πιο μεγάλο απεργιακό αγώνα της περιόδου στην Ελλάδα και διεθνώς, στη Χαλυβουργία. Ξέρω ότι μπορεί να το κάνει (η έξοδός μου πλέον είναι στον Ασπρόπυργο, από κει παίρνω κουράγιο). Στον κλάδο και στην εφημερίδα μου όμως δεν ήταν όπως θα ήθελα παρόν. Γιατί; Φοβάμαι ότι νικάει ο απομονωτισμός και η διάθεση να ηγεμονεύει, εμπιστοσύνη στις μάζες βλέπω πως διαθέτει.
Η στάση του αυτή είναι σε αντιστοιχία με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί: Καλεί το λαό σε συνεργασία στον αγώνα και τονίζει ότι πρώτα πρέπει να βρεθούμε εκεί. Το κοινό εκλογικό κατέβασμα λέει προϋποθέτει συμφωνία στο υψηλό πολιτικό επίπεδο, αλλιώς πρόκειται για συμφωνία άκυρη, ψευδεπίγραφη, επισφαλή και βλαπτική για το λαό. Συμφωνώ με κάθε λέξη (αν τά χω καταλάβει καλά).
Στην «Ε» όμως, όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσαν, παρόντες δεν είναι, ενώ ούτε τα στελέχη, ούτε και η γνώση και η εμπειρία τους λείπει. Στη Χαλυβουργία ωστόσο θέλω να φιλήσω το χώμα που πατάει ο Σιφωνιός και η Δέλη και η Σοφία και ο Χάρης και ο Μάρκος και να στήσω επιτροπές σαν τις δικές τους που να στηρίζουν εμένα και τους συναδέλφους μου.
Financial Crimes:
Είναι οι αγωνιστές που συναντάω σε όλες τις κινητοποιήσεις. Είναι οι άνθρωποι που με καλούν να μιλήσω στις εκδηλώσεις τους, τις πολλές εκδηλώσεις τους, και στα πανεπιστήμια, είναι οι άνθρωποι που συζητούν για όλα και είναι ανοικτοί σε όλα.
Πλην όμως στο 4σέλιδο που πήρα στα χέρια μου υπάρχουν δύο απαράδεκτα, απογειωμένα από την πραγματικότητα στοιχεία: Στη σελ. 3 διαβάζω «Χωρίς εμάς, χωρίς τον κόσμο της δουλειάς, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να υπάρξουν .... Μπορούν να ζήσουν χωρίς διευθυντές και αφεντικά – όχι όμως χωρίς εργαζόμενους!» Οεο???? Και τότε σύντροφοι γιατί δεν έχουμε ήδη ξανά «Ελευθεροτυπία» στα περίπτερα και Alter στα κανάλια; Εκεί έχουμε εργαζόμενους και όχι τους άλλους δύο, μήπως, λέω μήπως, κάτι λείπει από την ανάλυσή σας;
Σημείο 2 στην 4η σελίδα: «Να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στα Μέσα ... Η ενημέρωση είναι κοινωνικό αγαθό και κανείς δεν δικαιούται να την καπηλεύεται». Το γλίτωσα το εγκεφαλικό, αλλά, το ίδιο ισχύει σύντροφοι και για το νερό και για το ρεύμα (που μου έκοψαν) και για την υγεία και για την εκπαίδευση. Εγώ ξέρω ότι αυτά, για να λειτουργήσουν ως κοινωνικό αγαθό που προσφέρεται μαζικά σε όλους είτε δωρεάν, είτε επί πληρωμή, είτε είναι κρατικά, είτε ιδιωτικά. Άρα ή ελέγχεις το κράτος και τα παρέχεις ή αν δεν μπορείς (που δεν μπορείς) οργανώνεις την αντίστασή σου ώστε να θέσεις τους όρους σου στην ιδιωτική εκμετάλλευση, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα είναι μεν συμπαθητικά πειράματα, αλλά δεν λύνουν προβλήματα σε επιχειρήσεις 600 και 800 νοματαίων.
Να προσέχουμε τι λέμε σύντροφοι στον κόσμο, γιατί πρόκειται για το ψωμί του, για τη ζωή του και για το μέλλον των παιδιών του, να προσέχουμε και να διορθωνόμαστε όταν η πραγματικότητα μας ακυρώνει.
Στο γενικό κι εδώ βλέπω συνάφεια. Δηλαδή, βλέπω άλματα στον ουρανό χωρίς να βλέπουμε που πατάνε τα πόδια μας και παράλληλα προσδοκία για «μεγάλα πράγματα» είσοδο στη Βουλή πχ, χωρίς αντίσκρυσμα που ακολουθείται –όχι από το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων όπως θα έπρεπε- αλλά από απογοήτευση και διασπαστικές λογικές. Όταν η βάση δεν είναι στέρεη παλαντζάρεις κι όταν παλαντζάρεις κανείς δεν έρχεται να στηριχτεί πάνω σου.
ΣΥΡΙΖΑ
Έχω απογοητευτεί βαθύτατα. Από το ειδικό μέχρι και το γενικό, το νήμα αυτό με οδηγεί στην καταστροφή. Να εξηγηθώ. Το κόμμα, όχι, η ομπρέλα κομμάτων και συνιστωσών που εκτινάχθηκε στη 2η εκλογική θέση πάσχει βαριά. Οι παλινωδίες, η θολούρα και τα είπα-ξείπα που συνοδεύουν την πολιτική του κατάθεση στις εκλογές (και με την Ε.Ε. και χωρίς αυτήν, και με τους αγώνες και με τη συνδιαχείριση) καθορίζουν και τη συνδικαλιστική του δράση.
Υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από το γεγονός ότι αυτή η ομπρέλα που βγήκε 2η στις εκλογές του Μάη, στον κλάδο μου είναι σχεδόν απούσα και στην Ελευθεροτυπία κρατάει στάση από προβληματική μέχρι προδοτική (θα εξηγήσω παρακάτω); Υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από το να ζητάει κοινή εκλογική κάθοδο της Αριστεράς ή αριστεράς και στο σωματείο που κρατάει τα ηνία, στην ΕΣΗΕΑ, να μην μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη για τους εργαζόμενους, ενώ οι επιλογές του ταμείου του κλάδου (ΕΔΟΕΑΠ/ΕΤΑΠ-ΜΜΕ) στο οποίο και πάλι ηγεμονεύει είναι βαθιά αντιλαϊκές και ανάλγητες για ανέργους και επισφαλείς και εργαζόμενους;
Κι όμως υπάρχει. Υπάρχει η στάση που κράτησε στην «Ε».
Συνάδελφοι και φίλοι, σε μια εφημερίδα που είμαστε απλήρωτοι από τον Αύγουστο και σε απεργία από τον Δεκέμβρη, η κορυφαία στιγμή της οποίας ήταν τα δύο απεργιακά φύλλα, τα οποία εκδόθηκαν από μια συντακτική επιτροπή που εκλέξαμε οι δημοσιογράφοι κατόπιν εντολής γενικής μας συνέλευσης των εργαζομένων από όλα τα σωματεία στην «Ε», και χωρίς κανένας από την συντακτική επιτροπή να έχει παραιτηθεί, ενώ είχαμε αποφασίσει συλλογικά ότι απεργιακά φύλλα θα βγαίνουν όσο κρατάει η απεργία, οι ίδιοι εκλεγμένοι πάνω κάτω άνθρωποι, άφησαν το μετερίζι του απεργιακού φύλλου για να βγάλουν δικό τους συνεταιριστικό, ξεπουλώντας όσους δημοσιογράφους τους ψήφισαν και τους στήριξαν και βέβαια όλους τους εργαζόμενους, διοικητικούς και τεχνικούς και ενθέτες από τα άλλα σωματεία.
Κρέμασαν τον αγώνα στα μανταλάκια με τα δυο απεργιακά, εκτίμησαν τη δυναμική, πήραν τα εύσημα, και στηριγμένοι πάνω στα απεργιακά φύλλα όλων μας πάνε να στήσουν το δικό τους μαγαζάκι για να σωθούν λέει 80 στους 800. Καλύτερα να πνιγώ μαζί με τους 720 λέω εγώ. Και είναι χυδαίο να ακούς δημοσιογράφους όπως τον κύριο Μανωλάκο, που δεν αρκεί το παρελθόν του να ξεπλύνει ένα τέτοιο παρόν, να λένε πως πρέπει η νέα αυτή έκδοση να φαίνεται ως συνέχεια της «Ε». Αυτό κύριοι είναι ξεπούλημα του αγώνα, όταν από αυτή την όποια εναπομείνασα αξία του ιστορικού τίτλου μιας εφημερίδας διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους 800 άνθρωποι να τα υφαρπάζετε δολίως και υπογείως για να ωφεληθούν 80. Ντροπή σας.
Η δική μου συνέπεια έγκειται στο ότι θέλω να είμαι δίπλα στους συναδέλφους και συναγωνιστές μου, να κινούμαι φανερά και με ψηλά το κεφάλι, και να ψάχνω να λέω και να γράφω την αλήθεια με ή χωρίς εργοδότη.
Αυτά.
Ή θα αλλάξετε ή θα διαλυθείτε. Διάλεξτε και πράξτε αναλόγως.
*Η Γεωργία Μυλανάκη ειναι δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία
Ελευθεροτυπία
Tags:
'Αρθρα
Η εκλογοαπολογιστική της ΕΣΗΕΑ που πραγματοποιήθηκε στις 22 Μαΐου 2012, εν μέσω της πιο ανελέητης και συντονισμένης επίθεσης που δέχεται στη νεώτερη ιστορία του ο κλάδος. Με το Alter και την Ελευθεροτυπία κλειστά από την εργοδοσία και εργαζόμενους σε απεργία ή επίσχεση, με τη Μακεδονία και την Ελευθερία να παλεύουν για επιβίωση επισείοντας τον κίνδυνο η συμπρωτεύουσα να μείνει χωρίς δική της εφημερίδα, με τη συστηματική και μαζική αποψίλωση των συνδικαλιστικά ενεργών συναδέλφων από γαλέρες τύπου Μπόμπολα και Αλαφούζου και την επιβολή ατομικών συμβάσεων περικοπών και απολύσεων, με τη γενική κατακραυγή του κόσμου, για την κατάντια των ΜΜΕ στην Ελλάδα και την εξόφθαλμη προεκλογική τρομοκρατία που εξαπολύουν στο λαό μας πνίγοντας τους αγώνες του και βιάζοντας συστηματικά την πραγματικότητα που ο ίδιος βιώνει -και τους αμφισβητεί πλέον ανοιχτά γι’ αυτό, δύο διαμαρτυρίες πολιτών έμαθα διοργανώθηκαν έξω από Mega και Σκάι- καθιστώντας τον δυνητικά μεγάλο σύμμαχο των σκληρών μας αγώνων, περίμενα μια μαζική και εκρηκτική εκλογοαπολογιστική συνέλευση...
Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πάντα πιο δυνατή από τις προσδοκίες μας, στις 12πμ η αιθουσα ήταν κατά τι γεμάτη, μίλαγε ο Κανέλλης και βγήκα αφού δήλωσα πως θέλω να πάρω το λόγο, ήμουν ο ομιλητής με το νούμερο 27, στις περίπου 3.30 που πήρα το λόγο η αίθουσα πια ήταν σχεδόν άδεια.
Γιατί;
Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω σε όσους έμειναν και στα μέλη του ΔΣ και αυτό θα αποτυπώσω και σ’ αυτό το κείμενο. Για όποιον δεν θέλει να κουράζεται διαβάζοντας συνοψίζω εδώ το επίδικο:
Ανοίξτε τώρα την ΕΣΗΕΑ για όλους τους εργαζόμενους ώστε να καταφέρετε να χτίσετε ουσιαστικούς, σκληρά περιφρουρημένους και νικηφόρους αγώνες.
Αφού εσείς οι Αριστεροί της ΕΣΗΕΑ καταφέρατε να πάρετε το συσχετισμό για να κηρύξετε 24ωρη και κάνετε λόγο για επαναλαμβανόμενες, κάντε το ίδιο και για ν’ αλλάξετε το κατάπτυστο καταστατικό του κλάδου που τον υποδουλώνει στις κατασκευαστικές, τους εφοπλιστές και τα λαμόγια, αλλιώς μας κοροϊδεύετε με μια ακόμη ντουφεκιά στον αέρα.
Αλλιώς μας οδηγείτε (εμάς και την ενημέρωση) σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, ενώ εσείς και οι πολιτικοί και κομματικοί φορείς που εκπροσωπείτε αποδεικνύονται ψεύτικοι και κατώτεροι των περιστάσεων. Αυτή την πολυτέλεια δεν την έχουμε ούτε κι εμείς, η ζωή μας παίζεται, αλλά ούτε κι εσείς, το πολιτικό σας μέλλον κρίνεται, και θα είναι μαύρο αν μας απογοητεύσετε ή αν μας πουλήσετε για μια ακόμη φορά.
Καθώς η ελπίδα μου βρίσκεται μόνο στην Αριστερά, θα αναφερθώ μόνο στις δικές της ευθύνες, από τους άλλους δεν περιμένω τίποτα έτσι κι αλλιώς. Εξάλλου μιλάμε για ένα Σωματείο, ένα 11μελές ΔΣ, κάθε μέλος του οποίου κουβαλάει μια πολιτική/κομματική ταυτότητα. Συνεπώς δεν μπορώ παρά να μιλήσω πολύ συγκεκριμένα και με ονόματα.
Λοιπόν μέσα στο ΔΣ αυτό έχουμε 5 Αριστερούς ή αριστερούς και 1 μπαλαντέρ, χωρίς τον τελευταίο δεν μπορούν να ληφθούν αγωνιστικές αποφάσεις, αντίστοιχες ενός σωματείου που οι 5 λένε πως θα ήθελαν να είναι ταξικό. Το ποιος λέει τί μέσα στα ΔΣ δεν μπορώ να το γνωρίζω αφού τα πρακτικά δεν υπογράφονται και δεν δίνονται στη δημοσιότητα μέσα σε αυτό το σωματείο που ξέρει ότι «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δημοκρατίας» γιατί τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο τελικά...
Συνεπώς για να μπορέσω να βγάλω τα αναγκαία συμπεράσματα για το τι συμβαίνει στον κλάδο μου, τη στιγμή που ο ένας κατηγορεί τον άλλον, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς παρά να συνδέσω το ειδικό που πράττουν στον εργασιακό μου χώρο και στον κλάδο μου με το γενικό που ευαγγελίζονται κομματικά/πολιτικά και να δω αν τα συνδέει η αναγκαία κόκκινη γραμμή ή όχι. Επίσης πρέπει να καταλαβαίνω «Ποιος, ποιον, γιατί» που λέει κι ο ακατανόμαστος.
ΚΚΕ:
Αυτά που λέει για τον κλάδο με βρίσκουν σύμφωνη (ο κ. Φιλλιπάκης μου έδωσε το ολοσέλιδο στο Ριζοσπάστη της Κυριακής και δεν βρήκα κάτι με το οποίο να διαφωνώ).
Βλέπω ότι έχει και την ταξική συνείδηση και την εμπειρία και τη μαχητικότητα να στηρίξει τον πιο μεγάλο απεργιακό αγώνα της περιόδου στην Ελλάδα και διεθνώς, στη Χαλυβουργία. Ξέρω ότι μπορεί να το κάνει (η έξοδός μου πλέον είναι στον Ασπρόπυργο, από κει παίρνω κουράγιο). Στον κλάδο και στην εφημερίδα μου όμως δεν ήταν όπως θα ήθελα παρόν. Γιατί; Φοβάμαι ότι νικάει ο απομονωτισμός και η διάθεση να ηγεμονεύει, εμπιστοσύνη στις μάζες βλέπω πως διαθέτει.
Η στάση του αυτή είναι σε αντιστοιχία με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί: Καλεί το λαό σε συνεργασία στον αγώνα και τονίζει ότι πρώτα πρέπει να βρεθούμε εκεί. Το κοινό εκλογικό κατέβασμα λέει προϋποθέτει συμφωνία στο υψηλό πολιτικό επίπεδο, αλλιώς πρόκειται για συμφωνία άκυρη, ψευδεπίγραφη, επισφαλή και βλαπτική για το λαό. Συμφωνώ με κάθε λέξη (αν τά χω καταλάβει καλά).
Στην «Ε» όμως, όσο θα έπρεπε και όσο θα μπορούσαν, παρόντες δεν είναι, ενώ ούτε τα στελέχη, ούτε και η γνώση και η εμπειρία τους λείπει. Στη Χαλυβουργία ωστόσο θέλω να φιλήσω το χώμα που πατάει ο Σιφωνιός και η Δέλη και η Σοφία και ο Χάρης και ο Μάρκος και να στήσω επιτροπές σαν τις δικές τους που να στηρίζουν εμένα και τους συναδέλφους μου.
Financial Crimes:
Είναι οι αγωνιστές που συναντάω σε όλες τις κινητοποιήσεις. Είναι οι άνθρωποι που με καλούν να μιλήσω στις εκδηλώσεις τους, τις πολλές εκδηλώσεις τους, και στα πανεπιστήμια, είναι οι άνθρωποι που συζητούν για όλα και είναι ανοικτοί σε όλα.
Πλην όμως στο 4σέλιδο που πήρα στα χέρια μου υπάρχουν δύο απαράδεκτα, απογειωμένα από την πραγματικότητα στοιχεία: Στη σελ. 3 διαβάζω «Χωρίς εμάς, χωρίς τον κόσμο της δουλειάς, τα ΜΜΕ δεν μπορούν να υπάρξουν .... Μπορούν να ζήσουν χωρίς διευθυντές και αφεντικά – όχι όμως χωρίς εργαζόμενους!» Οεο???? Και τότε σύντροφοι γιατί δεν έχουμε ήδη ξανά «Ελευθεροτυπία» στα περίπτερα και Alter στα κανάλια; Εκεί έχουμε εργαζόμενους και όχι τους άλλους δύο, μήπως, λέω μήπως, κάτι λείπει από την ανάλυσή σας;
Σημείο 2 στην 4η σελίδα: «Να απαιτήσουμε και να επιβάλουμε τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στα Μέσα ... Η ενημέρωση είναι κοινωνικό αγαθό και κανείς δεν δικαιούται να την καπηλεύεται». Το γλίτωσα το εγκεφαλικό, αλλά, το ίδιο ισχύει σύντροφοι και για το νερό και για το ρεύμα (που μου έκοψαν) και για την υγεία και για την εκπαίδευση. Εγώ ξέρω ότι αυτά, για να λειτουργήσουν ως κοινωνικό αγαθό που προσφέρεται μαζικά σε όλους είτε δωρεάν, είτε επί πληρωμή, είτε είναι κρατικά, είτε ιδιωτικά. Άρα ή ελέγχεις το κράτος και τα παρέχεις ή αν δεν μπορείς (που δεν μπορείς) οργανώνεις την αντίστασή σου ώστε να θέσεις τους όρους σου στην ιδιωτική εκμετάλλευση, τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Τα αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα είναι μεν συμπαθητικά πειράματα, αλλά δεν λύνουν προβλήματα σε επιχειρήσεις 600 και 800 νοματαίων.
Να προσέχουμε τι λέμε σύντροφοι στον κόσμο, γιατί πρόκειται για το ψωμί του, για τη ζωή του και για το μέλλον των παιδιών του, να προσέχουμε και να διορθωνόμαστε όταν η πραγματικότητα μας ακυρώνει.
Στο γενικό κι εδώ βλέπω συνάφεια. Δηλαδή, βλέπω άλματα στον ουρανό χωρίς να βλέπουμε που πατάνε τα πόδια μας και παράλληλα προσδοκία για «μεγάλα πράγματα» είσοδο στη Βουλή πχ, χωρίς αντίσκρυσμα που ακολουθείται –όχι από το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων όπως θα έπρεπε- αλλά από απογοήτευση και διασπαστικές λογικές. Όταν η βάση δεν είναι στέρεη παλαντζάρεις κι όταν παλαντζάρεις κανείς δεν έρχεται να στηριχτεί πάνω σου.
ΣΥΡΙΖΑ
Έχω απογοητευτεί βαθύτατα. Από το ειδικό μέχρι και το γενικό, το νήμα αυτό με οδηγεί στην καταστροφή. Να εξηγηθώ. Το κόμμα, όχι, η ομπρέλα κομμάτων και συνιστωσών που εκτινάχθηκε στη 2η εκλογική θέση πάσχει βαριά. Οι παλινωδίες, η θολούρα και τα είπα-ξείπα που συνοδεύουν την πολιτική του κατάθεση στις εκλογές (και με την Ε.Ε. και χωρίς αυτήν, και με τους αγώνες και με τη συνδιαχείριση) καθορίζουν και τη συνδικαλιστική του δράση.
Υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από το γεγονός ότι αυτή η ομπρέλα που βγήκε 2η στις εκλογές του Μάη, στον κλάδο μου είναι σχεδόν απούσα και στην Ελευθεροτυπία κρατάει στάση από προβληματική μέχρι προδοτική (θα εξηγήσω παρακάτω); Υπάρχει μεγαλύτερη αντίφαση από το να ζητάει κοινή εκλογική κάθοδο της Αριστεράς ή αριστεράς και στο σωματείο που κρατάει τα ηνία, στην ΕΣΗΕΑ, να μην μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη για τους εργαζόμενους, ενώ οι επιλογές του ταμείου του κλάδου (ΕΔΟΕΑΠ/ΕΤΑΠ-ΜΜΕ) στο οποίο και πάλι ηγεμονεύει είναι βαθιά αντιλαϊκές και ανάλγητες για ανέργους και επισφαλείς και εργαζόμενους;
Κι όμως υπάρχει. Υπάρχει η στάση που κράτησε στην «Ε».
Συνάδελφοι και φίλοι, σε μια εφημερίδα που είμαστε απλήρωτοι από τον Αύγουστο και σε απεργία από τον Δεκέμβρη, η κορυφαία στιγμή της οποίας ήταν τα δύο απεργιακά φύλλα, τα οποία εκδόθηκαν από μια συντακτική επιτροπή που εκλέξαμε οι δημοσιογράφοι κατόπιν εντολής γενικής μας συνέλευσης των εργαζομένων από όλα τα σωματεία στην «Ε», και χωρίς κανένας από την συντακτική επιτροπή να έχει παραιτηθεί, ενώ είχαμε αποφασίσει συλλογικά ότι απεργιακά φύλλα θα βγαίνουν όσο κρατάει η απεργία, οι ίδιοι εκλεγμένοι πάνω κάτω άνθρωποι, άφησαν το μετερίζι του απεργιακού φύλλου για να βγάλουν δικό τους συνεταιριστικό, ξεπουλώντας όσους δημοσιογράφους τους ψήφισαν και τους στήριξαν και βέβαια όλους τους εργαζόμενους, διοικητικούς και τεχνικούς και ενθέτες από τα άλλα σωματεία.
Κρέμασαν τον αγώνα στα μανταλάκια με τα δυο απεργιακά, εκτίμησαν τη δυναμική, πήραν τα εύσημα, και στηριγμένοι πάνω στα απεργιακά φύλλα όλων μας πάνε να στήσουν το δικό τους μαγαζάκι για να σωθούν λέει 80 στους 800. Καλύτερα να πνιγώ μαζί με τους 720 λέω εγώ. Και είναι χυδαίο να ακούς δημοσιογράφους όπως τον κύριο Μανωλάκο, που δεν αρκεί το παρελθόν του να ξεπλύνει ένα τέτοιο παρόν, να λένε πως πρέπει η νέα αυτή έκδοση να φαίνεται ως συνέχεια της «Ε». Αυτό κύριοι είναι ξεπούλημα του αγώνα, όταν από αυτή την όποια εναπομείνασα αξία του ιστορικού τίτλου μιας εφημερίδας διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους 800 άνθρωποι να τα υφαρπάζετε δολίως και υπογείως για να ωφεληθούν 80. Ντροπή σας.
Η δική μου συνέπεια έγκειται στο ότι θέλω να είμαι δίπλα στους συναδέλφους και συναγωνιστές μου, να κινούμαι φανερά και με ψηλά το κεφάλι, και να ψάχνω να λέω και να γράφω την αλήθεια με ή χωρίς εργοδότη.
Αυτά.
Ή θα αλλάξετε ή θα διαλυθείτε. Διάλεξτε και πράξτε αναλόγως.
*Η Γεωργία Μυλανάκη ειναι δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία
Ελευθεροτυπία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
0 Responses to “Ή θα αλλάξετε ή θα διαλυθείτε. Διάλεξτε και πράξτε αναλόγως.”
Δημοσίευση σχολίου