Τετάρτη 11 Απριλίου 2012
Υποβρύχια: ο λαϊκισμός της «κάθαρστου Τάσου Τέλλογλου ης»
Προσωπικά βρήκα βαθύτατα κακόγουστη και επικίνδυνα λαϊκίστικη την χειρονομία της διαδήλωσης έξω από το σπίτι του κ Άκη Τσοχατζόπουλου. Για να το πω κυνικά το μοναδικό αποτέλεσμά της ήταν τα έξοδα για τη διμοιρία των ΜΑΤ που πήγε απ έξω.
Στα σοβαρά τώρα, η υπόθεση των υποβρυχίων της τάξης 214 δεν προσφέρεται για «εξυπνάδες». Υποβρύχια πήραμε που μάλιστα στην κατηγορία τους –συμβατικά –είναι σύμφωνα με όλους τους ειδικούς τα καλύτερα του κόσμου. Όταν θέλαμε –μετά τα Ίμια –να αλλάξουμε την κατηγορία του υποβρυχίου και να βρούμε ένα πλοίο βυθού με δυνατότητα να μένει πολλά 24ωρα στο βυθό της θάλασσας με σχετική αυτονομία, η πιο προωθημένη τεχνολογία ήταν αυτή της γερμανικής HDW. Mε ή χωρίς τις «μίζες» εκεί θα πήγαινε η δουλειά για αυτόν τον τύπο του σκάφους. Το ναυπηγείο ήταν απλά το καλύτερο. Στο δρόμο για την υπογραφή της σύμβασης ή μάλλον μετά από αυτή προέκυψε το θέμα της ιδιωτικοποίησης του Ναυπηγείου Σκαραμαγκά. Παράλληλα με την προμήθεια η τότε κυβέρνηση ήθελε να κάνει και βιομηχανική πολιτική για να αιτιολογήσει ένα «μύθο της μεταπολίτευσης», ότι τα κρατικά ναυπηγεία μπορούν να πετύχουν εμπορικά χωρίς τη βοήθεια του κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι η σύμβαση για την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων υπεγράφη ταυτόχρονα με την ενεργοποίηση της ρήτρας για την παραγγελία ενός τέταρτου υποβρυχίου τύπου 214 (αρχικά η πρώτη σύμβαση επί Τσοχατζόπουλου-Σμπώκου προέβλεπε τρία) καθώς και τον πολύ ακριβό εκσυγχρονισμό των υποβρυχίων της τάξης 209. Ήταν η προίκα που δώσαμε στους Γερμανούς για να ανεχθούν το Ναυπηγείο Σκαραμαγκά.
Η σύμβαση που υπεγράφη επί Άκη Τσοχατζόπουλου την άνοιξη του 2000 ήταν η καλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή σύμβαση που είχε υπογράψει το ελληνικό δημόσιο με ξένους οίκους για την προμήθεια υποβρυχίων. Τα συμφέροντά του διασφαλίζονταν με πολλά και διαφορετικά άρθρα. Αν την συγκρίνουμε με τη σύμβαση που υπέγραψε ο τωρινός υπουργός Αμύνης κ.Ε. Βενιζέλος είχε τις επιπλέον διασφαλίσεις ότι προέβλεπε milestones (χρονικά σημεία βεβαίωσης έργου που συνδέονται με καταβολές) αλλά και προέβλεπε την καταβολή εγγυητικών εκ μέρους του προμηθευτή. Μόνο που κάθε σύμβαση εκφράζει ένα συσχετισμό μεταξύ των μερών αλλά και το τι έχει προηγηθεί από κάθε μέρος και το ελληνικό δημόσιο από το 2002 ως το 2009 είχε πολλά ανοιχτά «μέτωπα» με τους Γερμανούς που θα έχανε στη διαιτησία χωρίς να πάρει τα υποβρύχια. Η σύμβαση Βενιζέλου εξουδετέρωσε το αδύνατο σημείο του πλέγματος των παλιών συμβάσεων (εκσυγχρονισμός)επιτρέποντας στις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες τη συνέχιση της απόκτησης όπλων από το ναυτικό.
Μένει ένα κρίσιμο ερώτημα. Σε τι τιμή έγιναν όλα αυτά; Σε τι τιμή τότε και σε τι τιμή τώρα; Ήταν επιλογή μας τη νέα τεχνολογία της μακρύτερης αναερόβιας «ζωής» του νέου τότε σκάφους να την συγκατασκευάσουμε με τους Γερμανούς εφευρέτες του σκάφους αυτού. Ορισμένοι πρώτοι υπολογισμοί λένε ότι το πληρώσαμε 100-200 ευρώ εκατομμύρια παραπάνω χωρίς τα χρήματα που πρέπει να πληρώσουμε για την ερχόμενη 8ετία στην αναβάθμιση των υποβρυχίων της τάξης 209. Κάποια δόθηκαν σε «μίζες» που ο σημερινός υπουργός Άμυνας πρέπει να διεκδικήσει και έχει ανακοινώσει ότι θα διεκδικήσει. Άλλα πληρώθηκαν για να διασφαλιστεί η εργασιακή ειρήνη του Ναυπηγείου και γύρω στα 125 εκ ευρώ αφορούν αντισταθμιστικά, την συμπαραγωγή για την οποία μιλάμε. Είναι όμως βαθύτατη πολιτική υποκρισία και ηθικολογία πολιτικά ανήθικη να παριστάνουμε ότι το μόνο που έμεινε από το καλύτερο πρόγραμμα υποβρυχίων που εκπονήθηκε ποτέ στη χώρα –είναι διαφορετικό ζήτημα το πώς εκτελέστηκε –είναι οι «μίζες» (Μιλώντας με έναν ηλικιωμένο κύριο στο Κίελο πρόσφατα, μου εξήγησε που είχαν δοθεί οι μίζες των προηγούμενων προγραμμάτων όπου είχαν μείνει σαφώς λιγότερα στην εθνική μας οικονομία). Τα υποβρύχια υπάρχουν και ο Παπανικολής επιχειρεί. Ορισμένα αντισταθμιστικά όπως οι μπαταρίες τους παρήχθησαν και μάλιστα έγιναν τόσο επιτυχημένα ως προϊόντα ώστε εκνεύρισαν τους Γερμανούς ανταγωνιστές των ελληνικών οίκων. Άλλα έμειναν στα χαρτιά για πολλούς λόγους (ένας από αυτούς ήταν και ότι είχαν κοστολογηθεί μάλλον χαμηλά) και άλλα υπερτιμολογήθηκαν.
Η σύμβαση που υπεγράφη επί Άκη Τσοχατζόπουλου την άνοιξη του 2000 ήταν η καλύτερη μέχρι εκείνη τη στιγμή σύμβαση που είχε υπογράψει το ελληνικό δημόσιο με ξένους οίκους για την προμήθεια υποβρυχίων. Τα συμφέροντά του διασφαλίζονταν με πολλά και διαφορετικά άρθρα. Αν την συγκρίνουμε με τη σύμβαση που υπέγραψε ο τωρινός υπουργός Αμύνης κ.Ε. Βενιζέλος είχε τις επιπλέον διασφαλίσεις ότι προέβλεπε milestones (χρονικά σημεία βεβαίωσης έργου που συνδέονται με καταβολές) αλλά και προέβλεπε την καταβολή εγγυητικών εκ μέρους του προμηθευτή. Μόνο που κάθε σύμβαση εκφράζει ένα συσχετισμό μεταξύ των μερών αλλά και το τι έχει προηγηθεί από κάθε μέρος και το ελληνικό δημόσιο από το 2002 ως το 2009 είχε πολλά ανοιχτά «μέτωπα» με τους Γερμανούς που θα έχανε στη διαιτησία χωρίς να πάρει τα υποβρύχια. Η σύμβαση Βενιζέλου εξουδετέρωσε το αδύνατο σημείο του πλέγματος των παλιών συμβάσεων (εκσυγχρονισμός)επιτρέποντας στις παρούσες δημοσιονομικές συνθήκες τη συνέχιση της απόκτησης όπλων από το ναυτικό.
Μένει ένα κρίσιμο ερώτημα. Σε τι τιμή έγιναν όλα αυτά; Σε τι τιμή τότε και σε τι τιμή τώρα; Ήταν επιλογή μας τη νέα τεχνολογία της μακρύτερης αναερόβιας «ζωής» του νέου τότε σκάφους να την συγκατασκευάσουμε με τους Γερμανούς εφευρέτες του σκάφους αυτού. Ορισμένοι πρώτοι υπολογισμοί λένε ότι το πληρώσαμε 100-200 ευρώ εκατομμύρια παραπάνω χωρίς τα χρήματα που πρέπει να πληρώσουμε για την ερχόμενη 8ετία στην αναβάθμιση των υποβρυχίων της τάξης 209. Κάποια δόθηκαν σε «μίζες» που ο σημερινός υπουργός Άμυνας πρέπει να διεκδικήσει και έχει ανακοινώσει ότι θα διεκδικήσει. Άλλα πληρώθηκαν για να διασφαλιστεί η εργασιακή ειρήνη του Ναυπηγείου και γύρω στα 125 εκ ευρώ αφορούν αντισταθμιστικά, την συμπαραγωγή για την οποία μιλάμε. Είναι όμως βαθύτατη πολιτική υποκρισία και ηθικολογία πολιτικά ανήθικη να παριστάνουμε ότι το μόνο που έμεινε από το καλύτερο πρόγραμμα υποβρυχίων που εκπονήθηκε ποτέ στη χώρα –είναι διαφορετικό ζήτημα το πώς εκτελέστηκε –είναι οι «μίζες» (Μιλώντας με έναν ηλικιωμένο κύριο στο Κίελο πρόσφατα, μου εξήγησε που είχαν δοθεί οι μίζες των προηγούμενων προγραμμάτων όπου είχαν μείνει σαφώς λιγότερα στην εθνική μας οικονομία). Τα υποβρύχια υπάρχουν και ο Παπανικολής επιχειρεί. Ορισμένα αντισταθμιστικά όπως οι μπαταρίες τους παρήχθησαν και μάλιστα έγιναν τόσο επιτυχημένα ως προϊόντα ώστε εκνεύρισαν τους Γερμανούς ανταγωνιστές των ελληνικών οίκων. Άλλα έμειναν στα χαρτιά για πολλούς λόγους (ένας από αυτούς ήταν και ότι είχαν κοστολογηθεί μάλλον χαμηλά) και άλλα υπερτιμολογήθηκαν.
Δυστυχώς για τους θιασώτες του άσπρου –μαύρου οι κατηγορίες «κάθαρση» και «κλέφτες» δεν απαντούν στο πρόγραμμα προμηθειών της χώρας τα χρόνια που ακολούθησαν τα Ίμια. Ίσως τα προγράμματα στο σύνολό τους να ήταν φαραωνικά, σίγουρα εκτελέστηκαν με τρόπο αδιαφανή και από δομές ετοιμοθάνατες, αρκετοί αν συνδεθούν με παράνομες πληρωμές πρέπει να πληρώσουν φορολογικά και ποινικά αλλά τα όπλα θα μείνουν στα χέρια της χώρας.
πηγη:protagon.gr
πηγη:protagon.gr
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Υποβρύχια: ο λαϊκισμός της «κάθαρστου Τάσου Τέλλογλου ης»”
Δημοσίευση σχολίου