Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011
Ντεμέκ, που θα πει τάχα μου…
Οι πρόσφατες παγκόσμιες εξελίξεις σκιαγραφούν μια καινούργια πραγματικότητα που ορίζεται από μία βασική παραδοχή: η αντιμετώπιση ξεπερνά την πρόληψη και η σκοπιμότητα αντικαθιστά τον σχεδιασμό. Όπου και να γυρίσεις βλέπεις πλείστα όσα παραδείγματα. Η Αραβική Άνοιξη είναι καταχείμωνο, η ΕΕ ακροβατεί στο τίποτα της χαμένης δεκαετίας συντηρητικής, μονεταριστικής προσέγγισης και οι ΗΠΑ ανάμεσα σε σκάνδαλα και χαμένα όνειρα στέλνουν πεζοναύτες στην Αυστραλία. Ενώ, η Αγγλία διογκώνει το έλλειμμά της ενισχύοντας το ΔΝΤ και «χαϊδεύει» το χαμηλό υπογάστριο των Θατσερικών «σταγονιδίων», ευελπιστώντας να ξοφλήσει η Ευρώπη για να μην (ξανα)εξοφλήσει η Αγγλία των Τόρηδων.
Αδυνατώ να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει, αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί η πλειοψηφία των διεθνών γεγονότων μοιάζουν σαν καλοστημένη παράσταση.
Στάση πρώτη.
Η πολύ προβεβλημένη «Αραβική Άνοιξη» που ξεκίνησε με την Αίγυπτο και επεκτάθηκε στην Υεμένη, τη Λιβύη και αλλού φαίνεται ότι κόστισε πολλά –σύμφωνα με αναλύσεις που παρουσιάστηκαν στο BBC το κόστος άγγιξε τα 55 δισ δολάρια– και απέφερε ένα βασικό αποτέλεσμα: Τα διεφθαρμένα ανελεύθερα καθεστώτα αντικαταστάθηκαν από το χάος - βλέπε Λιβύη, Αίγυπτο- και θα πέσουν στα χέρια των Ισλαμιστών. Πάντα στο όνομα της ελευθερίας.
Η πολύ προβεβλημένη «Αραβική Άνοιξη» που ξεκίνησε με την Αίγυπτο και επεκτάθηκε στην Υεμένη, τη Λιβύη και αλλού φαίνεται ότι κόστισε πολλά –σύμφωνα με αναλύσεις που παρουσιάστηκαν στο BBC το κόστος άγγιξε τα 55 δισ δολάρια– και απέφερε ένα βασικό αποτέλεσμα: Τα διεφθαρμένα ανελεύθερα καθεστώτα αντικαταστάθηκαν από το χάος - βλέπε Λιβύη, Αίγυπτο- και θα πέσουν στα χέρια των Ισλαμιστών. Πάντα στο όνομα της ελευθερίας.
Ακόμα με κυνηγά η εικόνα της «εκτέλεσης» του Καντάφι, που παρόλα τα εγκλήματα του με τον τρόπο που -δεν- τον σεβάστηκαν έδειξαν ότι οι «άλλοι» είναι, τουλάχιστον, ίδιοι με αυτούς.
Και τώρα οι εμπνευστές αυτής της αναταραχής λοξοκοιτάνε προς τη Συρία.
Και τώρα οι εμπνευστές αυτής της αναταραχής λοξοκοιτάνε προς τη Συρία.
{Στάση δεύτερη.}Ο κ Μπαρόζο μετά από σχεδόν μια δεκαετία και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, τώρα διατυπώνει το προφανές, ότι η Ε.Ε πάσχει από συστημική κρίση. Και χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί η Ελλάδα –κυρίως εξαιτίας των δικών της λαθών- να μας κουνάνε –και να κονομάνε- οι ισχυροί το δάκτυλο, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να είναι στο όριο της πτώσης για να το συνειδητοποιήσει;
Ο κ. Μπαρόζο μιλάει για την ανάγκη «μεγαλύτερης εμβάθυνσης (με στόχο την ομοσπονδοποίηση) και περισσότερα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους». Και οι δικές τους ευθύνες;
Σε μία κρίση ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Σε μια κρίση μάλλον φταίνε όλοι. Και οι τιμητές και οι ατιμούντες-άτακτοι.
Ο κ. Μπαρόζο μιλάει για την ανάγκη «μεγαλύτερης εμβάθυνσης (με στόχο την ομοσπονδοποίηση) και περισσότερα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους». Και οι δικές τους ευθύνες;
Σε μία κρίση ποτέ δεν φταίει μόνο ένας. Σε μια κρίση μάλλον φταίνε όλοι. Και οι τιμητές και οι ατιμούντες-άτακτοι.
Στάση 3.Ο βρετανός πρωθυπουργός, κ. Ντέιβιντ Κάμερον, μιλώντας σε βρετανικό κοινό, χαρακτήρισε την κρίση στην ΕΕ «ευκαιρία για το Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς θα μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί την επιστροφή εξουσιών στο Γουεστμινιστερ». Νωρίτερα είχε δηλώσει ότι «η κρίση αφορά και τη Βρετανία και πρέπει να γίνουν όλες οι αναγκαίες κινήσεις για να περιοριστεί», ενώ σε μια κίνηση σαφούς «φιλο-ευρωπαϊσμού» επέλεξε να στηρίξει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έναντι του ταμείου της ΕΕ. Και τώρα έχει να αντιμετωπίσει την κα Μέρκελ σε απευθείας συνομιλίες, την ίδια στιγμή που ο κ. Σοιμπλε σε συνέντευξη του αναφέρει ότι {«η Βρετανία θα ενταχθεί πιο γρήγορα από πολλοί νομίζουν στο Ευρώ».}Η αλήθεια, ενδεχομένως, είναι κάπου στην μέση. Το Λονδίνο θέλει την ασφάλεια του «θεματοφύλακα» του ευρωατλαντισμού, χωρίς να παραδέχεται ότι η συντηρητική συμμαχία που κυβερνά δεν συμφωνεί ούτε μεταξύ της εκφράζοντας έντονα ευρωσκεπτικιστικές προσεγγίσεις.
Στάση 4.
Το θέατρο του νέου Ψυχρού Πολέμου μεταφέρεται στον Ειρηνικό. Οι ΗΠΑ ενισχύουν την παρουσία τους εκεί εξοργίζοντας του Κινέζους που θεωρούν την περιοχή «την κοντινή του αυλή». Και εκεί που όλοι μιλούν για παγκοσμιοποίηση, στην ουσία το σύστημα που αποδείχτηκε ικανό μόνο στην πολυ-διανομή της πληροφορίας δια μέσω της τεχνολογίας, τη διασπορά των προβλημάτων αναδεικνύεται μια διαφορετική «αναίρεση» της μέσα από μηχανισμούς των ισχυρών εθνικών κρατών.
Το θέατρο του νέου Ψυχρού Πολέμου μεταφέρεται στον Ειρηνικό. Οι ΗΠΑ ενισχύουν την παρουσία τους εκεί εξοργίζοντας του Κινέζους που θεωρούν την περιοχή «την κοντινή του αυλή». Και εκεί που όλοι μιλούν για παγκοσμιοποίηση, στην ουσία το σύστημα που αποδείχτηκε ικανό μόνο στην πολυ-διανομή της πληροφορίας δια μέσω της τεχνολογίας, τη διασπορά των προβλημάτων αναδεικνύεται μια διαφορετική «αναίρεση» της μέσα από μηχανισμούς των ισχυρών εθνικών κρατών.
Με λίγα λόγια, η αλήθεια είναι μια εικόνα και η ουσία στραγγαλίζεται στο όνομα ευχολόγιων. Κανείς δεν λέει τα πράγματα όπως είναι στον Ευρωπαίο πολίτη, κανείς δεν εξηγεί γιατί οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση, αποτελούν τους εθνοσωτήρες –σε ένα «έθνος» που δεν υπάρχει ακόμα, αυτό της Ενωμένης Ευρώπης- για την παγκόσμια έκπτωση που ζούμε.
Κανείς δεν ενημερώνει τον Ευρωπαίο πολίτη πότε θα βγει από την στενωπό, πότε θα νοιώσει ασφαλείς, πότε θα αισθανθεί αισιοδοξία. Ίσως όταν γίνει haircut στην Ευρωπαϊκή Ηγεσία που τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια αντιμετωπίζει την κρίση ερασιτεχνικά σαν τάχα να γνωρίζει τι κάνει….ντεμέκ (Ή μήπως γνωρίζει και κάνει ό,τι κάνει;)
Κανείς δεν ενημερώνει τον Ευρωπαίο πολίτη πότε θα βγει από την στενωπό, πότε θα νοιώσει ασφαλείς, πότε θα αισθανθεί αισιοδοξία. Ίσως όταν γίνει haircut στην Ευρωπαϊκή Ηγεσία που τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια αντιμετωπίζει την κρίση ερασιτεχνικά σαν τάχα να γνωρίζει τι κάνει….ντεμέκ (Ή μήπως γνωρίζει και κάνει ό,τι κάνει;)
πηγη: aixmi.gr
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Ντεμέκ, που θα πει τάχα μου…”
Δημοσίευση σχολίου