Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012
Γεωπολιτικές εκτιμήσεις και σκέψεις σχετικά με το Ιράν και τους μελλοντικούς πολέμους
Η πρόσφατη επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα ως Προέδρου των ΗΠΑ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό στα περισσότερα μέρη του κόσμου, η διοίκηση των Δημοκρατικών θεωρείται (το οποίο μένει να αποδειχθεί) περισσότερο προσιτή προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον σεβασμό των ξένων εθνών. Θα ήταν λιγότερο δύσκολη, λιγότερο εγωιστική, στην πραγματικότητα είναι σίγουρα πιο ικανή στην ρητορική, αλλά όχι λιγότερο βίαιη, κυνική και ενδιαφερόμενη από την διοίκηση των Ρεπουμπλικάνων, και επιπλέον, γίνεται πιο συχνά παρεμβατική στο όνομα ακριβώς αυτών των περίφημων «ανθρώπινων δικαιωμάτων».
Στις πρόσφατες αντιπαραθέσεις που οδήγησε η Αμερική κατά διάφορων ξένων χωρών, το Ιράν βρίσκεται σε κεντρική θέση για μερικές δεκαετίες, αυτό το κυρίαρχο κράτος αρκετά αταξινόμητο στο γεωπολιτικό μέτωπο, διαθέτει ακόμα και το θλιβερό προνόμιο, από τι φαίνεται, να έχει κληρονομήσει τη θέση του κυριότερου εχθρού των Ηνωμένων Πολιτειών, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, η θέση αυτή a priori και όχι διόλου αξιοζήλευτη έχει ως συνέπεια να είναι αυτή η χώρα αντικείμενο της ιδιαίτερης προσοχής των πολιτικών και διεθνών αναλυτών.
Γιατί το Ιράν έχει τόσο ιδιαίτερη σημασία στην εποχή μας, και από πού προέρχεται η αντιπαλότητα προς αυτό το έθνος, ποιες είναι οι άμεσες συνέπειες;
1) Το Ιράν, μεσαία δύναμη και βασική γεωστρατηγική θέση
- Υπενθύμιση της μακρινής αρχαίας Περσίας, ο χαρακτήρας της ως πολύ παλιό «έθνος»
Ακόμα σήμερα, οι Πέρσες (+70% του ιρανικού πληθυσμού) θεωρούν τους εαυτούς τους ως άμεσους κληρονόμους των αρχαίων Περσών, που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην αρχαία περίοδο (πριν από τη Ρώμη), στο μυαλό τους δεν υπήρχε πραγματική ιστορική τομή και εξακολουθούν να ζουν ως κεντρική Αυτοκρατορία, σταθερή, κυρίαρχη και απόλυτα βιώσιμη, λίγο πολύ όπως η Κίνα, το Μέσο Βασίλειο, αυτή η ιστορική «βεβαιότητα», ακόμη και αν αυτό είναι εν μέρει φανταστικό, αποτελεί το σημείο αγκυροβολίας του οράματος του εξωτερικού κόσμου για τον μεσαίο Ιρανό πολίτη και της σχέσης του με τα άλλα έθνη: «Είμαστε κυρίαρχοι στον τόπο μας από πάντα, ένας ελεύθερος λαός, ανεξάρτητός και υπερήφανος».
- Υπενθύμιση για την πιο πρόσφατη βρετανική και μετά αμερικανική πολιτική έναντι του Ιράν
Στο δέκατο ένατο αιώνα, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, ως αποτέλεσμα της αναμφισβήτητης στρατιωτικής και τεχνολογικής υπεροχής τους, άρχισαν να μοιράζονται την «παγκόσμια κυριαρχία», οι Βρετανοί που ήταν σαφώς ένα βήμα μπροστά, βασιλεύοντας ως κύριοι σχεδόν στις πέντε ηπείρους, ενδιαφερθήκαν φυσικά για το Ιράν για δύο λόγους:
1) η χώρα αυτή βρίσκεται στο δρόμο προς την Ινδία, ως υποχρεωτικό ηπειρωτικό σημείο διέλευσης
2) έπρεπε απαραίτητα να σταματήσουν τις επεκτατικές βλέψεις της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία μετά την κατάκτηση του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, ονειρευόταν τελικά να αποκτήσει πρόσβαση στις «θερμές θάλασσες», τον Περσικό Κόλπο και προπαντός τον Ινδικό Ωκεανό, όπου η αυξημένη παρουσία των Άγγλων στο Αφγανιστάν (η οποία τους κόστισε πολύ ακριβά) και τις δολοπλοκίες τους και συνεχής πίεση προς το τότε Ιράν, με μοναδικό πάθος να «φράξουν τον δρόμο στους Ρώσους».
Αυτή η γεωστρατηγική θέση, θεμέλιο λίθο της Μέσης Ανατολής, δεν διαψεύστηκε έπειτα στον εικοστό αιώνα, μπορούμε απλά να πούμε ότι εξελίχθηκε όταν οι Αμερικανοί πήραν τη σκυτάλη από τους Άγγλους πάντα με σκοπό να «ελέγχουν» το Ιράν και τους μεγάλους πόρους του, όπου η αναγκαστική έξωση το 1953 του Μοσαντέκ, που παραείχε γίνει ανεξάρτητος και να αντικατασταθεί από τον Σάχη που με τη σειρά του ανατράπηκε το 1979 για τους ίδιους λόγους, αλλά μόνο πρόβλημα, το καθεστώς που ήρθε να τον αντικαταστήσει αποδείχθηκε ακόμα πιο έξω από τον έλεγχο από τον προκάτοχό του, κατά κάποιο τρόπο, ένα σφάλμα χύτευσης;
- Εμβαδόν, δημογραφία, παγκόσμιοι πόροι: μια πλούσια και ισχυρή χώρα
Με εμβαδόν ίσο με 12 φορές την Ελλάδα, με πληθυσμό 80 εκατομμύρια άτομα περίπου, το Ιράν καθιερώνεται ως μια μεσαία δύναμη και βασικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή.
Αυτό το έθνος συγκολλημένο με την αρχαία ιστορία, κατοικείται κυρίως από Πέρσες που μοιράζονται σχεδόν όλοι την ίδια σιιτική θρησκεία, παρουσιάζει υψηλό βαθμό αυτονομίας και αυτο-επίγνωσης ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αλλά παίρνει ιδιαίτερα τον πλούτο και τη δύναμή του από τα τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων του. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το Ιράν θα διέθετε τους 2ους παγκοσμίους πόρους για το φυσικό αέριο και τους 3ους πετρελαϊκούς πόρους του πλανήτη, ένα πρωταρχικό οικονομικό πλεονέκτημα!
- Γεωγραφική θέση: μια αναπόφευκτη χώρα, τα Στενά του Ορμούζ
Μια απλή ματιά σε γεωγραφικό χάρτη μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε αμέσως ότι το Ιράν διαδραματίζει κεντρικό ρόλο σε ό, τι αποκαλείται συνήθως Μέση Ανατολή, στα νότια της ρωσικής απεραντοσύνης, στα μισά του δρόμου προς την Ινδία, αλλά προπαντός κατά μήκος του Περσικού Κόλπου του οποίου ελέγχει το πιο στενό μέρος, ή τα «Στενά του Ορμούζ».
Όταν ξέρουμε ότι σχεδόν το ήμισυ των παγκόσμιων εξαγωγών πετρελαίου περνά μέσα από αυτά τα στενά, επειδή τα σούπερ πετρελαιοφόρα έρχονται να συλλέξουν όχι μόνο το πετρέλαιο από το Κουβέιτ και το Ιράκ, αλλά και από τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και ασφαλώς από το Ιράν, μετράμε τη στρατηγική σημασία του ελέγχου αυτής της θαλάσσιας διέλευσης, ένας αποκλεισμός των Στενών του Ορμούζ θα μπορούσε να προκαλέσει τον τριπλασιασμό των τιμών εξαγωγής του αργού πετρελαίου και την οικονομική συντριβή όλων των χωρών που εξαρτώνται από αυτό!
- Ιδεολογική δύναμη, οι πραγματικοί εχθροί βρίσκονται ίσως αλλού
Το Ιράν απέχει πολύ από το να είναι η πιο κατοικημένη ισλαμική χώρα, είναι αντιθέτως η πολυπληθέστερη χώρα σιίτων μουσουλμάνων, σχεδόν το 90% του πληθυσμού, μόνο του, το Ιράν συγκεντρώνει σχεδόν το ήμισυ των σιιτών ολοκλήρου του κόσμου, είναι ο ναός του σιιτικού Ισλάμ και το γεγονός αυτό είναι σημαντικό για να κατανοήσουμε τις εντάσεις και ρήγματα μεταξύ του Ιράν και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι ο μουσουλμανικός κόσμος δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο που θα μπορούσε να αντιταχθεί ως ένα μπλοκ στον χριστιανικό κόσμο (επίσης διχασμένο).
Αυτή η ηγετική θέση του σιιτικού κόσμου, ο οποίος είναι σαφώς μειοψηφία έναντι του σουνιτικού Ισλάμ, έχει ως αποτέλεσμα να θέτει το Ιράν σε μια κατάσταση αντιξοότητας με τις άλλες μουσουλμανικές χώρες που διεκδικούν το πλειοψηφικό Ισλάμ, η λανθάνουσα σύγκρουση σιιτών / σουνιτών αντικατοπτρίζεται εξάλλου στην ιρανική κοινωνία, όπου οι σουνίτες μουσουλμάνοι αντιμετωπίζονται χειρότερα από ό, τι τους Χριστιανούς ή τους Ζωροάστρες!
2) η φύση του «έθνους εχθρού», το Ιράν, αντάρτισσα χώρα στη Νέα Τάξη Πραγμάτων
Επικαλούμενη ως χώρα του Άξονα του Κακού από τον Τζορτζ Μπους, το Ιράν επικρίνεται συνεχώς από την αμερικανική δύναμη για την απειλή που φέρεται να αποτελέσει για το αποκαλούμενο ελεύθερο κόσμο. Ποια είναι τα προβαλλόμενα επιχειρήματα της πρώτης παγκόσμιας δύναμης που να δικαιολογούν αυτή την μόνιμη καταδίκη;
Μπορεί κανείς πολύ εύκολα να διαπιστώσει ότι οι λόγοι που προβάλλονται είναι στην ουσία πλαστοί λόγοι, σε περίληψη:
- Πυρηνικό πρόγραμμα
Η αιώνια διαμάχη για το μη στρατιωτικό πυρηνικό πρόγραμμα που θα οδηγούσε ανεπανόρθωτα στο πυρηνικό όπλο, κατηγορώντας ότι θέλει να κατασκευάσει την ατομική βόμβα από το μη στρατιωτικό άτομο και ως εκ τούτου αποτελεί παγκόσμια απειλή, το επιχείρημα είναι κατά βάθος λίγο αδύναμο.
1) υπάρχει ένα σημαντικό ποιοτικό τεχνολογικό άλμα για να περάσεις από τη μη στρατιωτική πυρηνική τεχνολογία στη στρατιωτική, δεν είναι μικρό πράγμα,
2) το να θέλεις να αποτρέψεις με οποιαδήποτε τιμή το Ιράν να αποκτήσει το πυρηνικό όπλο ανήκει στη δίκη προθέσεων, τι να πούμε για το εγγύς Πακιστάν, ασταθή χώρα σε διαρκή σύγκρουση με την Ινδία; Και τι να πούμε για το Ισραήλ που διαθέτει τη πυρηνική βόμβα κατά παράβαση όλων των διεθνών κανονισμών για δεκαετίες;
- Επίθεση κατά του Ισραήλ
Το Εβραϊκό κράτος, ο κύριος πυροδότης σε αυτή την λανθάνουσα σύγκρουση ενάντια στην ισλαμική δημοκρατία, δεν παύει ποτέ να αυτοαποκαλείται θύμα, ακόμα και μάρτυρας, σε σχέση με έναν δυνητικό επιτεθειμένο που φέρεται να έχει ορκιστεί τη καταστροφή του.
Πρόκειται για μεγάλο θράσος, σαν τον Κλέψα του Κλέψαντος, και πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι για περισσότερο από μισό αιώνα, το Ισραήλ με τις ΗΠΑ είναι οι κύριοι υπαίτιοι των πολέμων στη Μέση Ανατολή, ενώ το Ιράν δεν έχει επιτεθεί γειτονική χώρα εδώ και περίπου 3 αιώνες!
Και ως εκ τούτω, η δήλωση του Πρόεδρου Αχμαντινετζάντ που επαναλαμβάνεται συνεχώς, με την οποία θα ευχόταν να «εξαφανίσει το Ισραήλ από το χάρτη» είναι τελείως απόκρυφη, πάλι παραπληροφόρηση!
- Παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Πρόσχημα για να προσθέσουν άλλο στρώμα σε μια ευρεία εκστρατεία προπαγάνδας, η Ισλαμική Δημοκρατία κατηγορείται τακτικά για όλα τα εγκλήματα των χειρότερων δικτατορικών καθεστώτων.
Όντος, το καθεστώς είναι ημι-δημοκρατικό (στην ουσία θεοκρατικό) αυταρχικό και εφαρμόζεται η θανατική ποινή (όπως στις ΗΠΑ), αλλά δεν είναι μια θρησκευτική δικτατορία, οι θρησκευτικές μειονότητες όπως οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι διαθέτουν έδρες στο κοινοβούλιο και δεν ενοχλούνται από τις αρχές ή τον πληθυσμό, γεγονός που ισχύει σε ορισμένες γειτονικές χώρες, όπως το Πακιστάν ή τις πετρελαϊκές μοναρχίες, καθεστώτα πολύ πιο βίαια και καταπιεστικά, αλλά που περιέργως δεν υπόκεινται στις ίδιες εκστρατείες δυσφήμησης.
Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια προκατάληψη σε αυτές τις κατηγορίες;
Προφανώς, αυτοί οι επικαλούμενοι λόγοι που στη συνέχεια επαναλαμβάνονται από τα μέσα ενημέρωσης του λεγομένου «ελευθέρου» κόσμου δεν αποτελούν οι πραγματικοί λόγοι της επιμονής του ατλαντο-σιωνιστικού συνασπισμού κατά του Ιράν.
Οι πραγματικοί λόγοι αυτής της μόνιμης εχθρότητας, που αποκαλύπτονται πολύ πιο σπάνια, θα ήταν μάλλον τα ακόλουθα:
- Η μη υποταγή στη ΝΠΤΠ
Η ΝΠΤΠ ή Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων είναι η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης που στοχεύει να φέρει ολόκληρο τον κόσμο υπό την κυριαρχία μιας ενιαίας και μοναδικής κυβέρνησης, που θα γινόταν, ανάλογα με τις ερμηνείες, είτε υπό την σιωνιστική κυριαρχία με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ είτε υπό αγγλο-αμερικανική κυριαρχία, με ορισμένα περιθώρια αυτονομίας για άλλες αναγνωρισμένες δυνάμεις, υπό την προϋπόθεση ότι αυτές συμφωνούν με την καθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αυτό το παραληρητικό έργο, σύγχρονη μεταφορά του Πύργου της Βαβέλ, συναντά αντίσταση, περισσότερο ή λιγότερο ανοιχτή, που εμφανίζεται κυρίως στις μουσουλμανικές χώρες, μεταξύ των οποίων είναι απαραίτητο να γίνει μια λεπτή διάκριση, ανάλογα αν απλώς προσποιούνται να αντιταθούν στις ομιλίες των ηγετών τους όπως οι πετρο-μοναρχίες, η Αίγυπτος, η Τουρκία, ή αντιστέκονται πραγματικά και ανοιχτά όπως η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ή τα εθνικά κοσμικά κράτη όπως το Ιράκ (καταστραμμένο), η Λιβύη (εξαλείφθηκε) ή η Συρία (ακόμη αντέχει).
Η στάση του Ιράν στο θέμα αυτό αποτελεί πραγματικά ένα μεγάλο «casus belli»!
- Στήριξη σε χώρες επίσης αντάρτικες
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το Ιράν δεν μπήκε ανοιχτά από αμνημονεύτων χρόνων σε συγκρούσεις με ξένα κράτη.
Αυτό το γεγονός δεν το απαλλάσσει από την παροχή βοήθειας προς κράτη ή κοινότητες για θρησκευτικούς ή γεωπολιτικούς λόγους. Παρατηρήσαμε στο παρελθόν τη διακριτική βοήθεια του Ιράν στο Ιράκ κατά τη διάρκεια των δύο πολέμων του Κόλπου, παρομοίως στο Αφγανιστάν και πιο πρόσφατα στη Συρία για προφανείς γεωπολιτικούς λόγους, επειδή ήθελε να αποφύγει το άμεσο περιβάλλον του να πέσει κάτω από την κυριαρχία ξένων απειλητικών δυνάμεων.
Ένα άλλο είδος υποστήριξης δίνεται σε σιιτικά κινήματα στον αραβικό κόσμο, το πιο διάσημο παράδειγμα είναι η Χεζμπολάχ του Λιβάνου, που υποστηρίζεται ευρέως από το Ιράν και διαδραματίζει βασικό ρόλο στην περιφερειακή αντίσταση στο Ισραήλ.
Άλλη πιο λεπτή, αλλά όχι λιγότερο υπεύθυνη για την εχθρότητα των πετρο-μοναρχιών προς την Ισλαμική Δημοκρατία, η έμπρακτη υποστήριξη στις πολύ ισχυρές σιιτικές μειονότητες που κατοικούν στις αραβικές χώρες του Περσικού Κόλπου...
- Τα στρατηγικά αποθέματα υδατανθράκων
Το πετρέλαιο είναι σήμερα μια μεγάλη πρόκληση για όλες τις οικονομίες του πλανήτη, και ως τόσο ο υπόγειος ιρανικός πλούτος προκαλεί τη λαγνεία των κυριότερων δυνάμεων, οι οποίες δεν διστάζουν καμιά φορά να το αρπάξουν ηθελημένα ή αθέλητα.
Καθώς οι πέτρο-μοναρχίες είναι υπό τον έλεγχο της αμερικανικής αυτοκρατορίας (δέχονται χωρίς αντίρρηση το δολάριο ως νόμισμα), δύο βασικοί παραγωγοί της Μέσης Ανατολής άρχισαν να κλωτσούν, το Ιράκ (η μοίρα του καθορίστηκε με δύο πολέμους) και η Λιβύη (που πρόσφατα εξαλειφθεί).
Παραμένει το Ιράν, ο τρίτος ιδιοκτήτης αποθεμάτων μαύρου χρυσού του κόσμου δημιουργεί πρόβλημα στην ισχύ της Αμερικής, η οποία επιδιώκει, μέσω του έλεγχου του πετρελαίου του πλανήτη, να αναλάβει τον έλεγχο των οικονομιών των αναπτυσσόμενων χωρών, πρώτα απ 'όλα της Κίνας που δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς τεράστιες ποσότητες πετρελαίου.
Ο έμπρακτος έλεγχος όλου του πετρελαίου στη Μέση Ανατολή θα ήταν ένα αποφασιστικό στρατηγικό πλεονέκτημα για την αμερικανική αυτοκρατορία, η οποία προσβλέπει de facto «να πνίξει» την αναδυόμενη ανταγωνιστική κινεζική οικονομία!
3) Πιθανοί μελλοντικοί πόλεμοι που μπορούν να περιλάβουν το Ιράν
Η πρόσφατη επανεκλογή (επανάληψη) του Ομπάμα στο Λευκό Οίκο σε σχέση με τον υπερ-σιωνιστικό και πολεμόχαρη λόγο του Ρόμνεϋ θα άφηνε να ελπίσουμε κάποια ανάπαυλα για αυτό το μέρος του κόσμου, μόνο για λίγο, γιατί είναι τα γεγονότα πεισματάρη και ορισμένες πραγματικότητες, που απομακρύνθηκαν για μια στιγμή, επιστρέφουν με την ταχύτητα ενός μπούμερανγκ, διότι λόγω των γεγονότων που ήδη περιγράψαμε, το Ιράν πρέπει να ταξινομηθεί οπωσδήποτε στην κατηγορία των αντιπάλων του ατλαντικού-σιωνιστικού συνασπισμού που κυριαρχεί σήμερα στρατιωτικά στον πλανήτη.
Τούτο λεχθέντος, τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει αυτή η απίθανη ομάδα που σχηματίζεται μεταξύ του σιωνιστικού κράτους και της αμερικανικής δύναμης είναι αρκετά διαφορετικά, αλλά, δυστυχώς, μπορούν να οδηγήσουν σε κοινές δράσεις, δράσεις βίαιες και καταστροφικές!
Χοντρικά, το Ισραήλ βρίσκεται σε μια λογική «φυγής προς τα εμπρός», ο πόλεμος είναι σαν ομοούσιο με το Εβραϊκό κράτος το οποίο για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του πρέπει να προβεί σε γεωγραφική επέκτασή του με τακτικούς κατακτητικούς πολέμους.
Πόλεμος η τίποτα, πόλεμος αλλιώς πεθαίνω, όπως ο ποδηλάτης που δεν μπορεί να σταθεί στην ίδια θέσει χωρίς να πέσει, το Ισραήλ δεν μπορεί να παραμείνει στην ειρήνη χωρίς να πεθαίνει, και έτσι περιληπτικά, για το Ισραήλ ισχύει το «πρώρα ολοταχώς», ακόμη και αν πρέπει να φάει ένα «μεγάλο κομμάτι» όπως το Ιράν, με όμως μια επιφύλαξη, η οποία είναι να έχει διασφαλίσει τη συμμετοχή του θείου Σαμ, ένα θέμα κρίσιμης μάζας, μιλώντας στρατιωτικά...
Από την πλευρά των ΗΠΑ, τα κίνητρα για μια επέμβαση εναντίον του Ιράν δεν είναι ακριβώς τα ίδια, τουναντίον, το ενδιαφέρον της αμερικανικής δύναμης στην περιοχή είναι κυρίως να ελέγξει τους υδατάνθρακες. Εκτός αυτό, ρισκάρει πολύ, για όχι κατ 'ανάγκην μεγάλο αντάλλαγμα, να επιτεθεί στο περσικό έθνος, το Ιράν δεν είναι Ιράκ, και ακόμη πολύ λιγότερο, Αφγανιστάν.
Ιδού λοιπόν τον τύπο προβληματισμού για το οποίο μέρα-νύχτα πρέπει να εργαστούν οι στρατηλάτες του Πενταγώνου, γνωρίζοντας ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό και διαθέτουν απόλυτο κυνισμό, ποια είναι λοιπόν τα διάφορα επίφοβα σενάρια;
- Ο οικονομικός και ιδεολογικός πόλεμος
Είμαστε ήδη πλήρως μέσα, είναι ένα είδος ψυχρού πολέμου, που επιδιώκει να απομονώσει (στρατηγική του αποκλεισμού) τον αντίπαλο με έναν οικονομικό αποκλεισμό και ιδεολογική προπαγάνδα, όπως εφαρμόστηκε έναντι της ΕΣΣΔ και των δορυφόρους της κατά τη διάρκεια των 40 ετών που ακολούθησαν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μια στρατηγική που έδειξε αποτελεσματική, αφού προκάλεσε τελικά την εσωτερική κατάρρευση του αντιπάλου σχεδόν χωρίς κόστος, σε κάθε περίπτωση χωρίς ένοπλη σύγκρουση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες εφαρμόζουν επί του παρόντος αυτή τη στρατηγική κατά του Ιράν, αναγκάζοντας τους υποτελείς τους (όπως η Γαλλία) να εγκαταλείψουν τη βιομηχανική συνεργασία με αυτή τη χώρα (π.χ. PSA Peugeot), και στο ιδεολογικό επίπεδο, αποκλείοντας την μετάδοσης μέσω δορυφόρων των ιρανικών αλυσίδων.
Υπάρχει μια ολική θέληση της αμερικανικής αυτοκρατορίας να βλάψει με οποιοδήποτε μέσο (όχι πολεμικό ακόμα) την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, το Ιράν θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις προμήθειές του με μη-εχθρικές χώρες (Ρωσία, Ινδία, Κίνα, κλπ ...), για να επιβιώσει τουλάχιστον «εν αναμονή», ο νικητής ενός πολέμου φθοράς είναι αυτός που καταφέρνει να κρατήσει μόλις μία ημέρα περισσότερο από τον αντίπαλό του!
- Ο «σκέτος» πόλεμος
Μόλις το είδαμε, το Ισραήλ, με επικεφαλής το Λικούντ, είναι σε κάθε περίπτωση «υπέρ», αλλά χρειάζεται την ενεργό συμμετοχή του αμερικανικού σύμμαχου του.
Ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι λόγοι επαναπροσδιορισμού της μέτριας θέσης εχθρότητας (ακόμα συντηρητική) των ΗΠΑ σε σχέση με το Ιράν για μια ανοικτή επιθετική συμπεριφορά.
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι «μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας καλός πόλεμος…», γιατί ο πόλεμος δεν είναι θλιβερός για όλους, κάποιοι ωφελούνται και είναι πάντα αντικείμενο πολλών γεωπολιτικών υπολογισμών.
Όταν εξετάζουμε με διαύγεια την αμερικανική οικονομική κατάσταση, αυτή είναι απολύτως αστήρικτη λόγω του αβυσσαλέου χρέους της και αν δεν έχει καταρρεύσει τελείως, αυτό οφείλεται στην υπεροχή του δολαρίου, που επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων ως παγκόσμιο νόμισμα και αποθηκευτική αξία που και πρέπει να δεχτούν όλοι οι εμπορικοί εταίροι, ηθελημένα ή αθέλητα.
Η παραμικρή αλλαγή σε αυτό το μοντέλο θα σήμαινε την πλήρη κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και τον αιφνίδιο θάνατο του αμερικανικού γίγαντα, κάτι που προφανώς δεν μπορεί να δεχτεί.
Ένα καλό μέσο για επανεκκίνηση της οικονομικής μηχανής είναι να λειτουργήσει πλήρως η πολεμική βιομηχανία, χωρίς να υπολογίσουμε το παγκόσμιο χάος που θα προκαλέσει μια πλανητική σύγκρουση η οποία επιτρέπει τον εκμηδενισμό των οφειλών από χρέη μεταξύ των εθνών (επαναφορά των μετρητών), με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, όταν σας λένε «καλός πόλεμος», παραδέχεστε ότι είναι δελεαστικό;
Πριν να ξεκινήσεις έναν πόλεμο, χρειάζεται κανονικά να εξασφαλίσεις τη νίκη, επομένως να τα βάλεις κατά προτίμηση με έναν αντίπαλο πολύ λιγότερο ισχυρό από σένα.
Είναι συνεπώς εκτός πραγματικότητα οι ΗΠΑ να επιτεθούν άμεσα π.χ. τη Κίνα.
Αντίθετα, κάποιος περιφερειακός πόλεμος με έναν όχι τόσο τρομερό αντίπαλο θα ήταν μια καλή εκτροπή αν ο εχθρός «διαβολίζεται» εύκολα και η κατάκτηση του παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τους πόρους, τότε βρήκαμε ένα αξιόλογο θήραμα, π.χ. το Ιράν, δεν θα ήταν ο ιδανικός εχθρός στα πλαίσια μιας περιορισμένης σύγκρουσης;
Οι τελευταίες 2 λέξεις είναι βασικές, με τον όρο η σύγκρουση να είναι περιορισμένη. Οι τρέχουσες δοκιμασίες σήμερα στη Συρία, ιδίως η συνεχής αντίσταση της ρωσικής διπλωματίας προκαλούν φόβους για τα χειρότερα στους στρατηλάτες του Πενταγώνου σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του Ιράν, αν η Ρωσία παρενέβη.
Θα είχαμε τότε δικαίωμα στο «τελευταίο ποτηράκι», ατομοποιημένοι, υαλοποιημένοι, είναι ενοχλητικό αν πρέπει να τα περάσουμε και αυτά.
Σίγουρα θα πρέπει να λένε «από αυτή την όψη, δεν είναι καλό το σχέδιο, θα πρέπει να το φινετσάρουμε».
Χωρίς αμφιβολία, τα επόμενα 2 χρόνια θα είναι καθοριστικά, θα συμμετέχουμε σε σταθερή περιοδική εκτόξευση «δοκιμαστικού μπαλονιού» από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ για να δοκιμαστεί η ικανότητα αντιπαράθεσης της ρωσικής αρκούδας σε αυτό το μέρος του κόσμου με, αυτό είναι επίφοβο, την Ισλαμική Δημοκρατία ως μεγάλη πρόκληση αυτής της νέας λογικής σύγκρουσης μπλοκ κατά μπλοκ!
Το Ιράν, μια μεσαία χώρα, ένας από τους παλαιότερους αρχαίους πολιτισμούς, δεν μπορεί να καταστραφεί χωρίς να προκαλέσει με την πτώση του την καταστροφή πολλών εθνών.
Η συμμετοχή του στην εποχή μας ως κεντρικό κομμάτι σε μια γενικευμένη σύγκρουση είναι μια επιπλέον ένδειξη ότι βρισκόμαστε στα καλά στα πρόθυρα ενός «τέλους της Ιστορίας».
Ιερώνυμος, Νοέμβρης 2012
Πηγή:http://www.agoravox.fr
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Γεωπολιτικές εκτιμήσεις και σκέψεις σχετικά με το Ιράν και τους μελλοντικούς πολέμους”
Δημοσίευση σχολίου