Τρέχουμε να σβήσουμε τις φωτιές αλλά δεν κυνηγάμε αυτόν που τις βάζει.

Παρακολουθούμε καθημερινά στα καθεστωτικά ΜΜΕ έναν εξελισσόμενο «παραλογισμό». Από το πρωϊ μέχρι το βράδυ όλα τα παπαγαλάκια στα καθεστωτικά ΜΜΕ, ασχολούνται με τις συνέπειες των σκληρών μέτρων για κάθε πολίτη και όχι με τα ίδια τα μέτρα και με αυτόν που τα επιβάλει. Ασχολούνται με το τι θα κοστίσει στον πολίτη το ένα ή το άλλο οικονομικό μέτρο, αποσπώντας του....

την προσοχή από το δάσος (πολιτικό καθεστώς) και εστιάζοντάς το πάνω στο ατομικό δένδρο του καθενός. Έτσι ο πολίτης τρομοκρατημένος κλείνεται στον εαυτό του και τρέχει να επιβιώσει και να προστατέψει την οικογένειά του διασώζοντας ό,τι μπορεί.

Η κατάσταση μεταξύ πολιτικού συστήματος και λαού αυτή τη στιγμή έχει παραστατικά ως εξής. Το πολιτικό σύστημα φέρεται σαν εμπρηστής που γυρνάει από σπίτι σε σπίτι βάζοντας φωτιές. Οι πολίτες τρέχουν απελπισμένοι να σβήσουν τα σπίτια τους για να μην καταστραφούν εντελώς και δεν έχουν χρόνο να συλλάβουν τον εμπρηστή ο οποίος συνεχίζει ανενόχλητος το έργο του. Αν οι πολίτες κάποια στιγμή καταφέρουν να ανασάνουν λίγο, είναι επόμενο πως αμέσως θα κυνηγήσουν τον εμπρηστή για να τον συλλάβουν.

Τι μας λέει το πιο πάνω παράδειγμα; Πως το πολιτικό σύστημα (εμπρηστής) ποτέ δεν θα αφήσει από εδώ και στο εξής το λαό να ανασάνει και να ηρεμήσει έστω και για λίγο, γιατί τότε ο κόσμος θα στραφεί κατά του υπεύθυνου πολιτικού συστήματος και θα αναζητήσει ευθύνες και αλλαγές.

Επομένως το πολιτικό σύστημα θα συνεχίσει να τρομοκρατεί το λαό και να του επιβάλει συνεχώς νέα μέτρα (παρά τα αντίθετα που ψεύτικα ισχυρίζεται) αναγκάζοντας τον πολίτη να βρίσκεται μόνιμα στην πρέσα και να τρέχει να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του, μη έχοντας χρόνο να ασχοληθεί με αυτό που έπρεπε από την αρχή ως πολίτης να ασχοληθεί. Δηλαδή με τη λανθασμένη λειτουργία της Δημοκρατίας.