Ελεύθερος Κήρυκας

Του Μιχάλη Κορδαλή
«'Όταν το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί ακόμη τότε ζούμε στην εποχή των τεράτων» .

Η εμβληματική αυτή φράση του μεγάλου θεωρητικού της Αριστεράς Αντόνιο Γράμσι θυμίζει πράγματι, τις στιγμές που ζούμε  σήμερα ως κοινωνία σε μια -το δίχως άλλο- μεταβατική περίοδο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.


Ωστόσο, αυτό που ο Γκράμσι δεν είχε προβλέψει -μιας και ο στοχασμός του δεν στηριζόταν στη βάση της ελληνικής ιδιομορφίας και του διαθλαστικού φακού της κοινωνίας μας που λειτουργεί παραμορφωτικά για την πραγματικότητα- είναι το πότε ακριβώς ξεπερνάμε όχι την εποχή των τεράτων αλλά κυρίως την επικίνδυνη ιστορική καμπή της εποχής των τερατολόγων.
Γιατί, οι τερατολόγοι σε όλο το φάσμα του ανίερου συνοικεσίου της δημαγωγικής αριστεράς και της δεξιάς του «περιούσιου» ελληνισμού είναι σήμερα κάτι παραπάνω από υπεράριθμοι.
Το τελευταίο απότοκο της πολιτικής τους μυθοπλασίας ήταν ο φερόμενος δανεισμός της χώρας μας από τη Ρωσία και την Κίνα, μύθος ο οποίος συνετρίβη κάτω απ' τη θλιβερή υποτροπή της κυπριακής οικονομίας λόγω της έκθεσης της σε μεγάλο βαθμό στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ας δούμε λοιπόν συγκριτικά τα μεγέθη μιας και οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια.
Τέσσερα δις ευρώ ζήτησαν από Ρώσους και Κινέζους οι Κύπριοι για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών τους και τελικά πήραν μνημόνιο από Ευρωπαϊκή Ένωση και Δ.Ν.Τ. σε σχέση με το "μυθικό" ποσό των 240 δις που δανείστηκε το ελληνικό κράτος.
Κακά τα ψέμματα, αυτό που ενδιαφέρει τους δανειστές είναι πάντα είναι η αποπληρωμή των χρημάτων τους και φαίνεται πως οι Ρώσοι προτίμησαν να θυσιάσουν τις υπεράκτιες εταιρείες τους  τους που έχουν κατά κύριο λόγο έδρα την Κύπρο από το να κάνουν μια επισφαλή επένδυση διάσωσης σε μια χρονική στιγμή όπου οι Ευρωπαίοι υπό το κόστος της τραπεζικής πανδημίας μπορούσαν να τους κάνουν τη δουλειά.

 Είναι συνεπώς φυσικό κάθε πολίτης που παρακολούθησε έστω και προεκλογικά τον εγχώριο πολιτικό διάλογο να απορεί με τους όρους και τα ερωτήματα που τελικά διατυπώθηκαν.
Αναρωτιέται μάλιστα κανείς και εύλογα αν τελικά και η πολιτική ηγεσία της Κύπρου μαζί με την Ιρλανδική, την Πορτογαλική και την Ισπανική είναι υπάλληλη της "νέας τάξης πραγμάτων" όπως ισχυρίζεται ο κύριος Καμμένος στα συχνά εθνοκάπηλα παραληρήματα του? Στην άλλη όχθη του ιδεολογικού Ρουβικώνα οι απορίες είναι εξίσου αναπάντεχες. Άραγε το περίφημο «αριστερό κυπριακό μοντέλο» που θα γλίτωνε απ΄το επάρατο μνημόνιο κατά τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης έπαψε να είναι αριστερό? Μήπως το ΑΚΕΛ, το κυβερνών κόμμα της Κύπρου που συμπτωματικά ανήκει στην ίδια ευρωομάδα με το ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε τους δικούς του προδότες?Είναι ο κύριος Χριστόφιας «Πινοτσέτ» όπως είχε χαρακτηρίσει τον εκλεγμένο από τον ελληνικό λαό Παπανδρέου εντός του Κοινοβουλίου ο πρόεδρος του Συνασπισμού?
Ερωτήματα εκκρεμή, που προφανώς θα παραμείνουν αναπάντητα από τους εκατέρωθεν λαϊκιστές.
Βέβαια, αφού μιλήσαμε με τη φωνή των σπεκουλαδόρων διυλισμένη υπό τη βάσανο των πραγματικών μεγεθών της παρούσας διεθνούς οικονομικής σύγκρουσης, καλό θα είναι να μιλήσουμε και με τη φωνή της λογικής, τη φωνή της αλήθειας και της πολιτικής νηφαλιότητας.
Και η αλήθεια είναι πως ούτε η Ελλάδα, ούτε η Ιρλανδία, ούτε η Πορτογαλία προσέφυγε στο Δ.Ν.Τ αλλά η ίδια η Ευρωζώνη.
Η Ελλάδα δεν ήταν παρά ο αδύναμος κρίκος της νομισματικής ένωσης που δέχτηκε συνεκδοχικά και τη μεγαλύτερη πίεση της διεθνούς κερδοσκοπίας. Από την άλλη η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους δεν έχει τόσο να κάνει με τη λατινοαμερικάνικη εκδοχή των ξένων παρεμβάσεων όπως συνηθίζει να αναμασά η ελληνική παραδοσιακή Αριστερά. Εκεί, σκοπός της απορρύθμισης ήταν μεν ο πειραματισμός αλλά καταρχήν στοχοθεσία ήταν το άνοιγμα νέων αγορών με φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς συλλογική φωνή και δικαιώματα στη λογική της ενίσχυσης της χαμηλού κόστους παραγωγής για τις αμερικάνικες πολυεθνικές.

 Στην Ελλάδα αντίθετα, το ζήτημα της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους δεν είναι απλά εγχώριο αλλά δομικά ενωσιακό.
Απ΄τη μια, υπάρχει η στρατηγική της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, με τα ελλειμματικά ισοζύγια του Νότου να αποτελούν τα πλεονάσματα του Βορρά που όμως δε λειτουργεί για καμιά από τις δυό ταχύτητες ιδιαίτερα αυτή την εποχή. Απ'την άλλη και αυτό είναι που αποτελεί το κύριο πρόβλημα της Ένωσης είναι πως η Ευρώπη, είναι πράγματι η Γηραιά Ήπειρος με την έννοια όμως των γερασμένων ανθρώπων. Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής και η υπογεννητικότητα καθιστούν δύσκολη την επιβίωση θεσμών της εποχής του BABY BOOM όπως η κοινωνική ασφάλιση τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίζαμε.Ταυτόχρονα, η συρρίκνωση του εργασιακά ενεργού πληθυσμού παρακωλύει τον ανταγωνισμό με τις αναδυόμενες οικονομίες των λεγόμενων ΒRICS. Aυτός είναι στην πραγματικότητα ο οικονομικός πόλεμος τον οποίο ζούμε καθημερινά. Η εγκατάλειψη της μητροπολιτικής Ευρώπης από την οικονομική ανάπτυξη και η "μετεγκατάσταση της στην μέχρι χτες υπανάπτυκτη περιφέρεια όπως ίσως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αποτέλεσμα, η συμπίεση του δυτικού κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στη διεθνή, νεοφιλελεύθερη, τραπεζιτική κερδοσκοπία και τον «ανατολικότροπο» καπιταλιστικό δεσποτισμό.
Το σύγχρονο λοιπόν ερώτημα της υπέρβασης της κρίσης είναι στην ουσία «τι», «πόση» και κυρίως «ποιά» Ευρώπη θέλουμε. Την Ευρώπη του Ολάντ ή της Μέρκελ?
 Γιατί,  η προώθηση της πολιτικής ενοποίησης του εν λόγω υπερεθνικού οργανισμού είναι απολύτως απαραίτητη για την επιβίωση του και περνά μέσα από τη διαμόρφωση κοινών θεσμών διακυβέρνησης που θα αμβλύνουν το παρόν δημοκρατικό έλλειμα αλλα και από την  ισότιμη οικονομική μεταχείρηση μέσω της συγκρότησης ενός βιώσιμου παραγωγικού κι αναπτυξιακού μοντέλου που θα φορολογεί και θα αναδιανέμει ενιαία τον πλούτο στην κοινή μας πατρίδα.

Ας αφήσουμε λοιπόν τους πολιτικούς μιμητές του Τσάκα που τάζουν τα χρήματα του Αλ-Σαούντ, τις ρώσικες αρκούδες και κάθε είδους «κελεμπίες» που δείχουν την εύκολη κι ανώδυνη λύση κι ας καταπιαστούμε με τα μεγάλα, τα δύσκολα και κυρίως τα ΥΠΑΡΚΤΑ προβλήματα της κοινωνίας μας.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΤΑ ΛΥΣΟΥΜΕ.

Ο συντηρητικός μονοδρομος της κινεζοποίησης των εισοδημάτων και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους είναι στην πραγματικότητα αδιεξόδο όπως έδειξε και η πρόσφατη ιστορική εμπειρία του λαού μας. Εν τούτοις, η αντιπρόταση βρίσκεται στην τιθάσσευση σε διεθνές επίπεδο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και στο δημόσιο έλεγχο της αγοράς αξιολόγησης κι όχι στον κρατικοδίαιτο παρασιτισμό "του χαρίζω οικόπεδα".

Το μνημόνιο είναι σίγουρα βραχνάς για κάθε έλληνα πολίτη όπως είναι και πήχης υπέρβασης απ΄την δημοσιονομική ασφυξία και συνάμα αφετηρία αγώνα για την Νέα, την Παραγωγική και Κοινωνικά Δίκαιη Ελλάδα.Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρέπει και δεν μπορεί να λειτουργήσει ως χαλάκι για τις στρεβλώσεις τους χτες, ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ των εκπροσώπων του πολιτικού καιροσκοπισμού και της δημαγωγίας που καμουφλαρισμένοι με διαφορετικά λάβαρα παραμένουν στον δημοσίο διάλογο ως λαθρεπιβάτες-μισθοφόροι.

ΓΙΑΤΙ ΕΝ ΤΕΛΕΙ, ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ...Η ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΙΣΤΑΜΕΝΗ ΤΩΝ ΣΥΝΙΣΤΩΣΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ.
πηγη:prwtagwnistis