στη φουρτούνα της καπιταλιστικής κρίσης…

Τροφή προς σκέψη και συλλογισμό :Η Αριστερά στη φουρτούνα της καπιταλιστικής κρίσης…

Πριν μερικά χρόνια έτυχε ν ακούσω μια φράση κάποιου, που έλεγε πως απρόσμενο είναι το μέλλον για όσους δεν προβλέπουν και δενπροσβλέπουν . Μια φράση που μ’ έκανε να συλλογιστώ για το εάν και κατά πόσο τελικά η Αριστερά έκανε αυτά τα 2 βασικά πράγματα, εάν δηλαδή πρόβλεψε κ εάν προσέβλεψε.
Η σημερινή πραγματικότητα , που έχει οδηγήσει τον λαό και την νεολαία σε έναν πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό λαβύρινθο , με όλα τα χαρακτηριστικά που διαθέτει , που λίγο ή πολύ είναι σε όλους μας γνωστά , κρατούν την Αριστερά παγωμένη και μουδιασμένη σε όλες της τις εκφάνσεις. Σε μια τέτοια συγκυρία , που δείχνει ολοφάνερα πως η κρίση ,είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος , κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τους όρους και τα χαρακτηριστικά που κάποιες μεγάλες δυνάμεις της έχουν προσδώσει αλλά και ξεκάθαρη κρίση του δικομματισμού , των συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, η Αριστερά έπρεπε να απευθυνθεί στον λαό συγκροτημένη με σχέδιο ,προτάσεις ,λύσεις ,ενθαρρύνοντας τον να βγει από το αδιέξοδο και από το τέλμα που τον έχουν οδηγήσει. Παρ’ολ’αυτά η Αριστερά δείχνει πιο ανέτοιμη και πιο δειλή από ποτέ , απαγκιστρωμένη στις άκρα εγωιστικές και ηγεμονικές της τάσεις, εφοδιασμένες με την περιχαρακωτική και διασπαστική φυσιογνωμία της , αφήνοντας τον λαό ξεκάθαρο έρμαιο στα ψεύτικα και εκβιαστικά διλλήματα της κυβέρνησης και των αυλικών της αλλά και στην καιροσκοπική και οπορτουνιστική ανταρσία κάποιων συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων δυνάμεων , που είτε τον αποπροσανατολίζουν , είτε τον εξαπατούν για ακόμη μια φορά.

Απ την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι και σήμερα η Αριστερά σημείωσε μια μεγάλη νίκη και μια εξίσου μεγάλη ήττα. Ενώ κατάφερε να ξεγυμνώσει στον λαό το σάπιο πολιτικό σύστημα , στάθηκε αδύναμη να στρέψει τον λαό προς την ανατροπή του , αλλά αντίθετα τον άφησε έρμαιο των συστημικων «τρικ» κάνοντας τον να γυρίσει απλά την πλάτη σε όλο το πολιτικό σύστημα δίνοντας τη δυνατότητα στους κομματικούς στρατούς να αποφασίζουν για τον λαό, χωρίς τον λαό! 

Μακριά από κάθε λογής αυταπάτες , οι καιροί απαιτούν απ την Αριστερά να δώσει μια συγκροτημένη απάντηση για το εάν επιλέγει να είναι μια δύναμη διαμαρτυρίας με μικρές-μικρές μάχες είτε στο κοινοβούλιο, είτε στο δρόμο ή αν θα επιλέξει να αποτελέσει μια δύναμη που θα πάρει το τιμόνι της κοινωνίας στα χέρια της ώστε να υλοποιήσει όλα αυτά τα οποία ευαγγελίζεται τόσα χρόνια , προς όφελος του λαού και της νεολαίας, των μικρών και μεσαίων κοινωνικών τάξεων. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει ένα ιστορικό χρέος να ξεπεράσει τον κακό της εαυτό και τα στοιχειά εκείνα που την καθιστούν αδρανή, κατανοώντας πως οι λόγοι που την ενώνουν είναι περισσότεροι απ τους λογούς που τη διασπούν.

Ιστορικό χρέος της Αριστεράς σήμερα, είναι να δημιουργήσει ένα μέτωπο με τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος απέναντι στο μέτωπο εκείνο που υπέγραψε την καταδίκη του Ελληνικού λαού!

του Τάσου Κρατημένου

Φοιτητή Μαθηματικού ΑΕΙ Πάτρας