Σάββατο 28 Απριλίου 2012
Όταν οι κομματικές συγκεντρώσεις γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων
«Λες να δούμε και σε αυτές τις εκλογές ανθρώπους με σημαιάκια, να φωνάζουν συνθήματα στις κομματικές συγκεντρώσεις;.» Αυτή ήταν η ερώτηση που μου έκανε ένας φίλος περίπου ένα μήνα πριν. Τότε προβληματίστηκα αρκετά. Δεν ήμουν σίγουρος.
Μπορεί η απογοήτευση του Έλληνα πολίτη να ήταν και να παραμένει διάχυτη τριγύρω, μπορεί η απαξίωση των πολιτικών να έχει μετατραπεί σε γενικευμένη άποψη, μπορεί η κοινωνία σύσσωμη να αντιλαμβάνεται τις ευθύνες που εκείνοι έχουν για την υπάρχουσα κατάσταση, αλλά ακόμα τότε δεν μπορούσα να προδικάσω το τι θα επακολουθούσε.
Κι αυτό γιατί πίστευα πως οι παγιωμένες αντιλήψεις και οι νοοτροπίες χρόνων δύσκολα αλλάζουν σε αυτή τη χώρα. Οι πολίτες μπορεί να βιώνουν πλέον καθημερινά μια ασφυκτική πίεση, αλλά παρόλα αυτά δεν ήξερα πως θα αντιμετωπίσουν την προεκλογική διαδικασία. Και στην ουσία δεν είχα και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Έλληνα ψηφοφόρο. Ο πολιτικός οπαδισμός εξάλλου αποτέλεσε μία από τις πληγές που οδήγησε στη σημερινή μας αιμορραγία. Το να ψηφίζω πάντα το ίδιο κόμμα. Το να μη κατακρίνω τα λάθη του ακόμα και αν τα βλέπω. Το να αποδέχομαι κάθε κούφια υπόσχεση του. Όλες οι παραπάνω αντιλήψεις ήταν καταγεγραμμένες στο DNA μιας μεγάλης πλειοψηφίας. Γι αυτό και αν ακόμα και σε αυτή τη χρονική συγκυρία, έβλεπα ανθρώπους να κουνάνε σημαιάκια με κομματικά εμβλήματα, δε θα εκπλησσόμουν κιόλας. Θα απογοητευόμουνα βέβαια για την ανυπαρξία της συνείδησης μας, αλλά σίγουρα δε θα εκπλησσόμουν.
Να όμως που τελικά η περίοδος που βιώνουμε είναι όντως μεταβατική. Και φαίνεται ξεκάθαρα πλέον, πως κάτι πάει να αλλάξει. Τουλάχιστον σε θέμα νοοτροπίας. Αυτό το αποδεικνύει περίτρανα ο φωτογραφικός φακός, ο οποίος φρόντισε να καταγράψει την απίστευτα μικρή προσέλευση κόσμου, τόσο στη συγκέντρωση του κ. Σαμαρά στις Σέρρες, όσο και σε αυτή του Ε. Βενιζέλου, στην Πάτρα. Αξίζει βέβαια εδώ να υπενθυμίσω πως αυτές οι δύο πόλεις υπήρξαν στο παρελθόν προπύργια των αντίστοιχων κομμάτων και φυσικά τόποι καταγωγής των ιδρυτών τους. Και αν σε αυτές τις πόλεις η ΝΔ και το ΠΑ.ΣΟ.Κ καταφέρνουν να συγκεντρώσουν ελάχιστο κόσμο (κομματικά επιτελεία και κάποιους λίγους υπερήλικους ιδεολόγους) τότε ναι όντως κάτι αλλάζει και κάτι καινούριο καταφτάνει με μεγάλη ταχύτητα.
Οι άνθρωποι με τα σημαιάκια λοιπόν δεν εμφανίστηκαν. Είτε έχουν εκλείψει ως είδος, είτε ντρέπονται πια να εκφραστούν με αυτό τον τρόπο δημόσια. Και αυτό από μόνο του είναι κάτι το σημαντικό. Ο κομματικός οπαδισμός που ανέφερα εξαφανίζεται σιγά- σιγά. Δεν ξέρω βέβαια, ούτε μπορώ να υποθέσω εύκολα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν ακολουθώ πιστά αυτά που αναφέρουν οι δημοσκοπήσεις. Είναι πιθανό τα δύο μεγάλα κόμματα να αυξήσουν τα ποσοστά τους, τουλάχιστον σε σχέση με τα δημοσκοπικά. Η ώρα της κάλπης κρύβει παγίδες και δημιουργεί συναισθηματισμούς ιδιαίτερα στους πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας, που διακρίνονται από τα δικά τους κατάλοιπα. Αυτό δυστυχώς είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποφύγουμε.
Παρόλα αυτά είναι λογικό οι ριζικές αλλαγές να μην μπορούν να γίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Το ταρακούνημα όμως που μας προκάλεσε το ΔΝΤ, η τρόικα και οι αποφάσεις των πολιτικών μας ηγετών, μας έδωσε τελικά την ώθηση να αντιληφθούμε πολλά. Και να αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ακόμα περισσότερα. Όποιο τελικά αποτέλεσμα και να εξέλθει από τις κάλπες την 6η Μαΐου, δε θα μπορέσει να αποτρέψει τη μεταστροφή που συντελείται και θα ανατρέψει πολλά από αυτά που θεωρούσαμε μέχρι τώρα δεδομένα. Και είπαμε αυτή η μεταστροφή είναι πρώτα απ’ όλα της νοοτροπίας μας. Οι άνθρωποι με τα σημαιάκια κρύφτηκαν. Κάποιοι λίγοι συγγενείς και φίλοι των πολιτικών αρχηγών απέμειναν πια ώστε να προσπαθούν να εμπνευστούν από τον ξύλινο πολιτικό λόγο. Και αυτοί γιατί δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς…
Γράφτηκε από τον Μιχάλης Λαζανάς
πηγη:now-ioannina.gr
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 Responses to “Όταν οι κομματικές συγκεντρώσεις γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων”
Δημοσίευση σχολίου